ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα;


Απόσπασμα εκτενέστερου κειμένου ορθόδοξου θεολόγου, με πολλά θέματα, που απευθύνθηκε ως επιστολή σ' έναν αδογματικό προτεστάντη.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή, 13, 4, ο απόστολος Παύλος γράφει πως ο βασιλιάς «ου γαρ εική την μάχαιραν φορεί· Θεού γαρ διάκονός εστιν εις οργήν, έκδικος τω το κακόν πράσσοντι» (δε φέρει σπαθί χωρίς λόγο, αλλά υπηρετεί το Θεό, αποδίδοντας δικαιοσύνη σε εκείνον που κάνει το κακό).
Αν ο Παύλος το λέει αυτό για τον ειδωλολάτρη άρχοντα και βασιλιά, όταν ο βασιλιάς είναι χριστιανός (ή μήπως οι βασιλείς θα έπρεπε να αποκλείονται του βαπτίσματος και της σωτηρίας;) και επιτίθενται ορδές βαρβάρων, η Εκκλησία πρέπει να προσεύχεται για θεία βοήθεια στο βασιλιά ή όχι;
Αν όχι, και πολύ περισσότερο αν επιβάλει την κατάργηση του στρατού, τότε καταδικάζει το λαό σε υποχρεωτικό μαρτύριο, αλλά το μαρτύριο δε μπορεί να επιβάλλεται υποχρεωτικά – δεν είναι όλοι έτοιμοι να σφαγούν ως άρνες και πολλοί θα είναι εκείνοι που θα βαρυγκωμήσουν κατά του Θεού και θα χάσουν την ψυχή τους κατά την επέλαση των εχθρών, επειδή πεθαίνουν οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Εκκλησία παρακαλεί το Θεό για νίκες μόνο του βασιλιά («νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος»), όχι για νίκες του στρατού, γιατί στο Ρωμ. 13, 4, ο βασιλιάς «ουκ εική την μάχαιραν φορεί» (δε φέρει το σπαθί του τυχαία) και, όταν τη χρησιμοποιεί κατά του κακόν πράσσοντος, είναι «Θεού διάκονος».
Δεν υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για να νικάει ο στρατός, όχι μόνο στα σημερινά εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά ούτε στα παλιά, όταν η χώρα ήταν σε περίοδο πολέμου! Η μόνη σχετική ευχή είναι το «υπέρ του φιλοχρίστου στρατού ημών του Κυρίου δεηθώμεν». Φυσικά οι στρατιώτες δε μπορεί να αποκλειστούν από τις προσευχές της Εκκλησίας, δηλαδή να αφοριστούν και να παραδοθούν στο διάβολο! (Αφήνω ότι οι ευχές αφορούν μόνο «το φιλόχριστο» στρατό –άρα και φιλάνθρωπο– και όχι κάθε στρατό).
Φυσικά δεν υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για ευλογία των όπλων (ενώ υπάρχει π.χ. για τα πασχαλινά αβγά ή την πίτα του αγ. Φανουρίου κ.λ.π.). Αντίθετα, σε κάθε εκκλησιαστική τελετή η πρώτη ευχή γίνεται υπέρ της ειρήνης και ακολουθούν κι άλλες ευχές για το θέμα αυτό. Και ο σταυρός (διά του οποίου ζητάμε «νίκας τοις βασιλεύσι») χαρακτηρίζεται «όπλον ειρήνης, αήττητον τρόπαιον». Ο χαρακτηρισμός αυτός συναντά τις πολεμικές παρομοιώσεις της Κ. Διαθήκης, όπως του Εφεσ. 6, 11-17.
[Σημείωση "Νεκρού": για το ενδεχόμενο ένας βασιλιάς να εκμεταλλευτεί τη συγκεκριμένη ιδέα, δες στα σχόλια, κάτω από το post].

Οι άγιοι 40 Μάρτυρες παράκουσαν τη διαταγή του αυτοκράτορα, αν και στρατιώτες, και μαρτύρησαν. Θα έλεγα πως το πολυπληθέστερο αντιεξουσιαστικό κίνημα στην ιστορία είναι οι χριστιανοί μάρτυρες. Η παρουσία τους μέχρι και σήμερα λύνει κάθε δίλημμα για το πώς εφαρμόζονται σωστά τα λόγια του αποστόλου Παύλου και πού σταματά η εξουσία κάθε πολιτικού άρχοντα, βασιλιά ή άλλου...
Εκκλησιαστικοί κανόνες για το φόνο στον πόλεμο

Επίσης με τους εν πολέμω φόνους ασχολούνται δύο κανόνες του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, επικυρωμένοι από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο:
Ο κανόνας η΄ (8), «Περί φόνου και φονέων», συμπεριλαμβάνει στους «εκουσίως φονεύοντας» τους φονεύοντες κατά τις πολεμικές εφόδους: «[…] Εκούσιον δε πάλιν παντελώς και ουδεμίαν αμφιβολίαν έχον, οίον εστί το των ληστών και το των πολεμικών εφόδων. Ούτοι μεν γαρ διά χρήματα αναιρούσι, τον έλεγχον αποφεύγοντες, οί τε εν τοις πολέμοις επί φόνους έρχονται, ούτε φοβήσαι, ούτε σωφρονίσαι, αλλ ανελείν τους εναντιουμένους εκ του φανερού προαιρούμενοι. […]».
Συνεπώς αυτοί εμπίπτουν στον κανόνα νς΄ (56), για τον εκουσίως φονεύσαντα, ήτοι τους επιβάλλεται ακοινωνησία (αφορισμός) είκοσι ετών, τα τέσσερα πρώτα να στέκεται έξω από την εκκλησία ομολογώντας το έγκλημά του και ζητώντας τις προσευχές των χριστιανών: «Ο εκουσίως φονεύσας και μετά τούτο μεταμεληθείς. Εν είκοσιν έτη ακοινώνητος έσται του αγιάσματος, τα δε είκοσιν έτη ακοινώνητος οικονομηθήσεται επ' αυτώ· εν τέσσαρσιν έτεσι προσκλαίειν οφείλει, έξω της θύρας εστώς του ευκτηρίου οίκου και των εισιόντων πιστών δεόμενος ευχήν υπέρ αυτού ποιείσθαι, εξαγορεύων την ιδίαν παρανομίαν· μετά δε τα τέσσαρα έτη εις τους ακροωμένους δεχθήσεται, εν πέντε έτεσι μετ' αυτών εξελεύσεται· εν δε επτά έτεσι μετ των εν υποπτώσει προσευχόμενος εξελεύσεται· εν τέσσαρσι συστήσεται μόνον τοις πιστοίς, προσφοράς δε ου μεταλήψεται· πληρωθέντων δε τούτων μεθέξει των αγιασμάτων».
Ο κανόνας ιγ΄ (13), «Περί των εν πολέμοις φονευσάντων», αφορά σαφώς αμυντικούς πολέμους και γράφει: «Τους εν πολέμοις φόνους οι Πατέρες ημών εν τοις φόνοις ουκ ελογίσαντο, εμοί δοκεί συγγνώμην διδόντες τοις υπέρ σωφροσύνης και ευσεβείας αμυνομένοις. Τάχα δε καλώς έχει συμβουλεύειν, ως τας χείρας μη καθαρούς, τριών ετών της κοινωνίας μόνης απέχεσθαι».
Γράφει λοιπόν ο άγιος: «τους φόνους σε πολέμους, οι Πατέρες μας δεν τους συμπεριέλαβαν στους φόνους, κατά τη γνώμη μου δίνοντας συγγνώμη στους αμυνόμενους υπέρ της αγνότητας και της ευσέβειας». Παρόλα αυτά, συμβουλεύει τριετή αποχή από τη θεία Μετάληψη σ’ εκείνον του έχει διαπράξει τέτοιο φόνο.
Σημαντικά εδώ ότι: α) Ο άγιος αναφέρει ότι οι παλαιότεροι (δηλ. η Εκκλησία των διωγμών, όταν οι χριστιανοί στρατιώτες συμμετείχαν σε πολέμους, πριν την υποτιθέμενη «υποταγή» της Εκκλησίας στο κράτος) είχαν συγχωρήσει το φόνο στον πόλεμο. β) Ο ίδιος όμως διαφοροποιείται από αυτούς τους Πατέρες, ζητώντας τριετή ακοινωνησία!! γ) Η Πενθέκτη επικυρώνει αυτόν τον κανόνα του Μ. Βασιλείου και όχι την προ αυτού εκκλησιαστική πρακτική, παρά το ότι διεξάγεται σε ένα εκχριστιανισμένο κράτος, ενώ η αρχαία Εκκλησία ήταν εκτός νόμου σ’ ένα ειδωλολατρικό κράτος.
Ο ξς΄ (66) Αποστολικός Κανόνας καθαιρεί τον κληρικό και αφορίζει (αποκόπτει από τη θεία Μετάληψη) το λαϊκό που σκοτώνει στον πόλεμο: «Ει τις κληρικός εν μάχη τινά κρούσας και από του ενός κρούσματος αποκτείνας, καθαιρείσθω δια την προπέτειαν αυτού. Εάν δε λαϊκός η, αφοριζέσθω» [κατά τον αρχιμανδρίτη Νικόδημο Μπαρούση, άρθρο «Ο φόνος εν πολέμω και η παρ’ ημίν ιεροσύνη», από αυτό τον κανόνα εμποδίζεται η αγιοκατάταξη μαρτύρων κληρικών, που διέπραξαν φόνους σε επαναστάσεις κατά των Τούρκων,  δηλ. των: επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα, ιερέα Ιωάννη (αδελφού του προηγουμένου) και Αθανασίου Διάκου – σχετική πρόταση αγιοκατάταξης έχει απορριφθεί από την Εκκλησία της Ελλάδας].
Κατά τον ε΄ κανόνα του αγ. Γρηγορίου Νύσσης, ακόμη και ο ακουσίως φονεύσας αποκλείεται της ιεροσύνης: «καν ακουσίως τις γένηται εν τω του φόνου μιάσματι, ως ήδη βέβηλον αυτόν υπό του άγους γινόμενον, απόβλητον ο Κανών ιερατικής χάριτος απεφήνατο». «Ήτοι όποιος φονεύση, καν στανικώς και ακουσίως, λαϊκός μεν ων, ου γίνεται ιερεύς, Ιερεύς δε ων, καθαιρείται», σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιον, σελ. 657-658.
Και προσθέτει: «Και καθολικώς ειπείν, άπαντες οι Κληρικοί οπού φονεύουν, ή εκουσίως, ή ακουσίως, ή αυτοί οι ίδιοι με τας χείρας των, ή άλλους βάλλουν και φονεύσουν, είναι καθηρημένοι, κατά την διάγνωσιν Κωνσταντίνου του Χλιαρινού. (Ο δε Βάλσαμων προσθέτει ότι είδεν ιερέα καθαιρεθέντα, διότι παίρνοντας αυτού το βιβλίον του, με φιλονεικίαν από ένα άλλον ιερέα, ελιποθύμησεν εκείνος εκ τούτου και απέθανεν. Ομοίως και άλλον ιερομόναχον είδε καθαιρεθέντα, διότι ανθυβρίσαντος άλλον μοναχόν, μη υπομείνας εκείνος τήν ύβριν, εστέναξεν βαρέως και με τον στεναγμόν ομού εξεψύχησεν. Είδε δε, λέγει, και Αρχιερέα καθαιρεθέντα δια τι εφόνευσεν Αγαρηνόν εν καιρώ πολέμου, το ξίφος κατ' αυτού επανατείναντα»).
Μετά από αυτά, μήπως η Εκκλησία «δεν έχει επίσημη άποψη για τον αιματηρό πόλεμο», όπως ισχυρίζεστε;

Ο λογχισμός του αγίου Δημητρίου. Όπως επισημαίνει κάποιος συγγραφέας, οι στρατιωτικοί άγιοι είναι πάντα νικημένοι άγιοι - κι όμως αυτοί αγίασαν και αυτοί τιμώνται ως άγιοι, όχι οι περίφανοι νικητές. Νίκησαν μέσω της ήττας ("ηττονίκη", για να θυμηθώ και το Νικόλα τον Άσιμο).
Η εφαρμογή στην πράξη της άποψης της Εκκλησίας εναντίον του πολέμου φαίνεται στο αγιολόγιο:
Α) Ως μάρτυρες και άγιοι δεν τιμώνται εκείνοι που σκοτώθηκαν στον πόλεμο κατά των απίστων (το ζήτησε ο Νικηφόρος Φωκάς, αλλά ο τότε πατριάρχης και η σύνοδος το απέρριψαν επικαλούμενοι τον κανόνα 13 του Μ. Βασιλείου), αλλά εκείνοι που θανατώθηκαν σε ποικίλους διωγμούς χωρίς πόλεμο (κάποιοι, όπως η Αρβελέρ, κρίνοντας με κριτήρια κοινωνικά και πολιτικά αλλά όχι χριστιανικά, μέμφονται την Εκκλησία που δεν αγιοποιεί τον Κων/νο Παλαιολόγο).
Β) Οι στρατιωτικοί άγιοι κατά κανόνα είναι και μάρτυρες, έχουν δηλαδή ξεπλύνει το αίμα των εχθρών (κι ας το έχυσαν σε αμυντικούς πολέμους) με το δικό τους αίμα. Ακόμη και ο Νικηφόρος Φωκάς, που είναι άγιος, πέθανε από μαχαίρι – και δεν τιμάται γιατί απελευθέρωσε εδάφη από τη σκληρή αραβική κατοχή, αλλά για την ευσέβειά του. Κι όμως κι αυτός πέθανε από μαχαίρι, στη συζυγική του κλίνη (όχι στο «ένδοξο» πεδίο της μάχης)! Τυχαίο;
Γ) Εκτός των χιλιάδων μαρτύρων κατά τους διωγμούς, υπάρχουν κι άλλοι άγιοι που αρνήθηκαν να πολεμήσουν, κατανοώντας την περί πολέμου άποψη της πνευματικής τους κληρονομιάς. Ο άγιος Βονιφάτιος, φωτιστής των Γερμανών, το 754 μ.Χ., αρνήθηκε να αμυνθεί, όταν δέχτηκε επίθεση βαρβάρων στα δάση πέραν του Ρήνου, και σκέπασε απλά το κεφάλι του με το χειρόγραφο του ευαγγελίου.
Οι Ρώσοι άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, το 1015, όταν ο μεγαλύτερος αδερφός τους Σβιατοπόλκος τους κάλεσε στο παλάτι του, κατάλαβαν ότι ήθελε να τους δολοφονήσει, αλλά πήγαν, και μάλιστα σε διάστημα ενός μήνα ο ένας από τον άλλο, θεωρώντας αντίθετο προς τη χριστιανική τους πίστη το να βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους.
Το 452 μ.Χ., όταν η Ρώμη πολιορκήθηκε από τον Αττίλα, ο πάπας άγιος Λέων ο Μέγας απέτρεψε την κατάληψη της πόλης βγαίνοντας να τον συναντήσει άοπλος, εν στολή, μαζί με τους ιερείς της Ρώμης. Τον άθλο αυτό επανέλαβε ο πάπας άγιος Γρηγόριος Β΄ (717-731 μ.Χ.), αποτρέποντας την κατάληψη της Ρώμης από το βασιλιά των Λομβαρδών Λιουπτράνδο.

