ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Ο άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας και ο μονοφυσιτισμός στην αρμενική Εκκλησία



 
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Ακολουθείν
Συναξαριστής 
Σημ.: Ο άγ. Γρηγόριος, φωτιστής της Αρμενίας (30 Σεπτεμβρίου), δεν είναι ο ίδιος με τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο ή τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά.

«Ο άγιος Γρηγόριος έζησε επί βασιλείας Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Ήταν Πάρθος κατά την καταγωγή, υιός του Ανάκ, συγγενής του Κουσαρώ, βασιλιά της Αρμενίας. Συνελήφθη από τον βασιλιά Τηριδάτη ως χριστιανός και υπέμεινε γι’  αυτό πολλές τιμωρίες. Όταν έμαθε μάλιστα ο Τηριδάτης ότι είναι υιός του Ανάκ του Πάρθου, που δολοφόνησε τον πατέρα του, του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και τον έστειλε στην πόλη Αρταξά, όπου τον έριξαν σε βαθύ λάκκο, γεμάτο από θηρία και ερπετά. Στον λάκο αυτό έζησε δεκαπέντε χρόνια, τρεφόμενος κρυφά από μία γυναίκα χήρα. 



Στο μεταξύ ο βασιλιάς Τηριδάτης παρεφρόνησε, έτρωγε τις σάρκες του και ζούσε μαζί με τα γουρούνια στα βουνά. Η αδελφή του Κουσαροδούκτα είδε τότε ένα όνειρο κι άκουσε φωνή που έλεγε: Αν δεν βγει από τον λάκκο ο Γρηγόριος, ο Τηριδάτης δεν πρόκειται να γίνει καλά. Πράγματι, η Κουσαροδούκτα απελευθέρωσε τον Γρηγόριο, ενώ την ίδια ώρα θεραπεύτηκε και ο βασιλιάς. Ο Γρηγόριος έγινε επίσκοπος της Αρμενίας, βάπτισε τους κατοίκους της, έφτιαξε πολλές Εκκλησίες, και τελικώς εκδήμησε προς τον Κύριο ειρηνικά».









 

Το μοναστήρι του Khor Virap βρίσκεται στα σύνορα Τουρκίας-Αρμενίας. Στην αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας Αρτασάτ χτίστηκε τον 4ο αιώνα μία από τις πιο παλιές εκκλησίες της Αρμενίας. Όπως είδαμε στον βίο του Αγίου σε αυτόν τον τόπο φυλακίστηκε. Από το μοναστήρι έχει κανείς μία υπέροχη θέα του Όρους Αραράτ, όπου προσάραξε -συμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη- η κιβωτός του Νωε. 

Για τον άγιο Γρηγόριο της Μεγάλης Αρμενίας
 

[...] Αυτού του είδους το χριστιανικό μαρτύριο, ως συμμετοχή στο μαρτύριο του Χριστού, φέρνει αποτελέσματα, τα οποία, ενώ είναι τρανταχτά, δεν φαίνονται με πρώτη ματιά. Το μαρτύριο των αγίων δηλαδή, όπως το Πάθος του Χριστού, περικλείει το μυστήριο της δύναμης του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι όπως σε εκείνο του Σταυρού νικήθηκε, χωρίς να φαίνεται εξωτερικά, η αμαρτία, ο θάνατος και ο διάβολος, έτσι και στων αγίων: συντρίβεται ο διάβολος και τα όργανά του. Θέλουμε να πούμε, ακολουθώντας τους ύμνους της εορτής, ότι κάθε κτύπημα ενός αγίου είναι και κτύπημα κατά της πονηρίας, κάθε πόνος και βάσανός του φέρνει και το βογγητό και την κόλαση του πονηρού. Ας δούμε πόσο ωραία μας το καταθέτει ο εκκλησιαστικός και πάλι ποιητής: «Ραπισμοίς σιαγόνων σου, μύλας συντρίβεις λεόντων, και οχετοίς αιμάτων, δαιμόνων λύθρον εκμειοίς, ειδωλικάς προρρίζους τε, καταστρέφεις στήλας, Αξιάγαστε». Δηλαδή: Με τα ραπίσματα των σιαγόνων σου συντρίβεις τα δόντια των λιονταριών, και με τους οχετούς των αιμάτων σου εξαφανίζεις τη βρωμιά των δαιμόνων και καταστρέφεις από τη ρίζα τις στήλες των ειδώλων, αξιοθαύμαστε Γρηγόριε.
Ίσως θα πρέπει κάποτε να μάθουμε να βλέπουμε και τα δικά μας βάσανα, και τους δικούς μας πόνους σ’  αυτήν τη ζωή, με αυτό το «μάτι» της πίστεως: αν τα βάσανά μας τα υπομένουμε με πίστη, τότε και μέσα από εμάς θα λειτουργεί η δύναμη του Θεού, που συντρίβει το κακό και τον διάβολο. Και τότε θα αρχίσουμε να γινόμαστε κι εμείς, σε κάποιο βαθμό ίσως, φωτιστές και των άλλων συνανθρώπων μας, προκειμένου να βρίσκουν το αληθινό φως, τον Ιησού Χριστό.
Τροπάρια του αγίου
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τῇ γεωργίᾳ, ἐνεούργησας, βροτῶν καρδίας, κατασπείρας τὴν τοῦ Λόγου ἐπίγνωσιν, καὶ λαμπρυνθεὶς μαρτυρίου τοῖς στίγμασιν, ἱεραρχίᾳ Γρηγόριε ἔφανας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τὸν εὐκλεῆ καὶ Ἱεράρχην ἅπαντες, ὡς Ἀθλητὴν τῆς ἀληθείας σήμερον, οἱ πιστοὶ θείοις ἐν ᾄσμασι, καὶ ὑμνῳδίαις εὐφημήσωμεν, Γρηγόριον ποιμένα, καὶ διδάσκαλον, τὸν ἔκλαμπρον φωστῆρα καὶ παγκόσμιον· Χριστῷ γὰρ πρεσβεύει, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Γρήγορος τοῖς τρόποις ἀναδειχθείς, πρὸς θεογνωσίας, διεγείρεις τὸν φωτισμόν, τοὺς τῇ δυσσεβείᾳ, ὑπνώττοντας ἀθλίως,  Γρηγόριε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

ΠΩΣ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ

π. Ιερώνυμος Mayilyan
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου (Χατζηκώστα)
(Παρεκκλήσιο Ι. Ν. Αγ. Ασωμάτων Θησείου)

[...] Στο Μηναίο του μηνός Σεπτεμβρίου διαβάζουμε: «Τη Λ΄ [30ή] του αυτού μηνός μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Γρηγορίου της Μεγάλης Αρμενίας...». Σήμερα δεν υπάρχει η Μεγάλη Αρμενία, η οποία είχε γεωγραφική έκταση άνω των 300.000 m². Η τωρινή Δημοκρατία της Αρμενίας κυριαρχεί μόνο στα 29.800 m² γεωγραφικά εδάφη, τα οποία είναι λιγότερα από το 1/10 της ιστορικής Αρμενίας χωρίς το Ναγκόρνο (=Ορεινό) Καραμπάχ, στο οποίο θα αναφερθούμε σε μια άλλη ευκαιρία.
Η Μεγάλη Αρμενία, πριν να κατακτηθεί από τους Οθωμανούς, περιε­λάμβανε ένα σημαντικό μέρος των εκτάσεων της Μικράς Ασίας ή σημερινής ανατολικής Τουρκίας με κοινά σύνορα με την Καππαδοκία 1, τον Πόντο, την Ασσυρία, την Γεωργία, την Αλβανία του Καυκάσου, την Περσία, την Μικρή Αρμενία και άλλες κατά καιρούς χώρες και εκτείνετο μέχρι την Κασπία θάλασσα. Ενώ η σημερινή Αρμενία περιορίζεται στο Νότιο Καύκασο, σ’ ένα πολύ μικρό κομμάτι της ιστορικής της έκτασης και συνορεύει ανατολικά με την Τουρκία, δυτικά με το Αζερμπαϊτζάν, βόρεια με την Γεωργία και νότια με το Ιράν.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για την δεύτερη κοιτίδα της ανθρωπότη­τας, κατά την Βιβλική διήγηση, αφού μετά τον κατακλυσμό, που επέτρεψε ο Θεός για την αμαρτία του κόσμου, «...εκάθισεν η κιβωτός εν μηνί τω εβδόμη, εβδόμη και εικάδι του μηνός, επί τα όρη τα Αραράτ» (Γεν. 8,4), απ’ όπου και αρχίζει μια νέα ιστορία της ανθρωπότητας. Μέχρι σήμερα υπάρχουν γεωγραφι­κοί τόποι, των οποίων οι ονομασίες άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με τον ίδιο τον Νώε. Όπως π.χ. η πρώτη κατοικία της ευλογημένης οικογέ­νειας ονομάστηκε από τον Νώε Nakhijevan, δηλαδή «πρώτη κατοικία», ή το όνομα της σημερινής πρωτεύουσας της Αρμενίας Yeravan σημαίνει «τόπος εμφανίσεως».