Ένας χριστιανός βασιλιάς τι πρέπει να κάνει, όταν η χώρα και ο λαός του δέχονται επίθεση; Να έχει ήδη καταργήσει το στρατό (κι έτσι να προσελκύσει μάλιστα τις επιθέσεις των βαρβάρων) και να επιβάλει σε όλους ακούσιο μαρτύριο ή να έχει στρατό και να αμυνθεί; Το δίλημμα είναι μεγάλο και έχει άμεση σχέση με το Ρωμ. 13, 4, που αναφέραμε παραπάνω. Κάποιοι άγιοι βασιλείς προσπάθησαν να δώσουν μια λύση, όπως νόμιζαν εκείνοι. Άραγε «δεν είναι άγιοι», αν η λύση που έδωσαν ήταν εσφαλμένη ή άστοχη; Πάντως έκαναν ό,τι θεώρησαν πιο ταιριαστό στο χριστιανισμό, θυσιάζοντας μάλιστα και τη ζωή τους και υπερασπιζόμενοι το λαό τους:
Ο άγιος Σιγιβέρτος, βασιλιάς της Ανατ. Αγγλίας, το 637 μ.Χ., μετά από πιέσεις, αναγκάστηκε να οδηγήσει το στρατό του στη μάχη, ενώ είχε παραιτηθεί από το θρόνο και ήταν μοναχός. Κατέβηκε λοιπόν άοπλος, μόνο με ένα ραβδί, και φυσικά σκοτώθηκε. Δεν ξέρουμε αν είχε προσευχηθεί για τους στρατιώτες του π.χ. (ώστε να συγχωρηθούν για τους εχθρούς που θα σκότωναν) ή ακόμη κι αν προσήλθε άοπλος κάνοντας τον εαυτό του θυσία υπέρ των στρατιωτών του.
Ο άγιος Έντμουντ, επίσης βασιλιάς της Αγγλίας, το 869, μετά από απέλπιδα αντίσταση κατά των επιδρομέων Βίκινγκς, παρέδωσε το βασίλειό του και τον εαυτό του για να σταματήσει ο πόλεμος και θανατώθηκε με βέλη, όπως ο άγιος Σεβαστιανός, αρνούμενος να αποκηρύξει τη χριστιανική του πίστη. Τιμήθηκε αμέσως ως θαυματουργός άγιος, ενώ κάπου 10-20 χρόνια αργότερα και οι Βίκινγκς έκοψαν νομίσματα αφιερωμένα στη μνήμη του!
Στις 15.6.1389 ο άγιος Λάζαρος, βασιλιάς της Σερβίας, με 35.000 στρατιώτες, πολέμησε εναντίον 100.000 Τούρκων στο Κοσσυφοπέδιο, σε μια από τις σημαντικότερες μάχες της ευρωπαϊκής (τουλάχιστον) ιστορίας. Η βιογραφία του λέει ότι, πριν τη μάχη, άγγελος Κυρίου τον έθεσε προ της επιλογής της επίγειας ή της ουράνιας βασιλείας: μπορούσε να επιτεθεί αμέσως στους Τούρκους και να νικήσει ή να περιμένει την επόμενη μέρα, να γίνει λειτουργία και να κοινωνήσει ο στρατός, αλλά να ηττηθεί. Ο άγιος προτίμησε το δεύτερο, επιλέγοντας να στείλει τους στρατιώτες του στο Θεό εφοδιασμένους με τη θεία Μετάληψη. Ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε, ενώ πριν αποκεφαλιστεί προσευχήθηκε για συγχώρεση των αμαρτιών του και σωτηρία του λαού του. Παρά τις τρομερές απώλειες των Τούρκων, η ηττημένη Σερβία έγινε υποτελής τους.
Ακόμα κι αν θεωρήσουμε μύθους αυτά τα θαυμαστά (αν και δεν έχουν διαφορές από τα βιβλικά θαύματα), το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ορθόδοξοι άγιοι – το ότι τιμήθηκαν ως άγιοι αυτοί οι ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ βασιλείς – σημαίνει πολλά για την άποψη της Εκκλησίας περί πολέμου.

Ο άγιος μάρτυρας Έντμουντ (Edmund), που θυσιάστηκε για το λαό του. Κρατάει ένα βέλος, γιατί θανατώθηκε με βέλη.

Η ιδέα ότι ο απελευθερωτικός πόλεμος είναι ιερός πόλεμος υπάρχει στο λαό και σε ιερείς (ιδιωτικά), αλλά δεν έχει κατοχυρωθεί κάτι τέτοιο σε (οικουμενική) σύνοδο, ούτε ξέρω να εκφράζουν τέτοια άποψη οι Πατέρες της Εκκλησίας. Παρόλα αυτά, βιβλικά δε μπορούμε να αποκλείσουμε κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι γίνεται υπέρ του λαού και όχι για λόγους κυριαρχίας και υπάρχει πάντα το Ρωμ. 13, 4, σύμφωνα με το οποίο ο βασιλεύς «ουκ εική την μάχαιραν φορεί».
Φυσικά, αν ακολουθούσαμε κατά γράμμα την Αγία Γραφή θα θεωρούσαμε ότι υπάρχουν ιεροί πόλεμοι, που πρέπει να δίνονται με λύσσα, κατά το 4ο κεφάλαιο του Ιωήλ π.χ. Το ότι εκεί μιλάει για τον έσχατο πόλεμο, δεν αλλάζει το ότι υπάρχουν κι άλλοι πόλεμοι «υπέρ του λαού του Θεού» όταν επιτίθενται οι αλλόθρησκοι Τούρκοι π.χ. ή οι αιρετικοί Λατίνοι κ.λ.π. Κι όμως εκκλησιαστικά δε λέγεται τίποτε.
Η δοξολογία κατά τις εθνικές εορτές επίσης δοξάζει το Θεό για την παροχή της ελευθερίας (ως δικό Του δώρο, όχι των όπλων μας), αλλά δε μιλάει για νίκη επί των εχθρών ή πολύ περισσότερο για εξόντωση των εχθρών. Το παράξενο: ενώ υμνούμε συνεχώς στην Εκκλησία την εξόντωση του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, ως έργο του Θεού φυσικά, δεν υμνούμε καθόλου την εξόντωση των βαρβάρων που επιτέθηκαν στο Βυζάντιο ή εκείνων που μας υποδούλωσαν, μας ταλαιπώρησαν, μας θανάτωσαν, έκαψαν τους ναούς μας, πίεσαν για αλλαγή θρησκείας κ.τ.λ. Μόνο ευχαριστούμε το Θεό ή την Παναγία (Τη υπερμάχω στρατηγώ… κ.τ.λ.) για την απώθηση εισβολέων. Να μην ευχαριστήσουμε; Ο Δαβίδ άραγε δεν θα ευχαριστούσε όταν νικούσε τους Φιλισταίους;

Η Εκκλησία, από άλλους, κατηγορείται για αποχή από τους εθνικούς αγώνες! Ο άγιος Αθανάσιος Πάριος και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δίδασκαν ότι ο αλλόθρησκος κατακτητής Τούρκος, χωρίς να το θέλει, είναι φύλακας της ορθόδοξης πίστης ενάντια στο Φράγκο που καραδοκεί και δεν ξεσήκωναν το λαό σε ένοπλη επανάσταση, παρά μόνο σε πνευματική αφύπνιση (παιδεία και ορθοδοξία). Άραγε ήταν προδότες (όπως τους κατηγορούν άθεοι και νεοπαγανιστές;) ή αληθινοί χριστιανοί;

41 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Νεκρέ για τον Κόσμο,

και Χριστός Ανέστη!

Σε μια ταίνια για τον Β' ΠΠ, ρωτάει η μάνα ενος αξιωματικου των Ναζί:

"Καλα βρε παιδι μου, δεν βλεπεις οτι ο Χίτλερ δεν ειναι 'καλος ανθρωπος'; Δεν εχει καλο σκοπό; Γιατι κανετε υπακοή; Γιατι τον ακολουθειτε;".

Ο Αξιωματικός, ευλαβής καθολικός, πίστευε ο ανθρωπος και εκκλησιαζότανε καθε Κυριακή, απάντησε στην μητερα του, με το εδάφιο του Απ. Παύλου!

Επίτρεψε μου Νεκρέ για τον Κόσμο να το αντιγραψω:

Ρωμ. 13,1: Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν.
2. ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν· οἱ δὲ ἀνθεστηκότες ἑαυτοῖς κρῖμα λήψονται.
3. οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν. θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς·
4. Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστι σοι εἰς τὸ ἀγαθόν. ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῆ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι.
5. διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργήν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν.
6. διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες.
7. ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν.

--------------------------------

Υποψιάζομαι για ποιους λογους ο Απ. Παύλος συμβούλεψε τους πρώτους χριστιανους να κανουνε υπακοή στην Ρώμη...

Ομως, η απορια που ειχε ο Ναζί ητανε:

"Για να ειναι ο Χίτλερ στην εξουσία, μηπως αυτο ειναι 'θέλημα του Θεού";

Βεβαιως, υπαρχει και το εδάφιο: "Να ακουμε μαλλον τον Θεό παρα τους ανθρωπους"...
..
αλλά μεχρι να καταλαβουνε αρκετοι Γερμανοι, τι ΘΗΡΙΟ ειναι ο Χίτλερ, η ζημιά ειχε ήδη γινει!

Λοιπον;

Μυρμιδόνας

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Πολύ σωστή η παρέμβαση, φίλε Μυρμιδόνα.
Εδώ λοιπόν έχουμε τις καίριες διδασκαλίες: α) του Κυρίου: "τα του καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ" (άρα τα δικαιώματα του κοσμικού άρχοντα σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα "δικαιώματα" του Θεού, η δε ψυχή + συνείδησή μας "ανήκει" στο Θεό, όχι στον κάθε καίσαρα), & β) του απ. Πέτρου, μπροστά στο Συνέδριο των Εβραίων: "Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις" (=πρέπει να υπακούμε πιο πολύ στο Θεό παρά στους ανθρώπους, Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 5, στίχ. 29). Το νόημα είναι σαφές.
Επίσης έχουμε μυριάδες παραδείγματα αγίων που αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις εντολές των κοσμικών αρχόντων σε περιόδους διωγμών και -αργότερα- αιρέσεων, δηλ. πάλι διωγμών (από αιρετικούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες κάθε λογής). Τα παραδείγματα φτάνουν μέχρι τον 20ό αιώνα, στα αθεϊστικά καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ. Και αυτοί που απείθησαν στους άρχοντες είναι ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ.
Συμπεραίνω με αυτά ότι ο δυστυχής Ναζί έπεσε στη λούμπα ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ, άρα είχε μια παράδοση αιώνων που του δίδασκε υποταγή σε μια "θεία" εξουσία ασχέτως ηθικής (πάπα + φεουδάρχες-βασιλιάδες)... Σε μας ακόμη και σε ολόκληρη σύνοδο μπορεί ένας απλός πιστός να απειθήσει, να την ελέγξει και ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ (μπορεί βέβαια να έχει και άδικο. Ορθόδοξος δύσκολα θα την πατούσε ("δύσκολα" είπα, όχι αδύνατον).
Συμφωνείς;

Ανώνυμος είπε...

Νεκρέ για τον Κόσμο,

με κάλυψες αρκετά με την απάντηση σου! Σωστα εγραψες.

Βέβαια, θα βρεθουνε και ιστορικοί που θα κατηγορησουνε το ΒΥζάντιο για "Καισαροπαπισμο και Παποκαισαρισμο".

Θελω να πω, το "Ελεω Θεού Αυτοκρατορας" αληθεύει, ή μηπως το εκμεταλλεύτηκαν και αυτό;

Π.χ. εχτες ειδε ολος ο κοσμος τον Γάμο του μελλοντικου βασιλιά της Άγγλίας.

Θελω να πω, τι ΝΟΗΜΑ εχει σημερα να υπαρχει 'βασιλεύς'; Δεν φαινεται 'εκχρονιστικο';

Στο Αρχαίο Ισραήλ ειχε ενα νόημα, διοτι ο "Χρισμενος Βασιλιάς" ήτανε εκ Θεού!

Σήμερα ομως;
Η Αγγλικη Βασιλική Οικογένεια φημίζεται μονο για Σκάνδαλα, Ασωτιες, πορνιες, διαζύγια - μπορει ποτέ να ισχύσει το "ελεω Θεου";

Θελω να πω, και στο Βυζάντιο δεν ειχαμε τετοια "οικογενειακά Σκάνδαλα"; ΟΜως ο Αυτοκράτορας ητανε 'αντιπρόσωπος' του Θεού στην γή! Απαιτούσε ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΑΚΟΗ, στηριζόμενος και σε "Εκκλησιαστικά εδάφια" της ΑΓίας Γραφής!

..............
Δύσκολα, πολύ δύσκολα θεματα!

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ και ΕΡΗΜΙΤΕΣ, Ευλογημένοι Μοναχοί που δεν ασχολειστε ουτε με κοσμικες εξουσιες ουτε με βασιλιάδες και πρίγκηπες!

Μυρμιδόνας

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Χαίρομαι που σε κάλυψα.
Στο Βυζάντιο οι αυτοκράτορες απαιτούσαν, αλλά... την πατούσαν, γι' αυτό και τα μισά χρόνια του Βυζαντίου οι κάθε φορά άγιοι ήταν υπό διωγμόν: από αρειανούς, μονοφυσίτες, εικονομάχους, λατινόφρονες κ.λ.π. κ.λ.π. Για το θέμα που θίγεις δες το post μας "Εκκλησία και εξουσία", εδώ: http://o-nekros.blogspot.com/2010/10/blog-post_08.html.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί ο κάρολος επισκέπτεται τη μονή Βατοπαιδιου κάθε χρόνο.μένει μέρες εκεί.Ο δε γ.Εφραίμ μου είπε ότι είναι πολύ καλός άνθρωπος με πολλές αναζητήσεις.κατά καποιο τρόπο εξομολογειται.έχει αναστηλώσει με δικα του χρήματα ένα παρεκκλήσιο εκτος μονής το οποίο επισκέφθηκα.έχει μπει σε βαθιά νερα.ο γέροντας μου είπε ότι η οσια Ελισάβετ είναι γιαγιά του.υποψιάζομαι ότι εντελώς εν κρυπτώ έγινε Ορθόδοξος.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε,

για ποια Οσια Ελισάβετ μιλάς;

Μπορεις να δωσεις περισσότερα στοιχεία;

Μυρμιδόνας

Ανώνυμος είπε...

Πληροφοριες για την Οσια Ελισαβετ
http://churchsynaxarion.blogspot.com/2011/01/1918_26.html

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Πρόκειται λοιπόν για τη μεγάλη αγία νεομάρτυρα Ελισάβετ Θεοδώροβνα, Μ. Δούκισσα της Ρωσίας(πολωνικής καταγωγής), με την τεράστια προσφορά αγάπης στο ρωσικό λαό.
Το ότι συγκεκριμένα ο Κάρολος ίσως προσεγγίζει την Ορθοδοξία δε μου λέει κάτι, αλλά μου λέει πολλά και μου δίνει χαρά που ένας άνθρωπος (όποιος κι αν είναι) ίσως βρει το δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο προς το Φως και τη Ζωή.
Το εύχομαι ολόψυχα. Ευχαριστούμε για την πληροφορία, αδελφέ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ πρέπει να λέει κάτι ότι ο αρχηγός της Αγγλικανικης εκκλησίας προσεγγίζει αυτόβουλα όχι απλώς την Ορθοδοξία αλλά την πλέον ασκητικη μορφή της.
Νεαρχος

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Έχεις δίκιο σ' αυτό. Το πήρα αλλιώς, ότι είναι ένα σημαίνον πρόσωπο της αριστοκρατίας.
Σε κάθε περίπτωση, μακάρι να βρει το δρόμο προς το Χριστό.

Ανώνυμος είπε...

Η ημετέρα Εκκλησία κρύβει μέσα στους Κανόνες της το αδιάλλακτο αυθεντικό της μήνυμα: Ο κόσμος μας αυτός, δεν είναι ο κόσμος μας, η πατρίδα μας αυτή δεν είναι η πατρίδα μας, η κοινωνία μας δεν είναι η θεία μας κοινωνία και οι συγγενείς μας δεν είναι οι εν χριστώ αδελφοί μας. Το μήνυμα αυτό, διαμορφώθηκε ως ένα μήνυμα εκτάκτου ανάγκης κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, όταν η κοσμική επανεμφάνιση του αναστάντος Χριστού θεωρείτο επικείμενη - και εξακολουθεί να παραμένει κρυμμένο αλλά ζωντανό, στο πλαίσιο ενός ιστορικού-κοσμικού συμβιβασμού: Αφού ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να ακολουθήσει τον δρόμο του μοναχισμού και επιλέγει τον δρόμο της κοσμικής ζωής, υποχρεωτικά θα αντιμετωπίσει τα διλήμματα ενός κόσμου, στον οποίον η των πάντων ένωσις δεν έχει επιτελεσθεί. Και όπως ο Γιαχβέ δεν καταδίκασε τον Ισραήλ όταν επέλεξε την βασιλεία από την θεοκρατία, έτσι και η Εκκλησία δεν μπορεί εκ προοιμίου να καταδικάσει ένα έθνος-κράτος που μάχεται για την επιβίωσή του, υποχρεωμένη σε μία συγκατάβαση μπροστά στην ανθρώπινη αδυναμία.


Στο σημείο αυτό, η Εκκλησία με τους κανόνες της συντηρεί μιαν αντίφαση – ευλογεί τα όπλα στον πόλεμο, αλλά καταδικάζει με επιτίμιο όσους σκοτώσανε. Η αντίφαση αυτή είναι κατανοητή, ως μία δυνατότητα αναγωγής από την οδύνη του πολέμου και τα διλήμματα διαχείρισης της ειρήνης, στο πρωταρχικό εκκλησιαστικό μήνυμα.


Τα πράγματα θα ήταν έως εδώ καλά, εάν δεν λάμβανε την σκυτάλη η γνωστή εκκλησιάζουσα σοφιστική – και μάλιστα σε βαθμό καταγέλαστο. Γράφει ο ορθόδοξος θεολόγος: «Η Εκκλησία παρακαλεί το Θεό για νίκες μόνο του βασιλιά, όχι για νίκες του στρατού». Μήπως ο βυζαντινός Αυτοκράτορας πολεμούσε μονάχος του; Μήπως πολεμούσε σε όλους τους πολέμους που διεξήγαγε ο στρατός του; Τι καλύτερο δείγμα παντελούς αγνόησης του ανώνυμου στρατιώτη χάριν του ηγεμόνα του (και μάλιστα με εκκλησιαστικό μανδύα) μπορεί να συναντήσουμε; Πόσο παραπάνω μπορεί να υποτιμηθεί η νοημοσύνη μας, εάν ο ορθόδοξος θεολόγος επιθυμεί να υποτιμήσει τη δική του;


Η υποτίμηση βεβαίως, δεν σταματά εκεί. Ο καλός ανώνυμος ορθόδοξος θεολόγος, ισχυρίζεται (και τονίζει) πως «δεν υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για να νικάει ο στρατός, όχι μόνο στα σημερινά εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά ούτε στα παλιά, όταν η χώρα ήταν σε περίοδο πολέμου!». Την ευχή «υπέρ του καθυποτάξαι υπό τους πόδας αυτού πάντα εχθρόν και πολέμιον» δεν το άκουσε ποτέ ο θεολόγος μέσα σε ορθόδοξη εκκλησία, αναφερόμενο στον «φιλόχρηστο ημών στρατό»; «Πάντα εχθρό και πολέμιο», ακόμα και όταν ο εχθρός και πολέμιος τυγχάνει να είναι επίσης ορθόδοξος χριστιανός;


Βεβαίως, όλα αυτά παρακάμπτονται με την απαραίτητη δόση λατινοφαγίας. Δεν την επιφυλάσσει ο ανώνυμος θεολόγος στο κείμενό του, αλλά ο «Νεκρός για τον Κόσμο» στην απάντησή του προς τον Μυρμιδόνα: Ο δυστυχής Γερμανός, έπεσε στη λούμπα της στήριξης στον Χίτλερ «επειδή ήταν Καθολικός, άρα είχε μια παράδοση αιώνων που του δίδασκε υποταγή σε μια «θεία» εξουσία ασχέτως ηθικής (πάπα + φεουδάρχες-βασιλιάδες)... Ορθόδοξος δύσκολα θα την πατούσε».


Απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Ρουμάνοι που συμμετείχαν στον φασιστικό Άξονα ήσαν Ορθόδοξοι, ούτε Ορθόδοξα Πατριαρχεία διέθεταν να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια στη μαύρη λαίλαπα. Οι Βούλγαροι δεν διαθέτουν ορθόδοξη μονή στο Άγιο Όρος. Και φυσικά, ουδέποτε οι αγιορείτες έστειλαν επιστολή υποταγής στον Αδόλφο Χίτλερ, (για το καλό του Αγίου Όρους πάντα!), ουδέποτε ο επίσκοπος Χαλκιδικής καθύβριζε τους Εβραίους την ώρα που οι ναζί τους ξαπόστελναν στα κρεματόρια, ουδέποτε έλληνες επίσκοποι συμμετείχαν σε εκδηλώσεις των χιτλερικών κατακτητών, γιατί πολύ απλά, η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση ουδέποτε δίδαξε την υποταγή στις εξουσίες ασχέτως ηθικής. Μόνον οι άτιμοι οι Καθολικοί!…

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Αγαπητέ φίλε,
Η Εκκλησία δεν ευλογεί τα όπλα, αλλά τους ανθρώπους. Είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό αυτό;
Η ευχή "υπέρ του καθυποτάξαι..." κτλ αναφέρεται στο βασιλιά και όχι στο στρατό. Ο βασιλιάς ασφαλώς δεν πολεμάει μόνος του, αλλά η ευχή για τη νίκη του -υπέρ του έθνους κράτους που ανθρωπίνως αγωνίζεται για την επιβίωσή του, όπως γράφετε- είναι σύμφωνη με το Ρωμ. 13, 4.
Αν η Εκκλησία υποτιμούσε τον απλό στρατιώτη χάριν του ηγεμόντα, δε θα τιμούσε ως αγίους τόσους απλούς στρατιώτες (π.χ. άγιοι 40) και μάλιστα και δούλους, φτωχούς και ανθρώπους κάθε κοιν. τάξης, αλλά μόνον άρχοντες.
Η σύμπραξη παπάδων και ιεραρχών με τους κατακτητές και τους τυράννους είναι σαφώς παρεκτροπή από την Ορθόδοξη διδασκαλία. Από τη διδασκαλία του καθολικισμού είναι παρεκτροπή;

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Η επισήμανση της σχέσης του Ρωμ. 13, 4, με τις ευχές υπέρ της νίκης του βασιλιά οφείλεται στο ότι το ανωτέρω κείμενο απευθύνεται αρχικά σε προτεστάντη, που αναζητά το βιβλικό υπόβαθρο σε κάθε πράξη και λόγο της Εκκλησίας.
"Υπό τους πόδας αυτού" υποτάσσει τους εχθρούς ο βασιλιάς, όχι ο στρατός. Η ευχή έχει μείνει από την περίοδο της βασιλείας (και σημειωτέον ότι ενίοτε παραλείπεται).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας -όπως και ο Παύλος και οι πρώτοι, διωκόμενοι, χριστιανοί- δεν ήταν άνθρωποι των βασιλέων και πολλοί αντιστάθηκαν σ' αυτούς, όχι μόνο για θέματα πίστης αλλά και ήθους (π.χ. Χρυσόστομος). Η ευχή για νίκη του βασιλιά είναι υπέρ του λαού και οφείλεται σ' αυτό που γράφετε, στο ότι η Εκκλησία δε μπορεί ν' αρνηθεί την ανθρώπινη ανάγκη για άμυνα, παρότι "ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν". Όμως ο στρατιώτης που σκοτώνει στον πόλεμο πρέπει να συναισθανθεί ότι σκότωσε συνάνθρωπο κι όχι κτήνος ή ότι έκανε θεάρεστη πράξη. Εκεί οφείλεται το επιτίμιο, αποσκοπεί στη σωτηρία και προσωπικά δε βλέπω αντίφαση.
Στο Βυζάντιο, υπόψιν, δεν εννοείτο στρατός χωρίς βασιλιά, εκτός από άτακτους, ληστές ή σφετεριστές. Σφετεριστές δίκαιοι εναντίον άδικου βασιλιά δεν θίγονται από την ευχή, γιατί αυτή λέγεται υπέρ του "φιλοχρίστου" βασιλέως και όχι υπέρ άδικου ή ασεβούς βασιλιά. Φυσικά, ένας συμβιβασμένος ιεράρχης -και έχουν υπάρξει πολλοί- θα τη λέει και υπέρ άδικου βασιλιά, αλλά η ευχή (ως πραγματική προσευχή προς το Θεό) δεν έχει νόημα σ' αυτή την περίπτωση.
Η "λατινοφαγία" & κάθε... -φαγία είναι μια αμαρτία, απ' την οποία ελπ να κρατηθώ μακριά. Θεωρώ πως ο ρωμαιοκαθολικός αξιωματικός, στο σχόλιο του Μυρμιδόνα, στήριξε την πίστη του στο Χίτλερ με αναφορά στη Βίβλο, επειδή ήταν καθολικός. Ο καθολικισμός το έκανε αυτό διαρκώς, υποκριτικά, με την αρεστή σ' αυτόν εξουσία, συνήθως του πάπα. Ορθόδοξος που συνέπραξε με τυράννους, στήριξε ποτέ την πράξη του σε εδάφιο της Βίβλου; Και, αν το έκανε (δεν το γνωρίζω), υπήρξε κανείς σοβαρός άνθρωπος -π.χ. κάποις που έχει κύρος στην Ορθοδοξία- που θεώρησε αυτή την αναφορά ειλικρινή και σύμφωνη με την ορθόδοξη παράδοση;
Αυτά φρονώ και δεν έχω πρόθεση να υποτιμήσω ούτε τον εαυτό μου (όπως και ο αρθρογράφος ασφαλώς) ούτε εσάς τους αναγνώστες μου. Σφάλλω; Κρίνετέ το εσείς. Κατά τούτο τα σχόλιά σας είναι απαραίτητα, γι' αυτό και δίνεται η δυνατότητα στο blog. Σας ευχαριστώ - ο Θεός να σας ευλογεί.
Μπορούμε να συνεχίσουμε αν θέλετε.

Ανώνυμος είπε...

Όποιος υποστηρίζει ότι «η σύμπραξη παπάδων και ιεραρχών με τους κατακτητές και τους τυράννους είναι σαφώς παρεκτροπή από την Ορθόδοξη διδασκαλία», οφείλει και να το τεκμηριώνει – αν δεν θέλει να κατηγορηθεί πως απλώς εκθέτει δικές του ιδεοπλασίες.


Στην «Πατρική Διδασκαλία», γραμμένη το 1798 προκειμένου να αποτρέψει την διάδοση των φιλελεύθερων αρχών στην Ανατολή, διαβάζουμε ότι «τα ρητά της θείας γραφής και των Αγίων Αποστόλων, μας προστάζουν να υποτασσώμεθα εις τας υπερεχούσας αρχάς, όχι μόνον τας επιεικείς αλλά και σκολιάς, διά να έχωμεν θλίψιν εις αυτόν τον κόσμον».


Η Πατρική Διδασκαλία, φέρει επισήμως το όνομα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Άνθιμου, αλλά πιθανότατα έχει γραφεί από τον Αθανάσιο Πάριο, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί και άγιος. Παρότι η Εκκλησία έχει με κάθε τρόπο δικαιολογηθεί για την έκδοση αυτή, ουδέποτε έχει, εξ όσων γνωρίζουμε, αποκηρύξει κατ’ ουσίαν το περιεχόμενό της. Τουναντίον, σειρά νεοορθοδόξων στοχαστών, επιστρέφουν στον αντιδραστικό Αθανάσιο Πάριο για να καταγγείλουν την «δυτικόφερτη» διδασκαλία περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».


Εφ’ όσον λοιπόν, σύμφωνα με την Εκκλησία (η οποία επικαλείται τα αποστολικά κείμενα), ο χριστιανός οφείλει να υποτάσσεται στις εξουσίες και μάλιστα στις βάρβαρες, προκειμένου να έχει θλίψη στον κόσμο τούτο και να καταξιωθεί στον επόμενο, μένει να δούμε το πώς η Εκκλησία δεν θα συμπράξει με έναν τύραννο, στην περίπτωση που η ίδια έχει περίοπτη θέση στην κοινωνία, ούσα μάλιστα και επίσημη θρησκεία του κράτους.


Εξάλλου, ο «Νεκρός» μάλλον αγνοεί τον πύρινο λόγο «Εις Αδριάντας», που εκφώνησε ο Χρυσόστομος, αφού αντιμετώπισε, όντως θαρραλέα, τον Θεοδόσιο Β’. Θα του προτείναμε να τον αναρτήσει ολόκληρο, μεταφρασμένο στη δημοτική και όχι αποσπασματικά, όπως ήδη παρατίθεται αλλού…