Έτσι, μετά τον κατακλυσμό, ξαναρχίζει η ιστορία των εθνών από τους τρεις γιούς του Νώε, οι οποίοι διασκορπίστηκαν ανά την οικουμένη κυρίως μετά τον πύργο της Βαβέλ και την σύγχυση των γλωσσών.

Ένας από τους αρχαίους αρμενικούς θρύλους αναγνωρίζει ως προπάτορα των Αρμενίων τον Χάϊκ, ο οποίος ήταν ένας από τους γιούς του Torgom (=Θοργάμα), γιού του Γάμερ, γιού του Ιάφεθ. Ο Ιάφεθ ήταν τρί­τος γιός του Νώε (βλ. Γεν.10, 1-3).

Ο χριστιανισμός στην Αρμενία
 
Το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην Αρμενία συνδέεται αρχικά με τα ονόματα δύο Αποστόλων Του «εκ των Δώδεκα», του Θαδδαίου και του Βαρθολομαίου. Ο Θαδδαίος, αδελφός του Ιακώβου (Ματθ. 10.1-3, Μαρ. 3.13-19) μαρτυρείται ότι κήρυξε στην Αρμενία από το 43-66 μ.Χ και μαρτύρησε στην κωμόπολη Shavarshavan της επαρχίας Artaz (σήμερα στο βόρειο Ιράν). Ο Απόστολος Βαρθολομαίος κήρυξε στην Αρμενία από 60-68 μ.Χ. και μαρτύρησε στην πόλη Ourbanos (σήμερα στην Ανατολική Τουρκία). Οι Απόστολοι φυσικά ίδρυσαν τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες.

Αλλάζει εντελώς το σκηνικό στην Αρμενία στις αρχές του Δ΄  αι. με πρωταγωνιστή και Ισαπόστολο τον Γρηγόριο Πέρση (=άγ. Γρηγόριος ο Φωτιστής). Ο Αρμένιος βασιλιάς Tiridat ο Γ΄  (=Τιριδάτης, 287- 330 πε­ρί­που) το 287 είχε τιμωρήσει αυστηρά τον Γρηγόριο 2, πρώτα, επειδή εκείνος δεν ήθελε να θυσιάσει στην θεά Anahit ως ένδειξη ευγνωμοσύνης μετά την νίκη του κατά των Περσών, και κατόπιν, όταν έμαθε ο Τιριδάτης την καταγωγή του, ότι ήταν δηλαδή ο γιός του Anak του Πέρση, φονιά του πατέρα του βασιλιά Xosrov Α΄  (211-259). Για να τον εκδικηθεί, ο Τιριδάτης έριξε στο πηγάδι του Xor Virap 3, που ήταν προωρισμένο για τους καταδικασμένους σε θάνατο.

Στο πηγάδι αυτό παρέμεινε ο Γρηγόριος 13 (κατά μερικούς 15) ολόκληρα χρόνια! Φυσικά με θαυμαστό τρόπο και με θεϊκή παρηγοριά μπορούσε κανείς να παραμείνει ζωντανός σ’ ένα τέτοιο τόπο. Μια χήρα κρυφά του έριχνε ένα κομμάτι ψωμί καθημερινά και η παρουσία ενός Αγ­γέλου ενεθάρρυνε τον εκλεκτό μάρτυρα του Χριστού και τον ετοίμαζε για την μεγάλη αποστολή του να γίνει φωτιστής ενός λαού.
 
Αγίες Ριψιμία & Γαϊανή
Στην αρχή της βασιλείας του ο Τιριδάτης ήταν φιλικά διατεθειμένος προς τους χριστιανούς υπηκόους του, αλλά μετά επηρεάστηκε από τον Διοκλη­τιανό στράφηκε εναντίον τους με διωγμούς και μαρτύρια. Έτσι εξηγείται και η στάση του απέναντι στους διωκομένους από τον Διοκλητιανό, όπως στην ομάδα παρθένων με επικεφαλής την Γαϊανή, που ήταν η καθηγουμένη, και την Ριψιμία (μνήμη στις 30 Σεπ. με τον άγ. Γρηγόριο τον Φωτιστή). Μετά τον μαρτύριο των 32 παρθένων στην πόλη Vagarshapat, ο Τιριδάτης και οι αυλικοί συνεργάτες του αρρωσταίνουν και σε λίγες μέρες ουσιαστικά δαιμονίζονται. Η αδελφή του Τιριδάτη, η Xosrovidoukht (=θυγατέρα του Xosrov), η οποία δεν συμφωνούσε με την στάση του αδελφού της έναντι των χρι­στιανών, σ’ αυτό το διάστημα ακριβώς βλέπει ένα όραμα επαναλαμβα­νόμενο 5 φορές, σύμφωνα με το οποίο τους δαιμονιζόμενους μπορούσε να θεραπεύσει μόνον ο Γρηγόριος. Έτσι εξέρχεται ο Γρηγόριος από το πηγάδι και θεραπεύει όλους τους δαιμονιζόμενους!
Από εδώ και στο εξής ο ήδη θεραπευμένος βασιλιάς σταματάει τους διωγμούς, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού του ευαγγελίζεται από τον ίδιο τον Γρηγόριο και βαπτίζεται. Και όχι μόνο αυτός. Ο Τιριδάτης ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της βασιλείας του 4 το 301 μ.Χ. 5 και με την άμεση συμπαράστασή του, ο άγ. Γρηγόριος αναδιοργανώνει την επίση­μη πλέον Εκκλησία της Αρμενίας, της οποίας και καθίσταται πρώτος επίσκοπος (=καθολικός). Επειδή ο Γρηγόριος δεν ήταν ιερεύς, με τιμές και βασιλική πομπή οδηγείται στην Καισάρεια, όπου και χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον αρχιεπίσκοπο Καισαρείας άγ. Λεόντιο και πλέον ως επίσκοπος εγκαθί­σταται στο Vagarshapat (σήμερα Echmiadzin) ως συνεχιστής του έργου των αγίων Αποστόλων Θαδδαίου και Βαρθολομαίου.

Εδώ πρέπει να τονίσω ότι η λατρεία στην Εκκλησία της Αρμενίας μέχρι στις αρχές του Ε΄ αι. γινόταν ως επί το πλείστον στα Ελληνικά αλλά και στα Συριακά, κυρίως στις ανατολικές της περιοχές. Η ανάγκη της κατανόησης της λατρείας και, κυρίως, της Αγίας Γραφής, από τον απλό λαό οδήγησαν τον βασιλιά Vramshapuh και τον Καθολικό άγ. Sahak (=Ισαάκ) να σκεφθούν λύσεις του προβλήματος. Έπρεπε να μεταφρασθούν τα ιερά κείμενα στην γλώσσα του λαού.

Η Αρμενική γλώσσα ως προφορική παράδοση υπήρξε από πολύ νωρίς, αλλά δεν είχε γραπτή μορφή. Το ποθητό και δύσκολο έργο της δημιουργίας του αρμενικού αλφαβήτου ετέθη στους ώμους του Mesrop Mashtoc, ενός λογίου ασκητού κληρικού, με άριστη ελληνική παιδεία. Έτσι, μετά από πολλές περιοδείες στα γνωστά κέντρα της εποχής (Αμίντ, Έδεσσα της Συρίας, Σαμόσατα) ο Mesrop Mashtoc με κάποιους μαθητές του, μετά από θεία αποκάλυψη, το έτος 406 δημιούργησε το αρμενικό αλφάβητο με 36 γράμματα 6. Η πρώτη φράση, που μεταφράστηκε στα αρμενικά, ήταν το «Γνώναι σοφίαν και παιδείαν, νοήσαι τε λόγους φρονήσεως (Παροιμ. 1.2)». Αμέσως μεταφράζεται η Αγία Γραφή, πρώτα από τα συριακά και μετά ολοκληρώνεται από τα ελληνικά. Κατόπιν μεταφράζονται τα λατρευτικά βιβλία, έργα των Ελλήνων Πατέρων (Αποστολικοί Πατέρες, Μέγας Αθανασιος, Καππαδόκες κ.ο.κ) και των φιλοσόφων (Πλάτωνος, Αριστοτέλη κ.λ.π). Ο Ε΄  αι. για τον αρμενικό πολιτισμό θεωρείται ο «χρυσούς αιών».

Μονοφυσιτισμός & Αρμένιοι
 
Φθάνουμε στο 451 μ.Χ. Για την Αρμενία και το λαό της μια πολύ σημαντική χρονολογία. Οι Αρμένιοι καλούνται να υπερασπισθούν την πίστη τους στον Χριστό ενώπιον των αλλοθρήσκων. Οι Πέρσες με επικεφαλής τον βασιλιά τους Ισδιγέρδη Β΄ (438-457) θέλουν να επιβάλλουν τον Ζωρο­αστρισμό (=πυρολατρεία) στην Αρμενία 7 [δες και εδώ]. Οι Αρμένιοι ήδη είχαν αρνηθεί μια τέτοια πρόταση του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β΄  (310-378) νωρίτερα και είχαν υπερασπισθεί με μάχη την πίστη τους το 339 με επικεφαλής τον στρατάρχη Vache Mamikonyan. Η δεύτερη μάχη υπέρ της πίστεως παίρνει πιο μεγάλες διαστάσεις το Μάϊο του 451. Αυτή τη φορά στο Avarayr, με επικεφαλής το στρατάρχη Bardan Mamikonyan, οι Αρμένιοι απέδειξαν στον αλλόθρησκο κατακτητή, ότι η πίστη του Χριστού είναι η ζωή τους και δεν μπορεί κανείς να τους την αφαιρέσει, όσο δυνατός και αν είναι. Η μνήμη των ηρωϊκώς πεσόντων μαρτύρων (1036) υπέρ της Πίστεως καθιερώθηκε αργότερα ως εορτή στην Εκκλησία της Αρμενίας.

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός το 451 συνδέεται με την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Να πούμε επιγραμματικά ότι η Σύνοδος συγκλήθηκε για να αντιμετωπίσει τον Μονοφυσιτισμό, την αίρεση του Ευτυχούς, ο οποίος πίστευε, ότι ο Χριστός μετά την ενανθρώπηση δεν έχει πλέον δύο φύσεις, αλλά μόνο μια, την Θεία, μέσα στην οποία διαλύθηκε η ανθρώπινη φύση και απορροφήθηκε από την θεότητα Του, σαν σταγόνα στον ωκεανό. Η διδασκαλία αυτή του Ευτυχούς ήταν επικίνδυνη για την σωτηρία του ανθρώπου και έπρεπε να αντιμετωπισθεί συνοδικώς.

Στον Μονοφυσιτισμό κατάντησε ο Ευτυχής από μια ακραία ερμηνεία της Χριστολογίας του αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, του οποίου ήταν συνεργάτης στον αγώνα του εναντίον του Νεστοριανισμού. Η διδασκαλία του Νεστορίου καταδικάστηκε από την Γ΄Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου (431) με πρωτα­γωνιστή και πρόεδρο της Συνόδου τον άγιο Κύριλλο Αλεξαν­δρείας. Ο Νεστόριος πίστευε, ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά πρόσωπα στο Χριστό, εφ’ όσον έκανε διαχωρισμό των δύο φύσεων του Κυρίου (της θείας και της ανθρωπίνης) και δεχόταν, ότι οι φύσεις έχουν ενωθεί «ηθικώς» μόνο. Κατά τον Νεστόριο υπάρχουν δύο Χριστοί, ο Υιός και Λόγος του Θεού και ο Υιός του ανθρώπου, ο Ιησούς, και ότι η Μαρία γέννησε μόνο τον άνθρωπο Χριστό και οπωσδήποτε όχι τον Θεό Λόγο. Άρα, έλεγε ο Νεστόριος, δεν μπορούμε να αποκαλούμε την Μαρία Θεοτόκο, αλλά «ανθρωποτόκο» ή «Χριστοτόκο». Η Δ' Οικοιμενική Σύνοδος με το Χριστολογικό της Όρο ουσιαστικά αντιμετώπισε όχι μόνο τον Μονοφυσιτισμό, αλλά απέκλεισε και τον Νεστοριανισμό. Έτσι ο Χριστός, κατά την Σύνοδο της Χαλκηδόνας, έχει δύο φύσεις, οι οποίες «ασυγ­χύ­τως», «ατρέπτως» αχωρίστως και «αδιαιρέτως» έχουν ενωθεί στην υ­πό­στα­ση του Θεού Λόγου (καθ’ υπόστασιν ένωσις).

Συνήθως υποστηρίζεται από μια σημαντική μερίδα των Αρμενίων μελετητών, κυρίως ιστορικών, ότι στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν οι Αρμένιοι λόγω της μεταπολεμικής κατάστασης, που είχε επέλθει στην χώρα μετά από τον σφοδρό αγώνα τους κατά της περσικής εισβολής. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα 8. Δεν αποτελεί άλλωστε αυτό δικαιολογία για τη μη αποδοχή της Συνόδου. Είναι γεγονός, ότι οι Αρμένιοι δεν συμμετείχαν ουσιαστικά ούτε στις δύο προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους της Κωνσταντινουπόλεως (381) και της Εφέσου (431), αλλά αποδέχθηκαν τις Αποφάσεις των, επειδή, όπως αναφέρουν οι πηγές, δεν βρήκαν τίποτε, που να αντίκειται στην πίστη τους.

Οι Αρμένιοι παραμένουν στην ορθή πίστη των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων μέχρι να αρνηθούν οριστικά, στην δεύτερη σύνοδο του Ντβίν 9 (553-555), το Χριστολογικό δόγμα της Χαλκηδόνας και έτσι να αποκοπούν από το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και εδώ σταματάει η Ορθοδοξία της Αρμενικής Εκκλησίας 10.

Βασικά, παρερμηνεύουν την διδασκαλία του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και τη φράση του «μια φύσις του Λόγου σεσαρκωμένη» και υποστηρίζουν ότι μετά την ένωση των δύο φύσεων υπάρχει μια ενωμένη φύση στο Χριστό και έτσι καταλήγουν σε μια «σύνθετη φύση». Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους Πατέρες της Εκκλησίας, επειδή ο όρος «σύνθετος φύσις» σημαίνει ότι χάνουν τα ιδιώματα οι δύο φύσεις που ενώνονται. Ακόμα και σήμερα οι Αρμένιοι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι, λέγοντας «μια φύση», η Αρμενική ‘‘εκκλησία’’ εννοεί την «άρρηκτη ένωση των δύο φύσεων».