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Εξαιρετική παρέμβαση. Μου δίνει την αφορμή να θίξω μια παράμετρο του θέματος. Ευχαριστώ.
Ο σκοπός της "Πατρικής Διδασκαλίας", όπως και όλων των πατερικών έργων (αν πρόκειται για σύγγραμμα του αγ. Αθανάσιου Πάριου, που είναι Πατέρας της Εκκλησίας), είναι πνευματικός και όχι πολιτικός ή κοινωνικός. Ο πολιτισμός μας είναι αυτάρκης χωρίς καμία απολύτως εισαγωγή ιδεών από τη Δύση. Οι θετικές επιστήμες θα είχαν αναπτυχθεί και εδώ, ίσως με πιο αργούς ρυθμούς, αλλά σαφώς με πιο σοφούς ρυθμούς, γιατί η φρενήρης ανάπτυξή τους στη Δύση οφείλεται στην απληστεία και την κυριαρχικότητα του δυτικού ανθρώπου, που κατέστρεψε τον πλανήτη με τον "πολιτισμό" του.
Τα "Ανθρώπινα Δικαιώματα" εμπεριέχονται πολύ πληρέστερα στο ευαγγέλιο και στην ορθόδοξη παράδοση απ' ότι διατυπώθηκαν στην Εσπερία. Μάλιστα συνδέονται και με το δικαίωμα της παραίτησης από τα δικαιώματα χάριν του άλλου, που η νεωτερική Δύση το αγνοεί ή μάλλον το φοβάται ακόμη και ως ιδέα, γιατί η βάση της είναι ατομιστική/εγωιστική & τελικά αυτοκαταστροφική. Αγνοεί επίσης η Δύση το δικαίωμα στη θέωση, αφού η ίδια είναι άγευστη αυτής της κατάστασης, συνεπώς επιμένει ότι "δεν υπάρχει"...
Εξυπακούεται πως άνθρωποι που απορρίπτουν ως μύθευμα την οδό προς τη θέωση, ερμηνεύουν τα πάντα με κοινωνικοπολιτικούς όρους, δέσμιοι των ιδεολογικών τους προϋποθέσεων. Γι' αυτούς, καλό = εξέγερση κατά της εξουσίας, κακό (έγκλημα καθοσιώσεως) = ανοχή της τυραννίας, έστω και για πνευματικούς σκοπούς (τους οποίους απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ως "δικαιολογίες", γιατί θεωρούν πως ΜΟΝΟ ύποπτα ιδιοτελή και εξουσιαστικά κίνητρα υπάρχουν).
Κι όμως η πνευματική ελευθερία είναι η πραγματική ελευθερία και υπάρχει ακόμη και σε καθεστώς δουλείας ή τυραννίας. Η στροφή προς τη "φωτισμένη" Δύση απλά μας έφερε εκεί όπου βρισκόμαστε, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά όλοι οι Βαλκανικοί λαοί και όχι μόνον, δηλ. σε μια θέση τουλάχιστον δεινή. Και έφερε όλο τον πλανήτη εκεί, μισό βήμα από την καταστροφή. Αλίμονο αν η Εκκλησία αποκηρύξει την Πατρική Διδασκαλία και "αγιοποιήσει" -τρόπος του λέγειν- το Διαφωτισμό, τη Γαλλ. Επανάσταση, το Μαρξισμό ενδεχομένως, και τα "επιτεύγματά τους" για το καλό της ανθρωπότητας. Δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο βαθμό πνευματική αφασίας, ώστε να διανοηθούμε κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται για σύμπραξη με την εξουσία, αλλά για μια ελευθερία απρόσβλητη από κάθε εξουσία.
Ωστόσο, όποιος δεν αντέχει τέτοιου είδους συλλογισμούς περί ελευθερίας -γιατί περί αντοχής πρόκειται, αδελφέ- ας εμμείνει στις προκαταλήψεις του: δεν υπάρχει αγιότητα, μόνο πάλη των τάξεων ή επιστημονική εξέλιξη κ.τ.λ. Και ο άγιος Αθανάσιος Πάριος ας θεωρείται άνθρωπος των τυράννων...
Η εξουσία δεν δαιμονοποιείται από την Εκκλησία, όπως θα ήθελαν κάποιοι (που οι ίδιοι ωστόσο δεν τη δαιμονοποιούν). Η εξουσία οφείλει να μετατρέπεται σε διακονία προς το λαό και τότε και μόνον καταξιώνεται - αυτό είναι το αίτημα των χριστιανών. Τυραννική εξουσία δεν καταξιώνεται ποτέ, όμως η υπακοή σ' αυτήν (υπεράνθρωπος άθλος, γιατί σημαίνει ΑΝΥΠΑΚΟΗ & μαρτύριο όταν η εξουσία διατάξει ανήθικες πράξεις) καταξιώνεται ως υπέρβαση κάθε τυραννίας στην πνευματική μου ζωή.
Το θέμα είναι ότι δε βλέπω κάποια πραγματική έρευνα από την "απέναντι πλευρά" για το αν υπάρχει πράγματι αγιότητα και άγιοι, αν ο ορθόδοξος δρόμος οδηγεί στη θέωση, αν τέλος πάντων τα πράγματα δεν είναι όπως μας έπεισε ο Διαφωτισμός και οι επίγονοί του, αλλά υπήρχε κάποια γνώση και αλήθεια και στο παρελθόν... Συνήθως ένας άθεος, κάθε απόχρωσης, ή "αμφισβητίας" ή όπως κι αν τιτλοφορεί τον εαυτό του, αγνοεί τις διαβεβαιώσεις των χριστιανών για τη θέωση (χωρίς καμία έρευνα επί του θέματος), αλλά απαιτεί να δεχόμαστε ως θέσφατα τις διαβεβαιώσεις των σύγχρονων επιστημών για τις κοινωνικές και ψυχολογικές, και μόνον, αιτίες της ύπαρξης της θρησκείας...
Βέβαια αυτά δε θα γίνουν κατανοητά έτσι απλά, χρειάζεται και λίγη προσπάθεια. Όμως κάποιες πνευμ. ζυμώσεις ίσως ωφελήσουν... Ευχαριστώ.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Για να γίνω πιο σαφής: αγώνας κατά της τυραννίας υπάρχει ένοπλος, αλλά υπάρχει και πνευματικός. Οι Κλεφταρματωλοί, οι Καπεταναίοι και χιλιάδες ανδρειωμένοι επέλεξαν τον πρώτο. Οι Νεομάρτυρες επέλεξαν το δεύτερο.
Από χριστιανική άποψη, ο πρώτος (ο ένοπλος) είναι ανθρώπινος και ανεκτός, όχι επιθυμητός, και μόνο στο βαθμό που δεν εκτρέπεται σε βαρβαρότητες - ΑΝ υπάρχει όμως ένοπλος αγώνας που δεν εκτρέπεται σε βαρβατότητες, και ο αγώνας του 1821 σίγουρα είχε και πολλή βαρβατότητα από πλευράς των Ελλήνων.
Αντίσταση όμως έκαναν και οι Νεομάρτυρες, χωρίς να χύσουν αίμα, παρά μόνο το δικό τους. Αυτοί είναι άγιοι, οι πολεμιστές (αν και σεβαστοί) όχι. Αν η Εκκλησία συμμάχησε με τους τυράννους, γιατί τίμησε τους Νεομάρτυρες, που ήταν εχθροί του τυράννου;
Επιπλέον, ας λάβουμε υπόψιν πως έχουμε αγίους που μαρτύρησαν = θανατώθηκαν όχι για την πίστη, αλλά για την ανυπακοή τους στην εξουσία επί άλλων θεμάτων. Ας αναφέρω μόνο δύο περιπτώσεις: ο άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος θανατώθηκε επειδή περιέθαλψε τους λεπρούς παρά την αυτοκρατορική διαταγή (του Κωνστάντιου), και μάλιστα με κρατικά χρήματα. Ο άγ. Φίλιππος, μητροπολίτης Μόσχας, επειδή έλεγξε τον Ιβάν τον Τρομερό για τα εγκλήματά του.
Ο Λομβαρδός στρατιώτης Σάγκτουλος (δε γνωρίζω αν τιμάται ως άγιος) αναφέρεται στις πηγές επίσης για την ηρωική ανυπακοή του στην εξουσία: απελευθέρωσε τον αιχμάλωτο που έπρεπε να φυλάει, αν και είχε προειδοποιηθεί ότι θα θανατωνόταν με βασανιστήρια αντί γι' αυτόν (τελικά έζησε, γιατί ο αρχηγός του θαύμασε το θάρρος του).
Αν ψάξουμε το αγιολόγιο θα βρούμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, που βέβαια συμφωνούν με την αρχή που θέτει ο απ. Πέτρος "πειθαρχείν Θεώ δει μάλλον ή ανθρώποις".
Συνεπώς, αδελφέ, παρά την ύπαρξη ΚΑΙ συμβιβασμένων χριστιανών, λαϊκών και κληρικών, αυτό που διδάσκει η ορθόδοξη παράδοση δεν είναι η σύμπραξη με την εξουσία, ούτε η αντίσταση για την αντίσταση ή για κάποιο αντεξουσιαστικό ιδεολογικό λόγο, αλλά η πορεία προς το Θεό.
Συγγνώμη, λίγοι είναι οι χριστιανοί (παπάδες και λαϊκοί) που αντιστέκονται; Οι πιο πολλοί σιωπούν ή συμπράττουν; Μα λίγοι είναι οι ήρωες σε κάθε κοινωνία, δεν είπε κανείς πως είναι πολλοί. Αυτοί όμως δείχνουν το δρόμο & αποτελούν παραδείγματα προς μίμησιν, ανάλογα βεβαίως πώς εννοεί καθένας τον ηρωισμό.
Ευχαριστώ και πάλι.

Ανώνυμος είπε...

Ο φίλος που επικαλείται την Πατρική Διδασκαλία, αδικεί τον εαυτό του.
Επίσης αδικεί τον εαυτό του λέγοντας:
"Όποιος υποστηρίζει ότι «η σύμπραξη παπάδων και ιεραρχών με τους κατακτητές και τους τυράννους είναι σαφώς παρεκτροπή από την Ορθόδοξη διδασκαλία», οφείλει και να το τεκμηριώνει – αν δεν θέλει να κατηγορηθεί πως απλώς εκθέτει δικές του ιδεοπλασίες"

Διότι αυτή η μονομέρια ανατρέπεται ολοκληρωτικά από το γεγονός ότι, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, εκδηλώθηκαν δεκάδες επαναστατικά κινήματα, με τη συμμετοχή Ορθοδόξων Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών. Πώς είναι δυνατόν η Ορθοδοξία να μετατρέπει τον πιστό σε εθελόδουλο σε μία "θεόσταλτη τουρκική διοίκηση", και ταυτόχρονα να εκδηλώνονται όλα αυτά τα κινήματα; Πώς είναι δυνατόν οι ελευθερωτές μας να ήταν Ορθόδοξοι, αν ίσχυαν τα όσα λέει ο φίλος;

Και μια που ο φίλος αναφέρθηκε στο Πατριαρχείο, ας διαβάσει τα παρακάτω:

«... ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' δεν είχε τίποτε με τον γαλλικό λαό και τους αγνούς Γάλλους πατριώτες, που αγωνίζονταν για την πραγματική πολιτική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταφαίνεται από το εξής γεγονός: Μετά τον τερματισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως και την αποκατάσταση της Χριστιανικής θρησκείας στη Γαλλία, ως και τον παραμερισμό ακραίων θέσεων των Γάλλων επαναστατών από τον Ναπολέοντα, ο Πατριάρχης τόλμησε να έλθει σε μυστικές συνεννοήσεις με τον Γάλλο αυτοκράτορα μέσω του πανίσχυρου πρεσβευτή του τελευταίου στην Κωνσταντινούπολη, του στρατηγού Σεμπαστιάνι για την απελευθέρωση των Ελλήνων»
(Καραγεώργος Στ. Βασίλειος, «Η Πατριαρχική εγκύκλιος του Γρηγορίου Ε΄ προς τους Επανησίους - Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Γαλλική Επανάσταση» (ανάτυπο), Αθήνα 2000, σελ. 55-56)

Για το γεγονός αυτό, καταλυτική είναι η μαρτυρία του Μακρυγιάννη:

«Ο μακαρίτης ο Ναπολέων ο αυτοκράτορας της Γαλλίας, το καύκημα του κόσμου, διά μέσον του πρέσβυ του τότε Σεμπαστιάνη γράφει του Πατριάρχη εις Κωσταντινόπολη και του λέγει να στείλη να κατήχηση παντού τους χριστιανούς, να είναι ετοιμασμένοι, κι όταν να είναι καιρός όπου θα κινηθή, να χτυπήσουν κι αυτείνοι ... Του αποκρίθη ο Πατριάρχης ότι ξακολουθεί από καιρό ό,τι του γράφει. Κι έστειλε και κατηχούσαν. Η κακή τύχη, απότυχε ο μακαρίτης ο Ναπολέων και νεκρώσανε κι αυτά. Αυτό το σκέδιον το ήξερε κι ο Καποδίστριας από τον Πατριάρχη»
(Φωτιάδης Δ. - Αλεξίου Έλλη - Βλαχογιάννης Ι., «Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη», εκδ. Μέρμηγκα, Αθήνα 1980, σελ. 439)

Άρα λοιπόν, οφείλουμε να δούμε τα κίνητρα αναλυτικά πίσω από κάθε πράξη και όχι όπως επιβάλλουν τα ιδεολογικά μας γυαλιά.


ΣΥΝΕΧΙΖΩ...

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Δυστυχώς, η αρχή αυτών των μονομερών αντιλήψεων ξεκινά με το Βυζάντιο, που αποτελεί ένα άγνωστο πεδίο για τους περισσότερους, φορτωμένο με δεκάδες προκαταλήψεις οι οποίες έχουν αρχίσει να γκρεμίζονται όμως στο διαδίκτυο, σαν να είναι αποκομμένο από τον κόσμο της επιστήμης, "ζουν και βασιλεύουν ακόμα" με νεκραναστάσεις του φανατικού και απαρχαιομένου Γίββωνα.

Το «ελέω θεού», για τους βυζαντινούς δεν σήμαινε τίποτε περισσότερο απ’ το ότι έλπιζαν σε μία αγαθή διακυβέρνηση. Όμως, δεν αποδέχονταν τα προσωπικά τερτίπια του αυτοκράτορα σαν «θεόσταλτα»! Η βυζαντινή κοινωνία ποτέ δεν έπαψε να θεωρεί ότι υπάρχουν δύο μορφές ηγεμόνα της αυτοκρατορίας, ο Βασιλιάς και ο Τύραννος:

«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του βασιλέως και του τυράννου; ... το Βυζάντιο … έχει μια κοινή περί της νομιμότητας αντίληψη ... ‘‘Εστι γαρ βασιλέως μεν τρόπος ο νόμος, τυράννου δε νόμος ο τρόπος’’ [δηλαδή] Ο βασιλέας βάζει τον νόμο πάνω από τη βούλησή του … Εάν συμβαίνει το αντίθετο, τότε έχουμε την περίπτωση του τυράννου»

(Ευάγγελος Χρυσός, «Το δικαίωμα της αντίστασης στο Βυζάντιο», στο: «Αμφισβήτηση της εξουσίας», Αθήνα, Ειδικές Μορφωτικές Εκδηλώσεις/Ε.Ι.Ε., Αθήνα 2003, σελ. 42-43)

Άλλωστε, ο μύθος του "Καισαροπαπισμού" έχει καταρριφθεί και πλέον αποτελεί μια καραμέλα, χωρίς αντίκρυσμα.

Μπορεί ο φίλος να το διαβάσει εδώ:

http://o-nekros.blogspot.com/2010/10/blog-post_08.html

Στο άρθρο αυτό θα διαπιστώσει ότι μέσα στο Βυζάντιο, η Εκκλησία αντιστάθηκε σε αυτοκράτορες ακόμα και Ορθοδόξους. Η δύναμη του αυτοκράτορα ήταν απόλυτη ως προς τα διοικητικά, εκτός των περιπτώσεων που οι ακραίες συμπεριφορές τους οδηγούσαν τον λαό σε εξέγερση, όπως π.χ. επί αρειανιστή Κωνσταντίου όπου έχουμε σφαγές ορθοδόξων ανελέητες.

Επειδή όμως η Ορθοδοξία δεν έχει ως κορυφές αξιωματούχους "Πάπες", αλλά τους χαρισματούχους αγίους της, ακόμα και αν ένας πατριάρχης ήταν απαράδεκτος ηθικά, ο λαός ακολουθούσε τους αγίους.

Μετά την ενωτική σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, ο λαός υποδέχτηκε με δοξολογίες τον Μάρκο Ευγενικό που δεν είχε υπογράψει και γύρισε την πλάτη στην ιεραρχία.

(αντλώ κάποια τεκμηριωμένα απόσπασματα από την ΟΟΔΕ)

dionysis

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν δύο απαντήσεις στο κείμενό μας. Η μία είναι του «Νεκρού για τον Κόσμο» και η άλλη του Dionysis. Η πρώτη είναι επί της ουσίας της συζήτησης, ενώ η δεύτερη κινείται και εκτός πλαισίου, προσδίδοντας στον Γρηγόριο Ε’ ορισμένα επαναστατικά χαρακτηριστικά.


Απαντούμε και στις δύο, όσο πιο συνοπτικά είναι δυνατόν:

Ανώνυμος είπε...

Η απάντηση του «Νεκρού για τον Κόσμο», αποτελεί μαρτυρία όσο και υπεκφυγή. Μαρτυρία χριστιανικού ήθους συνιστά στο βαθμό που προσπαθεί να επισκοπήσει, όλη εκείνη την παράδοση που εδράζεται στην εντολή του Χριστού «όποιος σε κτυπήσει στο σαγώνι γύρνα του και την άλλη πλευρά» (Κατά Λουκάν ΣΤ: 29) - χωρίς όμως αυτό να βρίσκεται κατ’ ανάγκην στο επίκεντρο του προβληματισμού μας. Κι από κει ξεκινά βεβαίως η υπεκφυγή, για να εκδηλωθεί περίτρανα με την ανάπτυξη της απάντησής του.


Δεν είναι βεβαίως ο μόνος. Οι ποιοτικότερες φωνές της Εκκλησίας σήμερα, μετέρχονται την ίδια ρητορική, πείθοντας ενδεχομένως και τους ίδιους τους τους εαυτούς: Στην κριτική για την εχθρότητα που επέδειξε η Εκκλησία στον Διαφωτισμό, αντιπροβάλλουν την παθητική αντίσταση των νεομαρτύρων και την ιδεολογία της αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας που βασίζεται στην παραπάνω εντολή του Ιησού. Και στην κριτική ότι η Εκκλησία κήρυττε την εθελοδουλεία και την συνεργασία με τους τυράννους, αντιπροβάλλουν τους αγώνες των κληρικών κατά την Επανάσταση του ’21.


Οι τακτικές αυτές (δέχομαι προκαταβολικά, πως στην προκείμενη περίπτωση δεν υπάρχει δόλος) δεν είναι ωστόσο προορισμένες να μακροημερεύσουν. Γιατί κάλλιστα η απάντηση του «Νεκρού για τον Κόσμο», ταιριάζει υπέροχα στον προβληματισμό του γερμανού χριστιανού σε σχέση με τον Χίτλερ, όπως τον είδαμε παραπάνω: Με βάση την «Πατρική Διδασκαλία» και θέτοντας ως στόχο την «θέωση», ο Γερμανός οφείλει «να υποτάσσεται στην σκολιάν αρχήν δια να έχη θλίψιν εις αυτόν τον κόσμον».