Γιατί όμως το μεγαλύτερο μέρος της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’ δεν δέχθηκε την Δ΄Οικουμενική Σύνοδο; Επειδή:

α. κατ’ επίδρασιν των ήδη μονοφυσιτών Σύρων πίστευαν, ότι με την Σύνοδο της Χαλκηδόνας αναβίωσε ο Νεστοριανισμός.

β. ερμήνευσαν –και ακόμα δυστυχώς συνεχίζουν να ερμηνεύουν– λανθασμένα την Χριστολογία του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και ιδίως την γνωστή του φράση «μια φύσις του Λόγου σεσαρκωμένη» 11.

γ. αγνόησαν τον «Όρο των Διαλλαγών» (433) μεταξύ του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και Ιωάννη Αντιοχείας. Αυτό το τελευταίο έχει τεράστια σημασία για όλη την μετέπειτα αντιχαλκηδόνια-μονοφυσιτική πορεία της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Λεπτομερή ανάλυση δεν θα κάνω εδώ. Αν χρειασθεί θα δούμε στο μέλλον. Να τονίσω όμως, ότι οι μονοφυσίτες Αρμένιοι έχουν μια ιδιάζουσα μορφή Χριστολογίας, επειδή αρνήθηκαν να δεχθούν την διδασκαλία του Σεβήρου Αντιοχείας και τον καταδίκασαν ως αιρεσιάρχη στην αρμενο-συριακή ενωμένη σύνοδο του Manazkert (726). Επίσης δεν αναγνωρίζουν τον Διόσκορο ως «άγιο».

Όλες οι άλλες θεωρίες, που στηρίζονται στις πολιτικές σκοπιμότητες 12 της μη αποδοχής της Χαλκηδόνας από τους Αρμενίους, ναι μεν μαρτυρούνται στις πηγές, αλλά δεν συνέβαλαν στην οριστική απόφαση.

Οι προσπάθειες των βυζαντινών για την ένωση της αποκομμένης ήδη Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’ με την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έφεραν καρπούς, όπως και οι ανεπίσημοι (1964, 1967,1970 και 1971) και οι επίσημοι διάλογοι (1985, 1989, 1990 και 1993) του 20ου αι. μεταξύ Ορθοδόξων και Αντι­χαλκηδονίων.

Πρώτη φορά γραπτώς σημειώνω και τονίζω την προσωπική μου άποψη και –γιατί όχι– και την εμπειρία μου για τα θέματα της πίστεως, κατ’ ακρίβειαν του δόγματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της εν γένει Παραδόσεως Αυτής ως δόγματος Αληθείας και τρόπου ζωής, σε σχέση με την πίστη της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Όποιος αμερόληπτα, απροϋπόθετα και αντικειμενικά μελετήσει τα κεί­μενα (δογματικά και μη) της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και της Αρμενικής παραδόσεως, από το σχίσμα (ουσιαστικά και οριστικά μετά το 553-555 μ.Χ. της συνόδου του Ντβίν) έως και σήμερα, δεν μπορεί να μην αντιληφθεί που βρίσκεται η αλήθεια και τι ουσιαστικά πρεσβεύει κάθε πλευρά. Δεν μπορεί να μην αντιληφθεί το χάσμα ερμηνείας του Χριστολογικού δόγματος μεταξύ Ορθοδοξίας και Αρμενικής παραδόσεως. Το γράφω και τονίζω αυτό με υπευθυνότητα γνωρίζοντας καλά την ζωή και την θεολογία της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’.

Τελειώνοντας αυτό το μικρό μου άρθρο θα ήθελα να καταθέσω τη γνώμη μου επί του θεολογικού διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Αντιχαλ­κηδονίων Μονοφυσιτών, ότι όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, με συνεχείς, δυστυχώς, υποχωρήσεις στην πίστη, όχι μόνο δεν βοήθησαν τους αδελφούς μας να καταλάβουν την βασική και οντολογικώς αληθινή και αμετάκλητη Χριστολογία των Οικουμενικών Συνόδων, της Δ΄  και ΣΤ΄, αλλά και της συνόλου Παραδόσεως και ζωής της Εκκλησίας, η οποία απορρέει φυσικά από τα σωτήρια δόγματα, αλλά μάλλον τους οδήγησαν στο μεγάλο αδιέξοδο της λεπτής και πολλές φορές ανεπανόρθωτης εκ δεξιών πλάνης.
 
 
Αρμένικη εκκλησία του αγ. Γρηγορίου
στη Σιγκαπούρη (από εδώ)

Κλείνοντας, θέτω μερικές παρατηρήσεις και προβληματισμούς.

1. Μήπως είναι τυχαίο, ότι μετά την οριστική άρνηση της Δ΄και των λοιπών Οικουμενικών Συνόδων (=άρνηση Ορθοδοξίας και κατ’ επέκτασιν ορθοπραξίας) σταδιακά έπαυσε να υφίσταται στην Ανατολική κυρίως Αρμενία 13 ο ασκητικός και κυρίως ο ησυχαστικός μοναχισμός, που έχει σκοπό τον αγιασμό και τη θέωση, όπως παρατηρούμε από την αρχή της οργανωμένης Μοναχικής Πολιτείας (Δ΄  αι.) έως και σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία;

Σημειωτέον ότι η Ανατολική Αρμενία, σχεδόν πάντοτε μετά την άλωση της βασιλείας των Bagratouni (885-1045), εξ’ ολοκλήρου βρισκόταν υπό τον έλεγχο αλλοθρήσκων (Οθωμανών και Περσών) από την μια και αυστηρών αντιχαλκηδονίων 14 μονοφυσιτών από την άλλη. Η στάση αυτή είναι αντίθετη από αυτήν των δυτικών περιοχών της Αρμενίας, οι οποίες άμεσα και έμμεσα επικοινωνούσαν με τους βυζαντινούς και έτσι είχαμε όχι μόνο Ορθόδοξες επαρχίες με αρμενικό πληθυσμό κατά το πλείστον (π.χ. στη Θεοδοσούπολη) και μοναστικές αδελφότητες, αλλά και αγίους αρμενικής καταγωγής (καταγεγραμμένους ή μη) στο ορθόδοξο εορτολόγιο και στους Συναξαριστές π.χ ο Μέγας Ευθύμιος (20 Ιαν.). Οι άγιοι που δεν γιορτάζονται επίσημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά ήδη ήταν στο αρμενικό εορτολόγιο, δεν είναι και λίγοι και μάλιστα εξέχουσες προσωπικότητες, όπως σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας του Γρηγορίου Φωτιστή, όπως οι δύο γιοί του ο αγ. Αριστακές και ο αγ. Βροτανές μέχρι τον αγ. Σαχάκ.

2. Ποιός ισχυρίζεται  ότι τον 20΄ αι. ενδιέφερε σοβαρά τη διοίκηση της Αρμενικής ‘‘εκκλησίας’’, ο θεολογικός διάλογος, εκτός ελαχίστων μεμονωμένων φωνών, όπως του Αρχιεπισκόπου Tiran Nersoyan. Προσωπικά δεν τον γνώρισα. Γνωρίζω όμως από κάποια γραπτά του, ότι ήθελε πολύ την ένωση, βάσει του Χριστολογικού δόγματος των Δ΄  και ΣΤ΄  Οικουμενικών Συνόδων.