Οι επιλογές βεβαίως του καθενός, στο βαθμό που είναι προσωπικές, είναι καθόλα σεβαστές. Γι’ αυτό και παλαιόθεν ιδρύθηκαν τα μοναστήρια, για να διαχωρίζουν τους «βιαστές της Βασιλείας» απ’ τους απλούς ικέτες του ελέους - με τους πρώτους μάλιστα να εξαιρούνται και της στρατιωτικής θητείας, ήδη απ’ τους χρόνους του Βυζαντίου. Η «Πατρική Διδασκαλία» όμως, ή ο ύμνος στο Φόβο που επιφυλάσσει ο Χρυσόστομος για τους ακροατές του λόγου του «Εις Αδριάντας», δεν απευθύνεται στους μονομάχους της θέωσης, αλλά στο ποίμνιο ως «κοινωνικοπολιτική και ιστορική οντότητα». Κι ο μεν Πάριος επιλέγεται απ’ το Πατριαρχείο, προκειμένου να απαντήσει σε μια ξεκάθαρα προεπαναστατική εποχή, ο δε Χρυσόστομος απευθύνεται στο ακροατήριό του, την επαύριο μιας βέβαιης αιματηρής καταστολής των Αντιοχέων, που απεφεύχθη την ύστατη ώρα με επέμβασή του.


Υπάρχει εναλλακτικός, «τρίτος δρόμος» ανάμεσα στην πολιτική εθελοδουλεία και την επανάσταση; Η αμερικανίδα πουριτανή Χάριετ Μπίτσερ Στόου, στην περίφημη «Καλύβα του Μπαμπά-Θωμά» που συνέγραψε, εξυμνεί σαφώς την οδό της «άλλης σιαγώνος». Αυτό δεν την απέτρεψε από το να συμμετάσχει ενεργά στο κίνημα ενάντια στη δουλεία, που άνθισε στην Αμερική με πρωτεργάτες τους χριστιανούς πουριτανούς. Το κίνημα του Γκάντι στην Ινδία, απέδειξε την δυνατότητα ανυπακοής χωρίς την προσφυγή στη βία. Τίποτε απ’ αυτά δεν σημειώθηκε στο χριστιανικό ορθόδοξο Βυζάντιο των αγίων και των θεουμένων, όπου η δουλεία αποτελούσε τμήμα της καθημερινότητας, όπως και η ανοχή και σύμπραξη της Εκκλησίας με τυράννους Αυτοκράτορες.


Τα πολλά λόγια λοιπόν, είναι και σ’ αυτή την περίπτωση, φτώχεια. Μας ρώτησε ο ευγενής μας blogger, εάν χριστιανός που συνέπραξε με τυράννους βάσισε την συμπεριφορά του σε εδάφιο της Βίβλου – και του απαντήσαμε. Δώσαμε ξεκάθαρα παραδείγματα ιεραρχών που εξύμνησαν το Χίτλερ ατιμωρητί, υποδείξαμε την στάση των καλογήρων του Αγίου Όρους απέναντί του, και υποδείξαμε την ανάγκη τεκμηρίωσης της θέσης ότι «η σύμπραξη παπάδων και ιεραρχών με κατακτητές και τυράννους αποτελεί παρεκτροπή από την ορθόδοξη διδασκαλία».


Εννοείται πως απάντηση δεν υπήρξε. Κείμενο εθελοδουλείας (με πνευματικό στόχο, κατά τον «Νεκρό») αναρτήσαμε. Θα περιμένουμε έστω και ένα κείμενο που να θεωρείται από την Εκκλησία ΙΕΡΟ, με το οποίο να καταδικάζεται «η σύμπραξη παπάδων και ιεραρχών με τους κατακτητές και τους τυράννους». Γιατί η επίκληση της «θέωσης» και της «άλλης σιαγώνος» σε πλαίσιο κοινωνικο-πολιτικό, αποτελούσε πάντα ιδεολογία των αφεντάδων!…

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο του Dionysis, αντλεί από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της ΟΟΔΕ (για τον οποίον έχουμε την χειρότερη δυνατή άποψη) ορισμένα στοιχεία, τα οποία ο ίδιος δεν μπήκε στον κόπο να διασταυρώσει και να επαληθεύσει.


Θα προτείναμε στον όντως φίλο Dionysis, να κάνει έναν κόπο και να ανοίξει μια οποιαδήποτε Ιστορία του Βυζαντίου και να δει με τι διαδικασίες ανέβαιναν και κατέβαιναν από το θρόνο οι διάφοροι Αυτοκράτορες, ώστε να δει ποιος ήταν πάνω από το νόμο και ποιος από κάτω. Να ψάξει ύστερα τα κείμενα των Οικουμενικών Συνόδων για να δει με τι εκφράσεις αναφέρονται οι Σύνοδοι στους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, ακόμα και εκείνους που κατέσφαξαν τον ίδιο τους το λαό (όπως ο Μέγας Θεοδόσιος στη Θεσσαλονίκη). Να ψάξει και να δει με ποια αφορμή και πώς έτυχε να καθαιρέσει ένας Αυτοκράτορας έναν Πατριάρχη και να βάλει στη θέση του έναν απλό λαϊκό ονόματι Φώτιο (τον οποίον η Εκκλησία ανακήρυξε άγιο αργότερα), να δει την τύχη που είχε ένας λόγιος ονόματι Κωνσταντίνος Γρηγοράς επειδή τύγχανε να διαφωνήσει με έναν άγιο ονόματι Γρηγόριο Παλαμά – και ύστερα να ξανασκεφτεί τι νόημα έχουν οι όροι «τυραννία» και «καισαροπαπισμός».


Εννοείται πως εμείς δεν αξιώνουμε την τελειότητα από μια παλιά Αυτοκρατορία, ούτε πιστεύουμε πως μπορούμε να κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις του 400 μ.Χ. με βάση το κοινωνικό και ιδεολογικό κεκτημένο του 2011. Όταν όμως έρχονται οι θαυμαστές του 400 μ.Χ. να απαξιώσουν και να μηδενίσουν τις κατακτήσεις του Διαφωτισμού, οφείλουμε να απαντήσουμε αντιστοίχως – και το πράττουμε με ηπιότητα αναντίστοιχη της προσβολής.


Όσο για το κείμενο του Μακρυγιάννη για τον Γρηγόριο Ε’, οφείλουμε να υποδείξουμε στο φίλο Dionysis, πως αποτελεί πληροφορία από δεύτερο χέρι, η οποία αντιβαίνει προς όλες τις ιστορικές πληροφορίες που έχουμε για τον Γρηγόριο Ε’ και τις ομάδες του Φαναρίου που τον στηρίζανε. Όσο σεβαστή μορφή αγωνιστή ή συγγραφέα κι αν ήταν, ο Μακρυγιάννης δεν υπήρξε ιστορικός – και δεν μπορεί βεβαίως και να διαψεύσει και την προηγούμενη εγκύκλιο του Γρηγορίου του 1798, που αποκαλεί τους Γάλλους του Ναπολέοντα «ολετήρες της ανθρωπότητος, αντάρτες του Θεού και λυμεώνες της κοινής ευταξίας και ειρήνης».


Τα σενάρια περί κατήχησης των Ρωμιών (εκ μέρους του Πατριάρχη) σε συνωμοτικές δραστηριότητες του γάλλου πρέσβη Σεμπαστάνι, τα οποία αποδίδει ο Μακρυγιάννης στον Λουκά Λεοντίδη (και τον οποίον εσφαλμένα αναφέρει ως Λιονταρίδη), είναι τόσο ατεκμηρίωτα και αδιασταύρωτα, που δεν τα υιοθετεί ούτε καν η ομάδα ιστορικών, που με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο εξέδωσε μια εξαιρετικά λεπτομερή βιογραφία του Γρηγορίου Ε’, μέσω της Αποστολικής Διακονίας. Το γιατί η ΟΟΔΕ, επιμένει να προβάλλει το σχετικό απόσπασμα του Μακρυγιάννη στο Διαδίκτυο, είναι ένα ερώτημα που αξίζει να απασχολήσει τον φίλο Dionysis.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Θα απαντήσω μόνο σε ένα δυο σημεία που αφορούν στη δική μου απάντηση. Ο φίλος Dionysis, αν θέλει, ας απαντήσει για τα δικά του.
Η Πατρική Διδασκαλία είναι άκρως αντίθετη από τη στάση του Γερμανού αξιωματικού. Εκείνος ήταν στρατιώτης του Χίτλερ, ενώ εδώ έχουμε ανοχή του τυράννου για πνευμ. λόγους.
Η θέωση φυσικά είναι μια άγνωστη γη για κάθε άθεο, οποιασδήποτε απόχρωσης, και μη έχοντας κάτι άλλο απλά την παραβλέπει και πάει παρακάτω στους συλλογισμούς του, σα να έχει "αποδείξει" στον εαυτό του ότι αποτελεί παραμύθι για τους αφελείς... Δεν πειράζει, δε μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Πίστευε και μη ερεύνα στις πεποιθήσεις και τις ερμηνείες σου, αδελφέ Killkiss...
Φυσικά το ευαγγέλιο καταδικάζει απερίφραστα την τυραννία, όπως π.χ. στο Ματθ. 20, 25-28 ("βλέπετε ότι οι άρχοντες των εθνών τα κατεξουσιάζουν κ.τ.λ., αλλά εσείς να μην είστε έτσι, αλλά όποιος θέλει να είναι πρώτος να είναι διάκονος των άλλων"). Η Παλ. Διαθήκη συχνά καταδικάζει την τυραννία και οι τύραννοι δεν έχουν καλό τέλος. Πιο ιερά κείμενα του χριστιανισμού δεν ξέρω.
Όταν η Εκκλησία ορίζει ότι κάθε Κυριακή και για 50 μέρες από το Πάσχα δε γονατίζουμε για να προσευχηθούμε, κηρύττει την ελευθερία σ' ένα δούλο λαό ή όχι; Κι όταν λέει "νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων", "εύφρανον εν τη δυνάμει σου τους πιστούς βασιλείς ημών" κ.τ.λ. κηρύττει την ελευθερία ή όχι; Γιατί βέβαια όλοι οι ραγιάδες εκεί σκέφτονταν το μαρμαρωμένο βασιλιά, όχι το... σουλτάνο.
Χαρακτηρίζεις παθητική αντίσταση τους νεομάρτυρες. Την αντίσταση του Γκάντι κατά των Άγγλων θα την απέρριπτες εξίσου;
Δε θέλω να προσθέσω κάτι άλλο. Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο αναγνώστης, αν πρόκειται για υπεκφυγές, για προπαγάνδα, για δικαιολογίες ή για σοβαρές απαντήσεις που αφορούν σε αληθινές καταστάσεις.

Χ.Τ. είπε...

Είναι αστεία η προσπάθεια των όψιμων πατριωτών να κηλιδώσουν την μνήμη του αγίου Γρηγορίου 5ου. Και δη, αποσκοπώντας όχι στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αλλά στην υποβάθμιση της Εκκλησίας στα όμματα των Νεο-Ελλήνων.
Λησμονούν όμως ότι σύσσωμο το έθνος τίμησε τον Γρηγόριο ως ήρωα και εθνομάρτυρα ήδη από τον 19ο αιώνα. Από τον πλοίαρχο Μαρίνο Σκλάβο, που συνέλεξε το σκήνωμά του από τη θάλασσα, έως τον Ελληνισμό της Οδυσσού που το κήδεψε με μεγάλες τιμές και μάλιστα το 1959 κατασκεύασαν μεγαλοπρεπές μνημείο με την εικόνα του, προ της οποίας ήδη άναβαν κεριά Έλληνες και Ρώσοι. Το βασίλειον της Ελλάδος το 1871 ζήτησε το σκήνωμα από την Ρωσία, το υποδέχθηκε με τιμές και το τοποθέτησε σε μαρμάρινη λάρνακα, εντός του καθεδρικού ναού Αθηνών. Το δε 1972 έστησε ανδριάντα του, προ του οποίου ο Αριστ. Βαλαωρίτης εξεφώνησε το θρυλικό "Πώς μας θωρείς ακίνητος...", με συγκίνηση που θρυλλείται πως του προκάλεσε καρδιακό επεισόδιο και επέσπευσε τον θάνατό του...
Όλοι οι ανωτέρω δεν ήσαν πατριώτες; ή δεν ενώριζαν την ιστορία; ΟΛΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ τιμούσε έναν προδότη; Και περίμενε τους σημερινούς ανατροπείς της ιστορίας να του ανοίξουν τα μάτια, εφοδιασμένοι με μπόλικη αυταρέσκεια;
Οι άνθρωποι του 19ου αιώνος είναι εις θέσιν να αποτιμήσουν πληρέστερα από εμάς την προσφορά ενός εκάστου πρωταγωνιστή του 1821. Και πιστέψτε με, ποτέ δεν θα συγχωρούσαν έναν προδότη!! Η ιστορία έχει γραφεί, δεν αναμένει τον δικό μας κονδυλοφόρο και τις δικές μας "αποκαλύψεις" και "ερμηνείες", που δεν είναι ανεπηρέαστες από τις πολιτικές θεωρίες της γενιάς μας.
Εν σχέσει με το Βυζάντιο και τον Διαφωτισμό - αν και δεν είμαι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, ας παρέμβω. Η σχέση και των δύο με τις καθολικές ηθικές αξίες είναι περίπου ίδια: στο Βυζάντιο οι άγιοι Πατέρες εκήρυτταν την αγάπη, αλλά ο πολύς λαός κατά βάσιν υπάκουε στα πάθη του, όπως και σήμερα. Ο Διαφωτισμός μίλησε για την αξία της λογικής και του ανθρώπου, αλλά η ανθρωπότητα και παλι βαίνει κατά κρημνόν. Είναι άδικο να τονίζεται η μία περίοδος και να υποβαθμίζεται η άλλη.

Χ.Τ. είπε...

Όμως: η ανθρωποκεντρική νοοτροπία του Διαφωτισμού προώθησε εις το έπακρο την ανθρώπινη αλαζονεία και τα αποτελέσματα τα βλέπομε. Αν το Βυζάντιο υπερίσχυε ιστορικά (το οποίο δεν είχε καμία σχέση με την απανθρωπία του Μεσαίωνα), δεν θα είχαμε την εξωφρενική αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, ούτε την καταστροφή του περιβάλλοντος. ΤΟ ΙΔΙΟ αν υπερίσχυε και ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ άλλος πολιτισμός (ε.π. Κίνα, Ινδία), εκτός του Δυτικού, ο οποίος υπερίσχυσε διά των όπλων και επέβαλε παγκοσμίως την νοοτροπία του. Είναι η νοοτροπία του Διαφωτισμού αυτό που βλέπομε γύρω μας; Αν ναι, τότε ο Διαφωτισμός ευθύνεται για την κατάσταση του πλανήτη. Αν όχι, τότε ας μην κατακρίνεται η ΕΚκλησία για την ανηθικότητα που εντοπίζεται στο Βυζάντιο ή στη Ρωσία κ.α. Δεν ευθύνεται εκείνη, αλλά η πείσμων άρνηση του ανθρώπου να ακολουθήσει τις υποδείξεις, τουλάχιστον των ενάρετων διδασκάλων της (που πολλάκις εξοντώθηκαν από "συλλειτουργούς" των).
Ο Διαφωτισμός όμως βαρύνεται και με μία ακόμη ενοχή: έπεισε τον αλαζονικό άνθρωπο ότι δεν υπάρχει αιώνιος παράδεισος. Αυτό κάθε άθεος θα το θεωρεί προσφορά, όμως κάθε πιστός το αναγνωρίζει ως εγκληματικό ψεύδος που στέρησε και στερεί από χιλιάδες ανθρώπους την αιώνια ζωή. Και εξυπακούεται ότι οι Διαφωτιστές δεν μονοπωλούν τις επιδόσεις στα γράμματα, τη φιλοσοφία ή την επιστήμη. Και στον χώρο της Ορθοδοξίας υπάρχει πληθώρα επάξιων θεραπόντων τους. Είναι γνωστό εξάλλου ότι το Βυζάντιο ήταν πολύ περισσότερο εξελιγμένο μορφωτικά και πολιτισμικά από τις αντίστοιχες Δυτικές χώρες, η δε πνευματική έκρηξη της Δύσεως συνέπεσε με την καταστροφή του από τους Σταυροφόρους (1204) και τους Οθωμανο΄ς (1453). Αν είχε λείψει το 1204, ιδίως, δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελισσόταν η ευρωπαϊκή ιστορία του πολιτισμού.
Ο μέγας Φώτιος, και καταλήγω, είναι μία προσωπικότητα άξια σεβασμού, ακόμη και από έναν άθεο και καλό θα ήταν να αναφέρεται με προσοχή, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Καλώς η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο, ακόμη κι αν υποθέσομε πως πρόκειται για ψιλό (ανθρωπογενή) τίτλο. Το ίδιο και τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, στο έργο του οποίου διακυβεύεται το αν ο άνθρωπος θεώνεται εν σώματι ή όχι. Το ζήτημα αυτό έχει τεράστια σημασία ακόμη και από καθαρώς φιλοσοφική άποψη και αγνοήθηκε μόνον επειδή η ιστορία του πολιτισμού συντάχθηκε από Δυτικούς, που αγνοούσαν ή περιφρονούσαν το "απολίτιστο" Βυζάντιο.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Σας ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σας. Προφανώς εννοείτε το 1872 ότι στήθηκε ανδριάντας του αγ. Γρηγορίου Ε΄, δηλ. ένα χρόνο μετά τη μεταφορά του σκηνώματός του στην Ελλάδα, όχι το 1972...