3. Πού υπάρχουν στην Αρμενική γλώσσα τα κείμενα των κοινών Δηλώ­σεων του διαλόγου για να ενημερωθεί ο λαός για το σοβαρό αυτό θέμα και να πει την γνώμη του; Πριν 6-7 χρόνια έψαχνα τα κείμενα των Δηλώσεων στα Αρμενικά για να μελετήσω σχετικά με το θέμα για μια πανεπιστημιακή μου εργασία και δεν βρήκα τίποτε πουθενά (!) ενώ η τελευταία κοινή Δήλωση είχε γίνει το 1993 στο Σαμπεζύ και η τελευταία επίσημη συνάντηση μεταξύ Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων έγινε το 1998 στη Δαμασκό. Έτσι έπρεπε να ενημερωθεί ο αρμενικός λαός και ιδίως οι ενδιαφε­ρό­μενοι;

4. Μήπως είναι τυχαίο, ότι σήμερα δεν υπάρχουν στα Αρμενικά ούτε καν τα Πρακτικά των αποφάσεων των τριών πρώτων Οικουμενικών Συνόδων; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι δίνεται στις αποφάσεις αυτές μια πολιτικοφιλο­σοφική ερμηνεία;

5. Μήπως είναι πάλι τυχαίο, ότι με την άρνηση των Συνόδων η Αρμενική ‘‘εκκλησία’’ καταντάει μια εθνοφυλετική ομολογία στην οποία προστίθενται καινοτομίες όπως η χειροτονία και το χρίσμα του Αρμενίου καθολικού 15 και η χρήση του αζύμου κατά την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας;

6. Μήπως είναι τυχαίο, ότι δεν τελείται ουσιαστικά το μυστήριο της Μετανοίας (=εξομολόγηση 16) και έπαψαν αιώνες τώρα τα κωλύμματα της ιερωσύνης;

Μπορούν να προστεθούν ακόμα πολλά «μήπως», αλλά για την ώρα θέλω να σταματήσω εδώ...

Οι προσωπικές μου μαρτυρίες (και όχι μόνο δικές μου) στο μέλλον θα καταγραφούν πιο επιστημονικά και με ανάλογες παραπομπές και σημειώσεις για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε πρώτα τους συμπατριώτες μας, πολλοί από τους οποίους όντως ψάχνουν κάτι αληθινό και γνήσιο στην πίστη και δεν είναι αυτοί λίγοι, που επιστρέφουν στην Ορθοδοξία, κυρίως στην Ρωσία και Γεωργία, αλλά και τους Ορθοδόξους θεολόγους που όντως θέλουν την ένωση, να αγωνισθούν υπέρ μίας ενώσεως αληθινής και όχι σύνθεσης με τους Μονοφυσίτες, όπως πολύ ορθά παρατηρούν αρκετοί ορθόδοξοι θεολόγοι (π.χ ο Παναγιώτης Ι. Μπούμης, Ομότ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών στο βιβλίο του «Η ένωση (όχι σύνθεση) με τους Μονοφυσίτες», εκδ. Αρμός 2007).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Σημειωτέον ότι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι ζούσανε πλάϊ-πλάϊ πάνω από 40 αιώνες: άλλοτε φιλικά και αδελφικά διατεθειμένοι ο ένας στον άλλο με συνεργασία, αλληλοκατανόηση και αλληλοβοήθεια κατά του κοινού εχθρού, όπως οι Ρωμαίοι, Πέρσες, Άραβες, Μογγόλοι και Τούρκοι, αλλά και άλλοτε τα ξένα και δικά τους συμφέροντα τους κάνανε εχθρούς είτε σε πολιτικό επίπεδο στην αρχαιότητα, είτε σε πολιτικό-εκκλησιαστικό επίπεδο κυρίως στο Βυζάντιο μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας είτε σε πολιτικό-εκκλησιαστικό επίπεδο κυρίως στο Βυζάντιο μετά την Δ΄  Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας.

2. Ο Γρηγόριος ήδη είχε βαπτισθεί στην Καισάρεια από μικρή ηλικία. Στο παλάτι του Αρμενίου βασιλιά Τιριδάτη είχε σπουδαία θέση, παρ’ όλο που ήταν χριστιανός.

3. Και σήμερα υπάρχει το πηγάδι αυτό ως τόπο πια προσευχής και προσκύνησης, αγιασμένο με τον αγώνα του αγ. Γρηγορίου.   

4. Δεν θα μιλήσω εδώ για τις αρνητικές πλευρές αυτής της πράξεως για την ζωή της Εκκλησίας ανά τους αιώνες (ανάμιξη του κράτους στα εσωτερικά και δογματικά ακόμα ζητήματα της Εκκλησίας πολλές φορές με οδυνηρά αποτελέσματα για την ίδια την Εκκλησία) με τα δικά μας κριτήρια σήμερα. Τότε τέτοιες πράξεις θεωρούνταν μια νίκη της Εκκλησίας κ.τ.λ.

5. Σημειωτέον, ότι στο Βυζάντιο μόνο στο τέλος του Δ΄ αι. ο Χριστια­νισμός κηρύχτηκε ως επίσημη θρησκεία του κράτους επί αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Ενώ ο Μέγας Κωνστα­ντίνος με το γνωστό διάταγμα των Μεδιολάνων (313) αναγνωρίζει τον Χριστιανισμό ως μια από τις θρησκείες της Αυτοκρατορίας του (ανεξιθρησκία).

6. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με το πρώτο γράμμα του αρμενικού αλφαβήτου αρχίζει η λέξη Astvadz(=Θεός) και με το τελευταίο η λέξη Qristos (=Χριστός).

7. Η πολιτική αυτή των Περσών είχε βασικό στόχο μέσω της επιβαλλόμενης θρησκείας να αποκόψουν την Αρμενία από την Δύση, δηλαδή από το Βυζάντιο και έτσι να έχουν ένα πολύ σημαντικό σύμμαχο εναντίον των βυζαντινών.

8. Τα πρακτικά της Συνόδου αποδεικνύουν το αντίθετο. Αρκετοί επί­σκοποι της Βυζαντινής κυρίως Αρμενίας έχουν υπογράψει κάτω από τα πρακτικά της Συνόδου. Και επιπλέον στο διάστημα της Συνόδου βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη αρκετοί και σπουδαίοι μαθητές του αγ. Mesrop, μεταξύ των οποίων και πατέρας της Αρμενικής ιστοριογραφίας, μετέπειτα επίσκοπος και υπερασπιστής της Χαλκηδόνας ο άγιος Movses Xorenaci.

9. Κάποιοι υποστηρίζουν, ότι στη πρώτη σύνοδο του Ντβίν (506) η Εκ­κλησία της Αρ­με­νίας με τις Εκκλησίες ακόμα της Γεωργίας και της Αλβανίας του Καυκάσου πήραν μια αντιχαλκηδόνια στάση, αλλά δεν φαίνονται εκεί καθαρά τα πράγματα, αν όντως καταδίκασαν την Σύνοδο της Χαλκηδόνας και τον περίφημο Τόμο του Πάπα Λέοντα.

10. Στο εξής θα χρησιμοποιήσω την λέξη Εκκλησία εντός εισαγωγικών και μικρογράμματη γραφή, αναφερόμενος στο σύνολο των Αρμενίων ως μονοφυσιτών πια, επειδή με την άρνηση της Δ΄  Οικουμενικής Συνόδου αποκόπηκαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.
11. Είναι γνωστό, ότι ή φράση αυτή δεν ήταν αρχικά του Κυρίλλου, αλλά αποδίδεται στον Απολλιναριο Λαοδικείας, ο οποίος ερμήνευε αιρετικά τα λόγια αυτά.

12. Ότι δηλαδή οι Πέρσες και αργότερα οι Άραβες προσπαθούσαν συνεχώς να κρατήσουν μακριά τους Αρμενίους από την εκκλησιαστική ένωση με το Βυζάντιο.

13. Η ιστορική Ανατολική Αρμενία περιέλαβε όλη την σημερινή Δημοκρατία της Αρμε­νίας σύν το Ναγκόρνο (=ορεινό) Καραμπάχ, το Ναχιτζεβάν (βρίσκεται σήμερα στην έκταση του Αζερμπαϊτζάν), ένα κομμάτι του σημερινού βορείου Ιράν και άμεσες περιοχές γύρω από το όρος Αραράτ.

14. Πολλές φορές η απόκλιση τους από τον μετριοπαθή μονοφυσιτισμό σε ακραίες εκφάνσεις και ερμηνείες του (=Ευτυχιανισμός) αναγκαζε την επέμβαση της επίσημης Αρμενικής «εκκλησίας».

15. Συνήθως εκλέγεται από τους επισκόπους. Τον εκλεγμένο ήδη επίσκοπο καθολικό οι Αρμένιοι τον χειροτονούν και χρίουν.  

16. Οι Αρμένιοι από τον 15΄αι. στην εξομολόγηση, που γίνεται ομαδικά, χρησιμοποιούν ένα κείμενο, στο οποίο καταγράφονται (ίσως;) όλες οι αμαρτίες και πρέπει όλοι να τις ακούσουν και στο τέλος κάθε παραγράφου να πούνε «ήμαρτον».

«Ενοριακή Ευλογία» Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου Αριθμ. Τεύχους 108-109

Αναδημοσίευση: http://www.egolpion.com/armenioi_monofusites.el.aspx

Όσοι έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο συνήθως διαβάζουν επίσης τα παρακάτω:

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Έκανε θαύματα ο γέροντας Παΐσιος ή όχι;


Πρόσφατα έγινε ο χαμός με ένα ψεύτικο θαύμα του γέροντα Παΐσιου, που κατασκεύασε και διέσπειρε στο Internet η παρέα του "Παστίτσιου".
Πρόκειται για αυτή τη διήγηση, που εξαπλώθηκε ταχύτατα σε πάσης φύσεως ιστότοπους.
Τη διήγηση αυτή την είχα κι εγώ υποψήφια για αναδημοσίευση, αλλά - άσ' το σήμερα, άσ' το αύριο - συνεχώς ανέβαζα άλλα, κι έτσι τώρα μπορώ να... κοκορεύομαι ότι "δεν την πάτησα" (ενώ την πάτησα). Βέβαια, ένας blogger από την απέναντι όχθη μπορεί να μου πει ευγενώς ότι το να ανεβάζω άλλα κι όχι μια τόσο φοβερή μαρτυρία θαύματος, υποδηλώνει μια σοβαρότητα - ότι δηλ. ενδιαφέρομαι για την ουσία της Ορθοδοξίας (τη διδασκαλία και το παράδειγμα των αγίων για την αγάπη) κι όχι για τον εντυπωσιασμό του θαύματος. Ας αφήσω να πλανάται αυτή η ψευδαίσθηση, αν και μια βόλτα στη μπλογκονησίδα μας θα αποδείξει ότι και τα μεν με ενδιαφέρουν και τα δε.

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, γίγαντας της επιστήμης & της φιλανθρωπίας (blog γι' αυτόν εδώ)

Η αξιοπιστία των αναδημοσιεύσεων

Φυσικά, ως blogger, όταν αντλώ κάτι από τη μπλογκόσφαιρα ως ενδιαφέρον για αναδημοσίευση, δεν πάω να το επαληθεύσω κάνοντας προσωπική έρευνα. Είναι αυτονόητο αυτό - αλλά δεν ισχύει μόνο για τα "βλίτα" τους χριστιανούς. Κατά κανόνα, ισχύει για όλους τους bloggers, πλην ίσως ολίγων.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Ας μην πάμε μακριά: οι "Παστίτσιοι" και ο συνάδελφος που αναδημοσιεύει το θέμα (βλ. αρχή του παρόντος), ΠΟΣΕΣ μαρτυρίες για θαύματα του γέροντα ερεύνησαν προσεχτικά και "κατέληξαν" ότι όλα είναι παραμύθια; Με πόση έρευνα οι "Παστίτσιοι" τον αξιολόγησαν ως γελοίο, που αξίζει γελοιοποίηση, ο ίδιος και οι αναρίθμητοι ορθόδοξοι που τον σέβονται (μαζί ή χωρίς τους αιώνες του ορθόδοξου πολιτισμού μας, που εκείνοι ασφαλώς τον κλωτσάνε με περιφρόνηση), καθώς και οι επίσης αναρίθμητοι άνθρωποι που καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τα αγιοπνευματικά (κοινώς: θαυματουργικά) χαρίσματά του;
Να μαντέψω; Καμιά μαρτυρία δεν εξέτασαν και καμιά έρευνα δεν έκαναν. Απλώς θεώρησαν από πριν ως "σίγουρο" πως όλα είναι παραμύθια, επειδή κατά την άποψή τους (χωρίς να το ψάξουν, φυσικά) "δεν είναι δυνατόν" να είναι αλήθεια, αφού "δεν υπάρχουν θαύματα". Το βρήκα;

Να δυο τρία ακόμη θαύματα που αξίζει να ερευνήσουν τα λαγωνικά του κυβερνοχώρου:
Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί (και ο άγιος Χαράλαμπος στα Φιλιατρά - σημ. ότι ο ναζί πρωταγωνιστής λίγα χρόνια αργότερα έγινε ορθόδοξος, τόσο επηρεάστηκε από το γεγονός).
Η θεία Μετάληψη που μετατράπηκε σε σάρκα και αίμα στο Λαντσιάνο (εδώ οι φίλοι προβάλλουν ως θεωρία ότι "οι πονηροί παπάδες" έδωσαν για εξέταση φρέσκο ανθρώπινο κρέας κι όχι τα δείγματα του 8ου αιώνα - αυτό, βέβαια, δε στέκει γιατί, ακόμη κι αν όλοι οι επιστήμονες ήταν στραβοί, τα δείγματα θα έπρεπε να σαπίσουν, ιδίως τους 15 μήνες της 2ης εξέτασης)
Να και μια πραγματική επιστημονική μελέτη για το Άγιο Φως, κι όχι γιαλατζί, όπως αυτά που ανεβάζουμε και ξανανεβάζουμε εμείς...

Για τη σύλληψη του "Παστίτσιου" δείτε το link που έδωσα στην αρχή του post, όπου φαίνεται ένα μικρό μέρος της αντίδρασης των ορθόδοξων bloggers, και όχι μόνο (κατά της σύλληψης), αντίδρασης πολύ μεγαλύτερης από αυτά που ανεβάσαμε εκεί.

Τελικά έκανε θαύματα & προφητείες ο παπούλης;