Ανώνυμος είπε...

Επειδή ο killkiss παρότρυνε τον Dionysis "να δει την τύχη που είχε ένας λόγιος ονόματι Κωνσταντίνος Γρηγοράς επειδή τύγχανε να διαφωνήσει με έναν άγιο ονόματι Γρηγόριο Παλαμά – και ύστερα να ξανασκεφτεί τι νόημα έχουν οι όροι «τυραννία» και «καισαροπαπισμός»", αντέγραψα την τελευταία παράγραφο απ' το λήμμα της «ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE BRITANNICA» (Έκδοση του 2007) για τον Νικηφόρο Γρηγορά:


"Η ανάμιξη του Γρηγορά στις ησυχαστικές έριδες υπήρξε η κύρια αιτία των μεταπτώσεων του κύρους του. Παρά το γεγονός ότι δεν συμμετέχει φανερά στη διαμάχη Βαρλαάμ και Γρηγορίου Παλαμά, εντούτοις στις επιστολές προς τους φίλους του εκδηλώνει αντιπαλαμικές τάσεις και τους προτρέπει να τοποθετηθούν εναντίον των Ησυχαστών. Στη Σύνοδο του 1346, που καταδίκασε τον Γρηγόριο Παλαμά και τους οπαδούς του, είχε οριστεί διαιτητής και δικαίωσε τον αντιπαλαμίτη πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα. Ωστόσο, η Σύνοδος του 1347 ανέτρεψε τις αποφάσεις αυτές, καθαίρεσε τον Ιωάννη Καλέκα και καταδίκασε τον Γρηγόριο Ακίνδυνο. Ο Γρηγοράς σώθηκε χάρη στην φιλία του με τον παντοδύναμο πλέον Ιωάννη Καντακουζηνό, αλλά απέτυχε στην προσπάθειά του να τον πείσει να στραφεί εναντίον του Γρηγορίου Παλαμά. Ο Καντακουζηνός, αντίθετα, αναδείχθηκε σε υποστηρικτή του Γρηγορίου Παλαμά και των Ησυχαστών και κάλεσε τον Γρηγορά και τον Παλαμά στο παλάτι να συζητήσουν τα θέματα των διαφωνιών τους. Ο Γρηγοράς ωστόσο παρέμεινε πάντοτε αρνητικός σε οποιαδήποτε αναγνώριση της ορθότητας της παλαμικής διδασκαλίας. Μετά το 1349 εξελίχθηκε προοδευτικά σε ηγέτη της αντιπαλαμικής παρατάξεως, αφού προηγουμένως είχε ασπαστεί τον μοναχικό βίο. Η Σύνοδος του 1351 καταδίκασε και τον Γρηγορά, που αρχικά περιορίστηκε στο σπίτι του και αργότερα στη Μονή της Χώρας, με την απαγόρευση οποιασδήποτε επικοινωνίας με τους οπαδούς του. Ο Γρηγοράς συνέχισε όμως τον συγγραφικό αγώνα εναντίον του παλαμισμού και, παρά τις διάφορες προσπάθειες, δεν εγκατέλειψε τις ιδέες του. Απελευθερώθηκε μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο και συνέχισε τον πόλεμο εναντίον του παλαμισμού, αλλά το θέμα είχε πλέον κριθεί. Πέθανε στο τέλος του 1359 ή στις αρχές του 1360, ο δε όχλος δεν σεβάστηκε τον νεκρό και παρασύρθηκε σε βέβηλες πράξεις. Η ένταση των αντιθέσεων της εποχής είχε οξύνει τον φανατισμό και είχε περιορίσει τη σύνεση."

Συγγραφέας του λήμματος είναι ο κύριος Βλάσης Φειδάς, καθηγητής της Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας και της Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.


John Valthuer

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Σας ευχαριστώ. Στα παραπάνω, δε βλέπω να υπάρχει τυραννία ή καισαροπαπισμός.
Ας διευκρινίσουμε βέβαια ότι "καταδικάστηκε" το λήμμα εννοεί αφορίστηκε, δηλ. διαγράφηκε από την Ορθοδοξία λόγω αιρετικών διδασκαλιών (αυτή την καταδίκη απέφυγε ο Γρηγοράς, λόγω της φιλίας του με τον Ι. Καντακουζηνό - μήπως αυτό εννοείται ως "καισαροπαπισμός" εδώ;).
Η αντίθεση ησυχαστών & αντι-ησυχαστών δεν ήταν θεωρητική, ούτε ασήμαντη. Αφορούσε το αν το ανθρώπινο σώμα συμμετέχει στη θέωση, δηλ. αν ενώνεται με το Θεό, ή αυτό αφορά μόνο στο πνεύμα και το σώμα είναι κάτι περιττό και τελικά απόβλητο.
Προέκταση του θέματος είναι αν ο άνθρωπος μπορεί να δει το άκτιστο Φως (το Φως του Θεού) ή μόνο ένα κτιστό φωτεινό όραμα δευτερεύουσας σημασίας ή τίποτε απ' αυτά, οπότε απλά παραλογίζεται. Επίσης, αν ένας αγράμματος μπορεί να γίνει άγιος βαδίζοντας το δρόμο της αγάπης ή η αγιότητα αφορά αποκλειστικά την ελίτ των σπουδαγμένων.
Αυτά είναι σημαντικά ακόμη και από φιλοσοφική άποψη, όπως επισήμανε και προηγούμενος σχολιαστής. Αλλά αποκτούν τεράστια σημασία, αν θεωρήσουμε πως η θέωση είναι μια πραγματική κατάσταση, που συμβαίνει στους ανθρώπους, κι όχι πλάσμα της φαντασίας κάποιων παπάδων ή "καλαμαράδων της θρησκείας".
Και πάλι, έκτροπα και ακρότητες έχουν γίνει και στην Ορθοδοξία και από το Βυζαντινό Κράτος κ.τ.λ. Η βεβήλωση του νεκρού του Γρηγορά ήταν κάτι κακό φυσικά, υπενθυμίζω όμως ότι η ζωή του έγινε σεβαστή. Το ότι περιορίστηκε στο μοναστήρι (αφού ήταν ήδη μοναχός) δεν αποτελεί τυραννία, γιατί η αίρεση θέτει σε κίνδυνο τη σωτηρία και γιατί -υπόψιν- ακριβώς δίπλα, στην αιρετική δύση, ήδη υπήρχε βία κατά των θεωρουμένων ως αιρετικών.
Ακρότητες όπως είπα (δυστυχώς) συνέβησαν και από ορθόδοξους, όπως και σε κάθε κράτος και εποχή: και στην αρχαία Αθήνα και στη Γαλλ. Επανάσταση, και στα κομουνιστικά καθεστώτα. Και το βυζ. κράτος συχνά κυνηγούσε τις θρησκευτικές ομάδες που θεωρούσε επικίνδυνες. Φυσικά αυτό, από χριστιανική άποψη, είναι λάθος. Εξάλλου, θύματα αυτής της τακτικής έπεσαν οι ορθόδοξοι (& πολλοί άγιοι) πολλές φορές, π.χ. κατά την Εικονομαχία, λοιπόν δεν αγιοποιούνται τέτοιες τακτικές.
Και κάτι ακόμα: παρόμοια τύχη με το Γρηγορά, στη νεότερη Ελλάδα, είχε ο Παπουλάκος. Περιορίστηκε ισόβια σε μοναστήρι από την (καισαροπαπική) σύμπραξη Εκκλησίας και Κράτους, γιατί κήρυττε κατά του εκδυτικισμού, άρα "κατά του καθεστώτος".
Ο Παπουλάκος όμως είναι κόκκινο πανί για τους σημερινούς στοχαστές συγκεκριμένων τάσεων. Άραγε, καλά έκαναν και του έκλεισαν το στόμα;
Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Hello. And Bye Marry. IT was nice to see you at this sweet suger house.

sapphire είπε...

Δηλαδή εσύ Νεκρέ καταδικάζεις ή μάλλον απλώς ανέχεσαι την Επανάσταση του '21 την οποία κανονικά δεν θεωρείς σωστή αν κατάλαβα καλά...σίγουρα δε δεν χαίρεσαι την μέρα εκείνη (αν απαντήσεις ελπίζω να είναι όσο πιο στεγνά και ευθεία)

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Ως άνθρωπος, νιώθω αρκετό δέος και σεβασμό για τους ηρωικούς αγωνιστές που θυσιάστηκαν για την κατά κόσμον ελευθερία της πατρίδας. Το ίδιο και για τους αγωνιστές όλων των αγώνων στην ιστορία μας.
Όμως όταν έρχομαι σε αυτοσυνειδησία, αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να χαίρομαι και τόσο.
Για ποια ακριβώς πράγματα να χαίρομαι δηλαδή, αδελφέ; Για τους τρομαχτικούς εμφύλιους πολέμους; Για τις σφαγές αμάχων, που δεν αποφεύχθηκαν; Για πλιάτσικα, όπως αυτά που επισημαίνει ο Μακρυγιάννης (αν τον έχεις διαβάσει, θα έχεις δει);
Για τα ξενόφιλα κόμματα; Για το φόνο του Καποδίστρια; Για τους ξένους βασιλιάδες που φέραμε να μας κυβερνήσουν; Για το αλλοτριωμένο κρατίδιο, ένα δυτικόπληκτο υβρίδιο, που αγνοούσε και αγνοεί την πνευματική μας παράδοση και κληρονομιά και, αντί να τη μεταδίδει σε κάθε νέα γενιά, μεταδίδει σχεδόν μόνο πνευματικά καρκινώματα;
Φυσικά η Τουρκοκρατία ήταν μια φρικτή περίοδος. Κι η "ελευθερία" που φέραμε (συγγνώμη, που φέρανε οι ξένοι με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, γιατί εμείς είχαμε αλληλοφαγωθεί σε τέτοιο σημείο, που ο Ιμπραήμ αλώνιζε...) ήταν ακόμη μια φρικτή περίοδος, που μάλιστα συνεχίζεται εξίσου φρικτή.
Κακά τα ψέματα. Η πνευματική ελευθερία είναι η αληθινή ελευθερία, αυτή που έρχεται με την αγιότητα, ακόμη κι αν φαινομενικά ζούμε σε σκλαβιά (και σήμερα επιτυγχάνεται από ολίγους συν Θεώ). Η πολιτική ελευθερία, που έρχεται με το γιαταγάνι, οδηγεί σε νέα σκλαβιά. Σκλαβιά στα δικά μας πάθη (μίσος, εκδίκηση, ακόμη και διχόνοια - "που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή" - και φιλαρχία) & σε νέους δυνάστες.
Άποψή μου βέβαια, δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσεις...
Ευχαριστώ για το σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

"Για τα ξενόφιλα κόμματα; Για το φόνο του Καποδίστρια; Για τους ξένους βασιλιάδες που φέραμε να μας κυβερνήσουν; Για το αλλοτριωμένο κρατίδιο, ένα δυτικόπληκτο υβρίδιο, που αγνοούσε και αγνοεί την πνευματική μας παράδοση και κληρονομιά και, αντί να τη μεταδίδει σε κάθε νέα γενιά, μεταδίδει σχεδόν μόνο πνευματικά καρκινώματα;"
1. Οι Έλληνες εκείνης της εποχής υποστήριζαν τα ξενόφιλα κόμματα ή όπως αλλιώς τα αυτοαποκαλείς για συγκεκριμένους ωφέλιμους λόγους γιατί πίστευαν ότι θα ωφελούσαν την Ελλάδα της εποχής.
2. Οι Δυτικοί έχουμε να το παραδεχτούμε πως είχανε ανώτερο τρόπο σκέψης και πιο αναπτυγμένη γενική οξυδέρκεια. Όσο και να χτυπιέσαι, να μισείς και να καταβρίζεις τη συνταγματική μοναρχία ώς "δυτικόπλυκτη" και με άλλες τέτοιες λέξεις που κοπανάς την τύχη για να φανείς έξυπνος δεν πρόκειται να καταλάβεις την αληθινή πραγματικότητα ότι δηλαδή ο συνταγματικός μονάρχης μπορεί πανεύκολα να ανασυρθεί απο τη πολιτική εξουσία το θέλεις είτε όχι απλούστατα γιατί είναι εύκολος και γνωστός στόχος. Εδώ τα πολιτικά λαμόγια της "δημοκρατίας" δεν μπορείς πια να τα ελένχεις και να ξέρεις τι κάνει ποιος και τί, γιατί δεν μπορείς καν να καταλήξεις αφού σε δουλεύουν όλοι μαζί ψιλοχαζί και σε μπερδεύουν με ψεύτικα στοιχεία και πληροφορίες, ενώ ο μονάρχης δύσκολα δεν αποκαλύπτεται εφόσον είναι μοναδικός στην εξουσία. "Διτικοφανοκαγκουροπουροπληκτο" ή όπως αλλιώς το πετάς εσύ με τις υπερφουσκωμένες ασυνάρτητες αμπεφιλοσοφίες σου, ο συνταγματικός μονάρχης είναι ο πιος αξιόπιστος και πιο έμπιστος ηγέτης είτε το θέλεις είτε όχι. Και στο Βυζάντιο μονάρχη είχαμε, όχι βέβαια συνταγματικό αλλά τον κάναμε ότι θέλαμε.

ps είπε...