Η ουσία όμως για μένα είναι άλλη:
Τρεις σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες (εδώ)
Το στοίχημα σ' αυτό το παιχνίδι είναι η ύπαρξη του Θεού και των αγίων, απόδειξη της οποίας φυσικά και είναι τα θαύματα. Δηλαδή το ότι κάποιος κάνει θαύματα (αληθινά, προερχόμενα από το Θεό, κι όχι απάτες ή δαιμονικά - γιατί υπάρχουν και τέτοια) φανερώνει ότι βρίσκεται σε ενότητα με το Θεό (κι όχι ότι είναι γιόγκι κτλ, αυτά τα έχουμε ξεπεράσει και αναλύσει πολλές φορές). Αν όμως δεν υπάρχουν θαύματα, τότε δεν υπάρχουν άγιοι, άρα ούτε και Θεός, παρά μόνο κάποιοι που -για άγνωστους, ανορθολογικούς λόγους- πιστεύουν σε κάτι αναπόδεικτο, όπως το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας (Flying Spaghetti Monster).
Για το θέμα αυτό, προτείνω το άρθρο μας Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;, όπου γίνεται και μια απόπειρα αξιολόγησης των μαρτυριών, αλλά και αναφορές στους σύγχρονους θαυματουργούς γέροντες. Εκεί υπάρχει και αναφορά του καθηγητή π. Νικολάου Λουδοβίκου για το γέροντα Παΐσιο.
Εκτός αυτού, αν υπάρχει μια προφητεία του γέροντα που αναμφισβήτητα είναι αληθινή, ασφαλώς είναι η προφητεία για την παρούσα οικονομική κρίση, που βρίσκεται στη βιογραφία του, γραμμένη από τον π. Χριστόδουλο Αγγελόγου, "Σκεύος εκλογής", 1996, σελ. 421. Την αναδημοσιεύω από αυτό το post:
«Επέβαλαν (και θα επιβάλουν) στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος,τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε· με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει. Και τι θα πετύχουν με αυτό; Ακούστε· Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα. Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν· για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις.
Αδελφοί, μας εξαπατούν με τερατώδη ψέμματα. Δεν πρόκειται με όσα αυστηρά οικονομικά μέτρα κι αν λάβουν να ξεχρεώσουμε το χρέος μας αυτό. Γιατί δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους η ύπαρξη μιας εύρωστης οικονομικά Ελλάδας. Τι κάνουν λοιπόν; Ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό χάος και δεν μπορούμε ούτε τους τρέχοντας τόκους του χρέους να πληρώσουμε, δημιουργούν τεχνητές κρίσεις με τις γειτονικές μας χώρες έτσι ώστε, φοβούμενοι από τις απειλές τους να ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δραχμές για την αγορά πολεμικών αεροπλάνων, πλοίων κτλ. Ακούμε συνεχώς για θερμά επεισόδια, αμφισβητούνται τα σύνορά μας, τα νησιά μας..... Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας..... Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες..... Εμείς όμως ας μη βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν από το παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους».
Όποιος κι αν είπε τα παραπάνω, είναι προφήτης. Εκτός αν κάποιος ισχυριστεί ότι ο γέροντας Παΐσιος (ή, έστω, ο συγγραφέας του βιβλίου) είχε τέτοιες πηγές πληροφόρησης, ώστε... προέβλεψε την οικονομική κρίση επειδή ήταν έξυπνος!
Αυτό δε στέκει, γιατί, αν ήταν ένα κόλπο, θα είχαν φροντίσει να το προβάλουν από τότε, δε θα ήταν χωμένο στις πίσω σελίδες ενός βιβλίου, από το οποίο το ξέθαψε κάποιος σήμερα.
Να λοιπόν ένα post που ίσως αξίζει τον κόπο. Ας το ψάξει αυτό κάθε ειλικρινής αναζητητής, όχι ησυχάζοντας στο γραφείο του, παρέα με το laptop του, αλλά με πραγματική έρευνα γύρω από το γέροντα και το γεγονός (και τα θαύματά του γενικότερα, επί τη ευκαιρία).

Και ας κλείσουμε με ολίγα δροσερά:

1. "Παστίτσιος", θαύματα και άλλα περί πίστης (από εδώ)

Έχοντας την ανεκτίμητη ευλογία να έχουμε γνωρίσει τον Γέροντα Παΐσιο προσωπικά, και έχοντας αλλάξει η ζωή μας εντελώς πορεία εξαιτίας του, δεν κρύβουμε ότι όλη αυτή η ιστορία με τα “παστίτσια” και τους “μουσακάδες” μας πονά και μάλιστα πολύ. 
Από τη μία, σίγουρα δεν μας αρέσει, μας στενοχωρεί πολύ, όταν χλευάζουν και κοροϊδεύουν ένα πρόσωπο, το οποίο υπήρξε σταθμός στη ζωή μας. Απορούμε με την κακεντρέχεια πολλών, οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να γνωρίσουν λιγάκι το Γέροντα μέσα από τα βιβλία του, αλλά άκριτα, επιπόλαια βιάστηκαν να του πετάξουν λάσπη, να τον φτύσουν, να τον χλευάσουν, έχοντας αυτοανακηρυχτεί φωταδιστές της ανθρωπότητας. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι κρίμα, κρίμα που δεν τον γνωρίσατε ή δεν προσπαθείτε να τον γνωρίσετε τώρα. Χάνετε!!
Από την άλλη όμως, όλη αυτή η ιστορία ανέδειξε και κάτι άλλο. Πόσο πολλές φορές εντελώς επιπόλαια και άκριτα, κυνηγάμε να δούμε θαύματα, να ακούσουμε τρανταχτές προφητείες που θα ξαναβάλουν την Ελλάδα στη θέση της ιστορίας που της ανήκει και θα κατατροπώσουν τους “κακούς” άθεους και άπιστους.
Όχι, ΔΕΝ είναι αυτό πνευματικότητα, δεν πρέπει να ζητάμε αυτό από τους πατέρες. Οι άγιοι μας δεν είναι ούτε μηχανές παραγωγής θαυμάτων, ούτε μέντιουμ και ονειροκρίτες.  Ο Γέροντας Παΐσιος, κάποτε βλέποντας όλα αυτά, έβαλε μια ταμπέλα στην πόρτα του: “Η μαϊμού λείπει, ο ζωολογικός κήπος κλειστός”.
Αυτό που μας έμεινε από το Γέροντα, ΔΕΝ είναι ούτε τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ και από πολλές πλευρές ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ του είτε σε εμάς είτε σε γνωστούς μας, ούτε η χωρίς καμιά αμφιβολία ενέργεια του διορατικού του χαρίσματος. Πιστέψτε μας, ούτε λίγα είναι αυτά, ούτε μικρά, ούτε φαντασιόπληκτοι θεωρούμε πως είμαστε. Όχι!!!
Αυτό που μας διέλυσε όμως, αυτό που μας άλλαξε εντελώς, ήταν ότι σε αυτόν, είδαμε τι μπορεί να κάνει ο Χριστός στον άνθρωπο. Στην καρδιά του Γέροντα, είδαμε το Θεό, είδαμε τον Χριστό. Είδαμε την ΑΓΑΠΗ!!! Μια αγάπη χωρίς όρια, χωρίς προϋποθέσεις, με μια αρχοντιά που δεν περιγράφεται. Αυτό μας έμεινε από το Γέροντα. Μια αγάπη πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Πάρα πολλοί που τον γνώρισαν, ένιωσαν βαθιά μέσα τους και ομολόγησαν, πως ο Γέροντας τους αγαπούσε πιο πολύ και από την ίδια τους την μάνα!! Για τέτοια αγάπη μιλάμε.Μπορεί να σας φαίνεται λίγο, πιστέψτε μας όμως, είναι το ΠΑΝ.
Για τους αδιόρθωτους όμως “θαυματοκυνηγούς”, παραθέτουμε παρακάτω ένα περιστατικό με τον αείμνηστο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο.