Έδω και μερικά χρόνια εγκαταλείπω την ορθοδοξία για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Η αληθινή ορθοδοξία οδηγεί στον αφανισμό. Στην άρνηση του κόσμου. Στο να μην κάνουμε παιδιά για να αγιάσουμε - βλέπε μοναχισμός. Στο να βιάζει ο εχθρός τα παιδιά μας γιατί αν τον σκοτώσουμε θα μας καταδικάσει η θρησκεία μΑς. Δεν ειναι θρησκεία της ζωής αλλά του θανάτου. Είναι καρκίνος. Ψάχνω απελπισμένα στο διαδίκτυο λόγους να πιστέψω το αντίθετο. Αλλά εσείς δυστυχώς επιβεβαιώνετε την αναλυςη μου. Μόνο που εσείς χαίρεστε για αυτά. Εγώ πονάω. Τελικά δυστυχώς η ορθοδοξία εξηγεί την καταστροφή που ζουν οι Έλληνες σήμερα. Η θρησκεία τους δεν κοιτάζει την ζωή αλλά τον θάνατο. Δεν προστατεύει τον αδύνατο. Εξηγεί τις ήττες των Ελλήνων και την ισλαμοποίηση της μικρας Ασίας

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Λυπάμαι που νιώθετε έτσι, αδελφέ. Η Ορθοδοξία και εμείς προσωπικά, σ' αυτή τη μπλογκονησίδα, καθόλου μα καθόλου δεν χαιρόμαστε για τις ήττες των Ελλήνων (του λαού μας) και την ισλαμοποίηση είτε της Μ. Ασίας είτε της Μέσης Ανατολής κτλ. Κι εμείς είμαστε πατριώτες.
Μάλιστα, οι μεγάλοι Έλληνες και γενικά Βυζαντινοί ήρωες των πολέμων - που και η Εκκλησία τους σέβεται και τους τιμά, όπως φαίνεται από τη συμμετοχή της σε όλους τους εθνικούς εορτασμούς - όλοι λοιπόν εμπνέονταν από την Ορθοδοξία και ήταν πιστοί χριστιανοί. Μακρυγιάννης, Κανάρης, κολοκοτρώνης, Βυζαντινοί στρατηγοί και αυτοκράτορες κ.τ.λ.
Σκεφτείτε, πώς και εκείνοι, που ζούσαν μέσα στους πολέμους, δεν είδαν την Εκκλησία και την ορθόδοξη πίστη όπως εσείς; Άρα κάπου σφάλλετε στην άποψή σας.
Λόγους για το αντίθετο νομίζω ότι δεν θα βρείτε στο Διαδίκτυο, αλλά στη χριστιανική πνευματική ζωή, καθώς και στη μελέτη της βιογραφίας των αγίων ΚΑΙ των ηρώων της πίστης και της πατρίδας μας.
Οι νεομάρτυρες της πίστης μας είναι και εθνομάρτυρες (υπάρχει και ειρηνική επανάσταση, ξέρετε), άγιοι όπως η αγία Φιλοθέη η Αθηναία μήπως δεν πρόσφεραν τεράστιο εθνικό έργο; Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν προφήτευε για το "ποθούμενο", εννοώντας την απελευθέρωση από τους Τούρκους; Η Παναγία δεν είναι Υπέρμαχος Στρατηγός του γένους μας; Δεν τιμάται στις 28 Οκτωβρίου (εορτή της Αγίας Σκέπης) για τις εμφανίσεις της στο Μέτωπο το 1940;
Πρέπει όμως να λέμε την αλήθεια: υπάρχει μια άλλη πατρίδα, η αιώνια και αληθινή μας πατρίδα, που είναι πανανθρώπινη, στην οποία είμαστε καλεσμένοι ως βασιλιάδες: η βασιλεία του Χριστού, του Θεού. Αυτή η πατρίδα δεν έχει αξία;
Σ' αυτή την πατρίδα γίνεσαι πολίτης μέσω της διδασκαλίας του Χριστού. Ίσως θα θέλατε μια πολεμική θρησκεία, με ξιφήρεις θεούς που θα σκοτώνουν τους εχθρούς τους τραγουδώντας πολεμικά άσματα. Τέτοια θρησκεία είναι το Ισλάμ (ας με συγχωρέσουν όποιοι διαφωνούν), είναι η θρησκεία των σταυροφόρων και των αποικιοκρατών δυτικών, είναι η θρησκεία των Βίκινγκς, αλλά όχι η θρησκεία του λαού μας, η Ορθοδοξία.
Η Ορθοδοξία έχει άφθονο ηρωισμό, αλλά έχει και τον ηρωισμό να αγαπά όλο τον κόσμο, να καταξιώνεται μέσα από το μαρτύριο και όχι από τη σφαγή του αντιπάλου, να φέρνει τον άνθρωπο σε ένωση με τον αληθινό Θεό και να τον κάνει άγιο Παΐσιο, Πορφύριο κ.τ.λ. μέσα από τον αγώνα ενάντια στα πάθη μας και ενάντια στο σατανά.
Δεν είναι καρκίνος αυτό, αλλά η θεραπεία κάθε μορφής πνευματικού, ηθικού και κοινωνικού καρκίνου που παγματικά θανατώνει την πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Εύχομαι κάποια στιγμή να αντιληφθείτε την αξία αυτών που λέμε (αυτών που λένε οι άγιοί μας και που είπε και ο Χριστός) για την ανθρώπινη ζωή και για τη ζωή της κοινωνίας και της ίδιας της πατρίδας μας.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι - όπως έλεγε και ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης - αν οι άνθρωποι εφάρμοζαν τις εντολές του Χριστού, ο κόσμος θα γινόταν παράδεισος, χωρίς κακό, βία, αδικία και μίσος. Αυτός ο παράδεισος έρχεται σιγά σιγά, αλλά δυναμικά, μέσα στην καρδιά του χριστιανού πνευματικού αγωνιστή και είναι η μεγαλύτερη νίκη. Και μέσα σε συνθήκες δουλείας μπορείτε, εσείς προσωπικά, να γίνεται άγιος που ζει εντός του θείου Φωτός. Δεν έχει μεγαλύτερη αξία αυτό από το να χύσετε το αίμα των εχθρών σας;

Ίσως σας ενδιαφέρουν τα παρακάτω, που φωτίζουν και την άλλη πλευρά του θέματος:
Η Παναγία στο Μέτωπο
http://o-nekros.blogspot.gr/2011/10/1940.html
Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί
http://o-nekros.blogspot.gr/2010/09/blog-post_10.html
Ο άγιος Δημήτριος και ο τσάρος των Βουλγάρων Σκυλογιάννης
http://proskynitis.blogspot.gr/2011/10/blog-post_1296.html
Ο άγιος Χαράλαμπος και οι Ναζί στα Φιλιατρά
http://o-nekros.blogspot.gr/2011/02/blog-post_11.html
Η ελληνικότητα και ο πατριωτισμός του Γεννάδιου Σχολάριου
http://o-nekros.blogspot.gr/2014/08/blog-post_2.html

Ο Θεός μαζί σας.
Σας ευχαριστώ.

ps είπε...

Σας ευχαριστώ που απαντήσατε αλλα είναι κάτι που με βασανίζει και δεν απαντάτε ακριβώς σε αυτά που γράφω.
Το γράφετε και εσεις :
" α) Ο άγιος αναφέρει ότι οι παλαιότεροι (δηλ. η Εκκλησία των διωγμών, όταν οι χριστιανοί στρατιώτες συμμετείχαν σε πολέμους, πριν την υποτιθέμενη «υποταγή» της Εκκλησίας στο κράτος) είχαν συγχωρήσει το φόνο στον πόλεμο. β) Ο ίδιος όμως διαφοροποιείται από αυτούς τους Πατέρες, ζητώντας τριετή ακοινωνησία!! γ) Η Πενθέκτη επικυρώνει αυτόν τον κανόνα του Μ. Βασιλείου και όχι την προ αυτού εκκλησιαστική πρακτική, παρά το ότι διεξάγεται σε ένα εκχριστιανισμένο κράτος, ενώ η αρχαία Εκκλησία ήταν εκτός νόμου σ’ ένα ειδωλολατρικό κράτος.
Ο ξς΄ (66) Αποστολικός Κανόνας καθαιρεί τον κληρικό και αφορίζει (αποκόπτει από τη θεία Μετάληψη) το λαϊκό που σκοτώνει στον πόλεμο:"

Δηλαδή η θρησκεία μας, η πραγματική μας θρησκεία, ετσι όπως την έχετε μελετήσει μας αφορίζει όταν πολεμάμε για να προστατέψουμε την πατρίδα, τον πολιτισμό, την οικογένεια. Εσεις το γράφετε και έτσι είναι.
Οσοι πολέμησαν - Μακρυγιάννης, Κανάρης, κολοκοτρώνης - το έκαναν παραβιάζοντας τους κανόνες αυτους και όχι εφαρμόζωντας τους κανόνες της Εκκλησίας. Σκέφτεστε τα κοριτσάκια που τους βιάσανε οι Τούρκοι στην Κύπρο το 1974; Οποιος σκότωσε Τουρκους στρατιώτες το 1974 έπρεπε να αφορίζεται αν σας διαβάζω καλά. Εχω Κυπριους πρόσφυγες στην οικογένειά μου και δεν αντέχω άλλο την θρησκεία της αδυναμίας που μου λεει ότι πρέπει να πεθάνω στον κόσμο αυτό για να μην πεθάνω όταν πεθάνω. Οι δικοί μας οι αδύναμοι μας χρειάζονται ΤΩΡΑ σε αυτον τον κόσμο.
Το ίδιο προβλημα υπάρχει με την αγάπη προς τους μετανάστες. Οταν δεν μπορώ να δώσω ψωμί στους δικούς μου πρέπει να δεχτώ τους παντες για να είμαι καλός πιστός; Πρέπει τα παιδιά μου να γίνουν πολιτιστική μειοψηφία στην χώρα τους για να σώσω εγω εγωιστικά την ψυχή μου; Με ποιο δικαίωμα; Βλέπουμε μο΄νο την ψυχούλα μας αλλά τα παιδιά μας ποιος τα προσέχει; Προτιμώ να την χάσω την ψυχή μου αλλά να παραδόσω στα παιδιά μου μια πατρίδα και να τους δώσω ψωμί παρα να προτιμίσω τον ΑΛΛΟ. Παντα τον άλλο μας λέτε να αγαπαμε ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ θα σκεφτει τα παιδιά μας ΠΡΩΤΑ;
ΠΟΙΟΣ θα σκοτώσει τον εχθρο που θέλει να σκοτώσει και να βιάσει τον αδύναμο Ελληνα/Ρωμιο - πέστε το όπως θέλετε - αν εμεις θελήσουμε να είμαστε καλοί πιστοί ΠΟΙΟΣ θα το κάνει στη θέση μας;
Είναι θρησκεία που σε καταδικάζει στην ήττα; Το Ισλαμ δίνει δύναμη σου λεει να πολεμας για την άμυνά σου ΤΩΡΑ. Η Ορθοδοξία σε θέλει θύμα. Δεν τα γράφω εγω αλλα εσεις. Η πραγματική Ορθοδοξία δεν είναι στις ιστοσελίδες που μου στέλνετε τωρα αλλά στο κείμενο της παρούσας σας σελίδας που είναι τεκμηριωμένο.
Ελπίζω να με πείσει κάποιος ότι κάνω λάθος αλλά τα κείμενα είναι εδω, στην ιστοσελίδα σας και τα διαβάζω

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Στην ιστοσελίδα μας όμως υπάρχουν και κείμενα που μιλούν για την αγιότητα και τη θέωση. Αυτά δεν είναι σημαντικά και αληθινά για σας;
Ο αφορισμός (τριετής ακοινωνησία) δεν είναι απορριπτικός, αλλά θεραπευτικός. Αποσκοπεί στο να συνειδητοποιήσουμε ότι και ο άλλος, ο εχθρός, είναι συνάνθρωπος και δεν πρέπει να χαιρόμαστε που εξαναγκαστήκαμε να τον σκοτώσουμε.
Είναι απαραίτητο να έχουμε αυτή την επίγνωση, γιατί δεν είμαστε θηρία, αλλά εικόνες του Θεού (όπως και ο αντίπαλος) και καλεσμένοι να γίνουμε άγιοι. Ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους μας.
Οι άγιοι και οι μάρτυρες, που επιλέγουν το μαρτύριο και όχι τον πόλεμο, δεν είναι ηττημένοι, αλλά ενωμένοι με το Θεό. Η Ορθοδοξία δεν σε θέλει θύμα, αλλά θεό. Στα μάτια των ανθρώπων φαίνεσαι θύμα, αλλά στην πραγματικότητα είσαι θεός (δηλ. άγιος, κατά χάριν θεός, ενωμένος με το Χριστό).
Μια τέτοια πατρίδα, πατρίδα που καλλιεργεί αγίους, μπορούμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας; Αν ναι, θα την παραδώσουμε αγαπώντας και τα παιδιά μας και τον ξένο και τους πολιτικούς που μας καταστρέφουν. Μπορεί να τους πολεμήσουμε με πολλούς τρόπους (τους πολιτικούς εννοώ, τους αληθινούς εχθρούς μας κατά άνθρωπον), για να σωθούμε απ' αυτούς, αλλά όχι με μίσος, με αγάπη. Πολεμάμε και συγχρόνως αγαπάμε. Περίεργο, αλλά αυτό είναι. Γι' αυτό και πονάμε που είναι ανάγκη να πολεμήσουμε. Δεν μας δίνει δύναμη το μίσος, αλλά η αγάπη προς τα παιδιά μας.
Αντίθετα, το Ισλάμ σε καλεί να "πολεμήσεις για το Θεό" και διδάσκει μίσος για τον αντίπαλο. Είναι μια γήινη, πολιτική θρησκεία, φυσικά, τίποτε άλλο.
Αν δεν θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια πατρίδα, μέσα στην οποία θα μπορούν να γίνουν άγιοι, τι αξία έχει οποιαδήποτε πατρίδα τους παραδώσουμε; Έχει ημερομηνία λήξης, όπως και η ζωή μας και η δική τους ζωή - ζωή που δεν λήγει είναι μόνο η ζωή κοντά στο Χριστό... Αν αυτό δεν μας κάνει, δεν φταίει η Ορθοδοξία, αλλά οι δικές μας αδυναμίες.
Αν αυτή η πατρίδα δεν μπορεί να δημιουργηθεί, τότε πατρίδα μας θα είναι η καρδιά μας. Εκεί θα είναι ο χώρος συνάντησης των ανθρώπων μεταξύ μας και με το Θεό.
Τους ξένους που μπορεί κάποτε να μας κάνουν μειοψηφία, πώς θα τους αντιμετωπίσουμε; Με το ρατσιστικό μίσος των νεοναζί π.χ.; Ή με αγάπη; Ή μιλώντας τους για το Χριστό; Ή πιέζοντας τους πολιτικούς να λύσουν τα προβλήματα που εξαναγκάζουν τους ξένους να φεύγουν απ' τη χώρα τους;
[...]

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

[...]

Οι πραγματικοί εχθροί είναι οι μεγάλες δυνάμεις, πολιτικές και οικονομικές, όχι οι ίδιοι οι μετανάστες. Οι τζιχαντιστές, ναι, αλλά όχι οι πρόσφυγες, που είναι μάλιστα θύματα των τζιχαντιστών!...
Επίσης μειοψηφία μας κάνει και το δημογραφικό μας πρόβλημα, που το επιτείνουν και οι πολιτικοί, υποβαθμίζοντας την οικογένεια και μάλιστα την πολύτεκνη οικογένεια, και ο καθένας από εμάς (αποφεύγοντας την πολυτεκνία) και εκείνοι που προπαγανδίζουν κατά του γάμου, της τεκνογονίας και της οικογένειας και υπέρ των εκτρώσεων κ.τ.λ. Όλοι αυτοί δεν είναι λιγότερο επικίνδυνοι για την πατρίδα μας από τους ξένους που υπαινίσσεστε και μάλιστα είναι και εχθροί μας (ενώ ο απλός πρόσφυγας δεν είναι εχθρός μας).
Ο δρόμος της αγάπης (το να αγαπάς ακόμα και την ώρα που μάχεσαι ενάντια στον ισχυρό αντίπαλο και στο κατεστημένο), επιτρέψτε μου να πω, κατά τη γνώμη μου είναι ο δύσκολος δρόμος και χρειάζεται προσευχή, θεία μετάληψη, εξομολόγηση, ταπείνωση, Χριστό, για να επιλέξουμε και να τον βαδίσουμε. Αλλά οδηγεί και στην πρόοδο της πατρίδας και στον παράδεισο. Ο εύκολος δρόμος είναι το μίσος, η αγανάκτηση, ο ρατσισμός κ.τ.λ.
Χρειάζεται επιλογή. Η επιλογή αυτή δεν είναι πολιτική, η Ορθοδοξία δεν είναι πολιτική, είναι ο δρόμος προς το Θεό. Σ' αυτό το δρόμο καλούμε και τα παιδιά μας και τους αδελφούς μας, αλλά και τους ξένους.
Αν κάναμε ιεραποστολή στους μετανάστες και καταφέρναμε να φέρουμε πολλούς απ' αυτούς στο Χριστό, θα κινδυνεύαμε να γίνουμε μειοψηφία όπως είπατε;
Υπόψιν ότι όλοι αυτοί θέλουν να γυρίσουν πίσω, αλλά δεν μπορούν. Θέλουμε να κάνουμε πολιτική δράση; (Φυσικά και οι χριστιανοί έχουν πολιτική δράση). Ας στοχεύσουμε σ' εκείνους που δημιουργούν την προσφυγιά, τους αποικιοκράτες.
Προς το παρόν, δεν μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο. Επιτρέψτε μου να πω ότι θα βοηθούσε αν συζητούσατε εκτενέστερα αυτό το θέμα με κάποιον πνευματικό. Εδώ αρθρώνουμε κάποιο λόγο (μπορούμε και να συνεχίσουμε φυσικά τη συζήτηση), αλλά δεν είμαστε διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας, ούτε πνευματικοί πατέρες. Χρειάζεται συζήτηση με κάποιον πνευματικό, μέσα στο μυστήριο της εξομολόγησης. Ίσως μάλιστα πολλές συζητήσεις και προσευχή φυσικά. Έτσι, συν Θεώ, ίσως βγάλετε άκρη. Ίσως όλοι βγάλουμε άκρη.
Ευχαριστώ από καρδιάς.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Kάτι ακόμα.
Στην Ιστορία, επί της ουσίας, ποτέ δεν εφαρμόστηκε η εντολή του Χριστού (αγαπάτε αλλήλους - αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν).
Πάντα οι άνθρωποι επιλέγουν το δρόμο του πολέμου. Όμως ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος - και, όταν έγινε καλύτερος, έγινε από τους αγωνιστές της ειρήνης ή εκείνους που δεν περιορίστηκαν στον πόλεμο αλλά δούλεψαν και για την ειρήνη.
Κάθε ένοπλη εξέγερση φέρνει νέα καταπίεση. Νέα εγκλήματα, νέο κατεστημένο, που πρέπει να ανατραπεί από κάποιον επόμενο επαναστάτη κ.ο.κ.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν και το δρόμο της αγάπης. Μπορεί να εκπλαγούμε.
Δεν είναι λιγότερο γενναίος και ηρωικός από το δρόμο των όπλων. Και περιέχει επίσης ηγέτες και αγωνιστές, που πάντα αγωνίστηκαν για τον πλησίον, για το φτωχό και αδύναμο, για την κοινωνία, και συγκρούστηκαν με τη διεφθαρμένη εξουσία κάθε λογής. Τέτοιοι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι μάρτυρες.
Επίσης, ο άη Γιώργης, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και όλοι οι μάρτυρες και μεγαλομάρτυρες, δεν είναι ηττημένοι. Δεν είναι ηττημένοι εκείνοι που εμφανίζονται και κάνουν θαύματα ακόμη και αιώνες μετά το θάνατό τους. Μάλλον είναι οι αληθινοί νικητές.
Ευχαριστώ και πάλι.

ps είπε...

Σας ευχαριστώ για τον χρονο που μου αφιερώσατε.
Γράφετε ΄΄Ο αφορισμός (τριετής ακοινωνησία) δεν είναι απορριπτικός, αλλά θεραπευτικός. Αποσκοπεί στο να συνειδητοποιήσουμε ότι και ο άλλος, ο εχθρός, είναι συνάνθρωπος και δεν πρέπει να χαιρόμαστε που εξαναγκαστήκαμε να τον σκοτώσουμε. ΄΄
Κατα κάποιο τρόπο στον πόλεμο είναι λογικό να χαίρεσαι που δεν άφησες ένα συνάνθρωπο να σε σκοτώσει εσένα ή τους δικούς σου. Πως μπορω να πολεμήσω αν ξέρω απο πριν ότι θα πρέπει να ΄΄πληρώσω΄΄ για κάτι για το οποίο δεν φταίω; Οταν θα έχω το δάκτυλο στην σκανδάλη πως θα κάνω πυρ αν έχω αυτους τους προβληματισμούς μέσα μου; Οταν ο απέναντι δεν θα τους έχει... Αν δεν θέλεις να είσαι υποκριτής πως να μην δημιουργηθούν αυτοί οι προβληματισμοί μέσα σου;
Για τους μετανάστες, στην αρχή έτσι νόμιζα και εγω, ότι θα μπορούσαν να γίνουν ορθόδοξοι και γιατι όχι και Ελληνες.
Αλλα δεν είναι αυτο που συμβαίνει και τώρα βλέπω ότι θέλουν και αυτοί να κρατήσουν την θρησκεία τους, τον πολιτισμό τους.
Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας είναι ότι δεν αλλάζουν.
Το καταλαβαίνω αυτό - ότι δεν θέλουν να αλλάξουν - αλλά οι συνέπειες για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι τεράστιες.
Αλλο τι νιώθω για ένα μετανάστη σαν άνθρωπος - μπορω να ακουσω την ιστορία του κλπ και πολλοί ξένοι πολιτισμοί μου αρέσουν - άλλο το φαινομενο που δημιουργουν αυτός και εκατομμύρια σαν αυτόν.
Με την αφορμή ότι μπορω να τους καταλάβω σχεδον όλους ατομικά, πρέπει να τους δεχτώ όλους; Οχι, και όμως αν τους αγαπω όλους όπως το θέλει η Ορθοδοξία πως μπορω να μην τους δεχτώ; Θα ήταν υποκρισία. Πως μπορω να τους αγαπώ και ταυτόχρονα να παρω τις σκληρες αποφάσεις που είναι αναγκαίες - για τον νόμο περι ιθαγένειας, περι επανένωσης των οικογενειών, τη στέγαση κλπ - για να σιγουρευτώ ότι κανεις δεν θα θέλει να έρθει στην Ελλάδα;
Αν μάθουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν αφελεις που θα τους αγαπήσουν, όλοι θα έρθουν για να μείνουν- πολλοί φέυγουν για Γερμανία κλπ αλλά αρκετοί δεν φεύγουν απο την Ελλάδα, μιλουν μεταξυ τους και όταν μια χώρα δείχνει φιλοξένια έρχονται περισσότεροι.
Υπάρχει το πρόβλημα του Ισλαμ που το έχετε αναλύσει καλά. Απο τη μια η Ορθοδοξία, απο την άλλη το Ισλαμ. Ποιος θα βγει κερδισμένος στη γήινη ζωή; Το Ισλαμ αυτο είναι σίγουρο γιατι δεν είναι θρησκεία της ΄΄γήινης΄΄ αδυναμίας όπως η ορθοδοξία.
Σε κάποιοι σημείο της ζωής μου είχα αρχίσει να νιώθω αυτην την αγάπη. Μετα όπως βλέποντας την αδυναμία του Ελληνισμού και τον δυναμισμό
πολλών άλλων χωρων και το Ισλαμ κατάλαβα ότι μια πνευματικότητα που δίνει τόσο λίγη έμφαση στα ΄΄γήινα΄΄ καταδικάζει την γήινη ζωή και αυτο δεν το πληρώνουν ποτέ οι δυνατοί αλλά πάντα οι αδύναμοι. Δημιουργεί αδιαφορία για τα ΄γήινα΄΄ και πάλι το πληρώνουν οι αδύναμοι.
πιστεύω τώρα ότι ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία που αν την ακολουθήσεις πιστά δημιουργεί αφέλεια και αδυναμία και αυτο το εκμεταλλεύονται ο δυνατοί και οι κακοί άνθρωποι. Ναι μεν στο τέλος θα σωθείς, αλλά οι αδύναμοι θα το πληρώσουν πολύ σκληρά. Το δίκαιο θα ήταν να το πληρώνει μόνο αυτους που θέλει να σωθεί αλλά το πληρώνουν και τα παιδιά μας. Κάποιοι θα χρησιμοποιήσουν την αγάπη των ορθοδόξων για να τους καταστρέψουν. Μας έμαθαν να είμαστε καλοί, να αγαπάμε τον άλλο, και στο τέλος οι άλλοι το εκμεταλλεύονται, μας κοροιδεύουν και θα μας πάρουν τα πάντα. Αυτο έχει αρχίσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.
Σας ευχαριστώ και πάλι. Για τους πνευματικούς πατέρες δεν ξέρω. Δεν θα σας μιλήσω για Ματθαίο 23:9. Αλλά νομίζω ότι τα επιχειρήματα τα γνωρίζω. Σας εχω ταλαιπωρήσει, γιατι να ταλαιπωρήσει και κάποιον άλλο άνθρωπο που θα μου πει τα ίδια, θα του πω και γω τα ίδια... κλπ Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση της Ορθοδοξίας που να λεει ότι είναι σωστό και δίκαιο να πολεμας για να προστατεύσεις τους δικους σου, την πατρίδα σου, τη γή των προγόνων... Τωρα που συνειδητοποίησα ότι η θρησκεία μας δεν μας δίνει καν το ξεκάθαρο δικαίωμα να πολεμήσουμε για τους δικους μας διχως να μας βασανίσει μου φαίνεται απίστευτο.
Το ξέρω ότι η Ορθοδοξία μας μιλαει και για την αγιότητα. Αλλά αυτο το ΄΄Σφάξε με αγά μου να αγιάσω΄΄ δεν το παω.
Καλή συνέχεια

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Σας ευχαριστώ με τη σειρά μου για τις τοποθετήσεις αλλά και τον όμορφο τρόπο σας.
Τα θέματα είναι πολλά. Κατ' αρχάς, για τους μετανάστες (που δεν είναι ο υπ' αρ. 1 εχθρός της πατρίδας μας - αλλά τα μεγάλα συμφέροντα που τους έκαναν μετανάστες είναι ο κοινός μας εχθρός - και συν τοις άλλοις είναι και άμαχοι): δε χρειάζεται να γίνουν Έλληνες, αρκεί να γίνουν ορθόδοξοι χριστιανοί. Ίσως δεν γίνουν βέβαια πολλοί, αλλά το θέμα είναι να κάνουμε έστω ένα βήμα, που δεν το κάνουμε καν. Ποτέ δεν ξέρεις - από έναν άνθρωπο ή μια χούφτα ανθρώπων στις χώρες της Ιεραποστολής έχουν ξεκινήσει Εκκλησίες με εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξους χριστιανούς.
Εκτός αυτού, όσοι μείνουν στην Ελλάδα, κάποια στιγμή οι απόγονοί τους θα είναι Έλληνες, όπως ήδη συμβαίνει σε απογόνους Βαυαρών αλλά και απογόνους ανθρώπων άλλων εθνικοτήτων, που κάποτε εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας. Και όπως συμβαίνει πολλές φορές στους Έλληνες ομογενείς τρίτης ή τέταρτης γενιάς σε άλλες χώρες. Πάντα σε όλες τις χώρες κάποτε συμβαίνει αυτό. Βέβαια προϋποθέτει μια πολιτική αφομοίωσης, όχι βίαιη, αλλά σίγουρα φιλόξενη.
Γι' αυτό το θέμα υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις (αν είναι σωστό να επιδιώξουμε αφομοίωση των μεταναστών 2ης γενιάς) και δεν θα ήθελα να εμπλακώ σε αυτή τη συζήτηση. Είναι πολιτικό ζήτημα.
Επειδή οι αδύναμοι θα την πληρώσουν, και το μαρτύριο δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικό, η Εκκλησία συγχωρεί τον αμυντικό πόλεμο. Κάνει μνημόσυνο, και μάλιστα με μεγάλες τιμές, στους ήρωες των πολέμων. Ποτέ δεν τους απέρριψε. Όμως ξαναλέω ότι πάνω από γήινες πατρίδες, έθνη, στρατούς και πολέμους στέκει η ουράνια πανανθρώπινη πατρίδα (ας μην την απορρίπτουμε) και πάνω από τη γήινη λευτεριά στέκει η πνευματική λευτεριά, η αγιότητα. Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ήταν ελεύθερος (αν και δούλος), ζούσε σ' ένα σταύλο, είχε βασανιστεί για την πίστη του, έκανε θαύματα με την προσευχή του και δεν δέχτηκε να αφήσει τη θέση του δούλου, όταν τελικά ο Τούρκος αφέντης του τού το πρότεινε. Ήταν αληθινά ελεύθερος.
Αντίθετα, η Ελλάδα μας δεν ελευθερώθηκε με την επανάσταση του 1821, απλώς "αλλάξαμε δυνάστας" όπως έγραψε ο Μακρυγιάννης.
Όλα αυτά πρέπει να τα συνδυάσουμε με διάκριση και με τον καλύτερο τρόπο. Η λευτεριά της πατρίδας και του λαού μας είναι μια ιερή υπόθεση, που όμως δεν πρέπει να μας κάνει να γινόμαστε λιγότερο χριστιανοί.
Υπόψιν ότι σήμερα είμαστε δούλοι των ξένων κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Όμως δεν αντιστεκόμαστε. Η αντίσταση αυτή μπορεί κάλλιστα να είναι συλλογική και πνευματική - χριστιανική - ορθόδοξη. Δεν χρειάζεται να είναι με όπλα. Αντίσταση πολιτισμού, τρόπου ζωής, δημιουργίας μιας άλλης κοινωνίας, που βέβαια για να γίνει πράξη προϋποθέτει σκληρές συγκρούσεις με εκείνους που έχουν αντίθετο συμφέρον.
Η εξομολόγηση είναι η βάση αυτής της αντίστασης. Δεν είναι κουραστική για τον ιερέα, αλλά χαροποιός, όπως και για τον εξομολογούμενο. Δεν είναι μάχη επιχειρημάτων, αλλά ανάπαυση της ψυχής. Κατά τη γνώμη μου (και κλείνω με αυτό) όλα είναι θέμα κίνησης της καρδιάς, όχι επιχειρημάτων, στα οποία πάντα υπάρχει ένα αντεπιχείρημα κ.ο.κ.
Ευχαριστώ και πάλι. Ο Χριστός μαζί σας.

ps είπε...

Μόνο μια μικρή απάντηση. Η Μικρά Ασία αλλά και όλη η εγγύς Ανατολή και η Βόρεια Αφρική μας δείχνουν ότι η μαζική εγκτάσταση ξένων σε μια γη μπορει να οδηγησει τους ντόποιους να αφομειωθουν στους ξένους και όχι το αντίθετο,

Ετσι έγινε στην Μικρα Ασία. Ακόμα και στην περιοχή της Σμύρνης, οι Ελληνες/Ρωμαίοι ήταν μειοψηφία σε σχέση με τους Μουσουλμάνους, το ξεχνάμε.

Καλή συνέχεια. Κατα κάποιο τρόπο η συζήτηση αυτή με βοήθησε και μου έδωσε δύναμη αν και δεν έχω όλες τις απαντήσεις και αν και δεν θα μπορέσω ποτε να σκεφτω ακριβως όπως σκέφτεστε
Ειναι αλήθεια ότι όταν μας κατακτήσει το μίσος καταστρέφουμε τον εαυτό μας και δεν μας δίνει σίγουρα τη νίκη. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε αφελείς
Σας αφήνω
Καλή συνέχεια και πάλι

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Όμως μην ξεχνάμε ότι στη Μ. Ασία αυτοί οι ξένοι ήταν εξ αρχής κατακτητές, δεν εγκαταστάθηκαν απλώς εκεί.
Επίσης, ότι πολλοί από τους λεγόμενους Τούρκους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν φυλετικά ξένοι, αλλά ντόπιοι εξισλαμισθέντες μέσα στους αιώνες λόγω της καταπίεσης.
Τέλος, στη Μ. Ασία δεν νομίζω ότι αφομοιώθηκαν οι Έλληνες. Ακόμη και οι Καραμανλήδες της Καππαδοκίας, που μιλούσαν τούρκικα, δεν έχασαν την ελληνική τους συνείδηση.
Ευχαριστώ και πάλι. Καλή συνέχεια και σε σας, με την ευχή του Χριστού και των αγίων μας.