Πιστεύεις;

 

Κάποτε ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος ταξίδευε σιδηροδρομικώς, σ’ ένα επαρχιακό σταθμό άκουσε ότι στον ναό του γειτονικού χωριού συνέβη θαύμα:
Μια εικόνα δάκρυσε!
Αμέσως όλοι οι επιβάτες άδειασαν το τραίνο και έτρεξαν να δουν το θαύμα. Όλοι, εκτός από τον π. Ιωήλ, που συνέχισε να μελετά κάποιο βιβλίο.
Όταν συγκινημένοι οι επιβάτες επέστρεψαν , εκείνος που καθόταν ακριβώς απέναντί του, δεν κρατήθηκε και αγανακτισμένος από την απάθεια του , είπε:
-Εσύ , παππούλη, φαίνεται ότι δεν πιστεύεις.
-Εγώ πιστεύω, απάντησε εκείνος, και γι’ αυτό δεν μου κάνουν εντύπωση τα θαύματα. Εσύ δεν πιστεύεις! Και πήγες να δεις το θαύμα για να πιστέψεις. Έτσι δεν είναι; Για πες μου λοιπόν , τώρα πίστεψες;

2. Θαυματολαγνία και χαρισματολαγνία: μια παιδική αρρώστια
π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, περ. Διάλογος, τ. 25 (από εδώ)

Μια από τις βασικές αίτιες παγιδεύσεως ανθρώπων στις καταστροφικές λατρείες και γενικότερα στις αιρέσεις, είναι η νοσηρή αναζήτηση θαυμαστών σημείων και εντυπωσιακών χαρισμάτων.
Αυτή η θαυματολαγνεία και χαρισματολαγνεία δεν είναι άγνωστη και στον χώρο της Εκκλησίας. Η εμφάνιση σημείων θεωρείται από πολλούς ως το ύψιστο κριτήριο και η αναγκαία εγγύηση αληθείας. Όπου δεν υπάρχουν εμφανή σημεία και χαρίσματα, δεν υπάρχει κατ' αυτούς εγγυημένη ορθοδοξία!
Αυτή η αρρώστια εισχωρεί και στην αντιμετώπιση του κατ' εξοχήν Μυστηρίου της σωτηρίας, της Ιεράς Εξομολογήσεως. Τότε μόνον θεωρείται κάποιος απλανής πνευματικός οδηγός, όταν είναι κάτοχος διορατικού ή προορατικού χαρίσματος!
Έτσι βεβηλώνεται το Μυστήριο της Μετανοίας, το οποίο αντί να είναι άσκηση αυτομεμψίας (δια της εν ταπεινώσει εξαγορεύσεως των κεκρυμένων λογισμών και πράξεων) εκφυλίζεται σε μια παιδαριώδη αναζήτηση μάγου, που θα αποκαλύψη ανωδύνως όλα τα αμαρτήματα! Καταφρονείται η σώζουσα συμβουλή των αγίων Πατέρων: Μη ζητώμεν προγνώστας (πνευματικούς) μηδέ προβλέπτας αλλά ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ πάντως ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΝΑΣ και ΤΑΙΣ ΕΝ ΗΜΙΝ ΝΟΣΟΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ (αγ. Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, λόγος Δ, ρκγ).
Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, που αντί να αναζητούν ιερέα-ιατρό κατάλληλο για τις αρρώστειες τους, τρέχουν πίσω από δήθεν προορατικούς γέροντες, δεν διαφέρουν πολύ από αυτούς που καταντάνε ... να πίνουν το απόνιμμα των ποδών του Σάι Μπάμπα. Και οι μεν, και οι δε πάσχουν από την ίδια νοσηρή αναζήτηση θαυμάτων και χαρισματικών εμπειριών.
Από εδώ
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πριν από 1500 χρόνια, διεπίστωνε ΜΕ ΧΑΡΑ ότι ήδη από τότε είχε περάσει πια ... η εποχή των θαυμάτων! Και εξηγεί τον λόγο, για τον οποίο ο Θεός σταμάτησε τα πολλά θαύματα και σημεία: Το έκανε αυτό ο Θεός, λέει. Ουχί ατιμάζων ημάς αλλά και ΣΦΟΔΡΑ ΤΙΜΩΝ. Για να μας τιμήσει ο Θεός, σταμάτησε τα πολλά θαύματα. Και μάλιστα να μας τιμήσει σφόδρα. Πάρα πολύ.
Και ποια ήταν αυτή η τιμή; Μας τίμησε θυμίζοντάς μας ότι πάψαμε πια να είμαστε νήπια. Μεγαλώσαμε πια. Τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού χρειάζονταν περισσότερο το θαύματα και τα σημεία, γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν ακόμη ανόητα νήπια. Ανοητότερον οι άνθρωποι διέκειντο τότε, των ειδώλων προσφάτως απηλλαγμένοι. Μόλις είχαν απαλλαγεί από την πλάνη των ειδώλων. Και ήταν φυσικό να είναι λιγάκι χοντρόμυαλοι και αναίσθητοι στα πνευματικα: Παχυτέρα και αναισθητοτέρα αυτών η διάνοια έτι ην. Και γι' αυτό έχασκαν μπροστά στα χειροπιαστά θαύματα και σημεία: προς τα σωματικά πάντα επτόηντο και εκεχήνεσαν. Ψόφαγαν μόνο για άρτον και θεάματα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις πνευματικές δωρεές του Θεού, που τις δέχεται κανείς μόνο με την πίστη: ουκ είδεσαν τι ποτέ έστι νοητή χάρις, πίστει μόνη θεωρουμένη. Δια τούτο σημεία εγίνετο (αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, λόγος Α).
Τώρα όμως που μεγαλώσαμε (συνεχίζει την σκέψη του αγίου Ιωάννου ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ) όποιος ζητάει θαύματα για να πιστέψει, είναι να τον λυπάται κανείς! Η αξίωσή του αυτή προδίδει πόσο μέσα του κυριαρχεί το σαρκικό φρόνημα και η παχυλή άγνοια. Εκείνοι που πιστεύουν με τα θαύματα, αποτελούν την πιο χαμηλή βαθμίδα πιστών, καταλήγει ο άγιος Ιγνάτιος.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον ντροπή, κάποιος που έχει πλέον την δυνατότητα να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, να θέλει να ξαναγυρίσει στο νηπιαγωγείο! Και μάλιστα σε νηπιαγωγείο αμφιβόλων χαρισμάτων και υπόπτων οραμάτων, όπου κινδυνεύει να πλανηθή πλάνην οικτράν.
Το μεγαλύτερο χάρισμα, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που μπορεί να δεχθή ο άνθρωπος, είναι το να πάσχει για την δόξα του Χριστού. Το να θυσιάζεται στην υπακοή του αγίου θελήματός Του. Δεν τιμάω τα χέρια του Παύλου λέει ο άγιος πατήρ τόσο επειδή ανέστησαν τον χωλό στα Λύστρα, όσο γιατί δέθηκαν με δεσμά για τον Χριστό. Δεν μακαρίζω τον Παύλο τόσο, επειδή ηρπάγη στον παράδεισο ή επειδή άκουσε άρρητα ρήματα, όσο γιατί μπήκε στην φυλακή για τον Χριστό. Και καταλήγει ο άγιος Ιωάννης: Προτιμώ περισσότερο να πάσχω υπέρ Χριστού, παρά να τιμώμαι από Αυτόν (με χαρίσματα και οράματα) (αγίου Ιω. Χρυσ. Ε.Π.Ε. 20, 594).
Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι όταν ακούμε για μεγάλες συκιές, και μάλιστα όταν πρόκειται για συκιές, που αφήνουν έντεχνα να προβάλλονται τα δήθεν χαρίσματά τους και οι θαυματουργίες τους. Η πιο θαυμαστή και συγκλονιστική εμπειρία που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, είναι η δια της υπακοής στον Χριστό απελευθέρωσή του από τα πάθη και η θεραπεία του:
Αν γαρ εξ απανθρωπίας εις ελεημοσύνην μεταβάλης, ξηράν ούσαν την χείρα εξέτεινας. Αν θεάτρων (και τηλεοράσεως) αποστάς επί την εκκλησίαν έλθης, χωλεύοντα τον πόδα διώρθωσας. Αν αποστήσης τους οφθαλμούς από κάλλους αλλοτρίου, τυφλούς όντας ανέωξας. Αν αντί σατανικών ωδών μάθης ψαλμούς πνευματικούς, κωφάλαλος ων ελάλησας. ΤΑΥΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ... (αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. 10, 414).

Αυτά...
Ας έχετε την ευχή του γέροντα και όλων των αγίων, είτε "πιστεύετε" είτε όχι, είτε αγαπάτε είτε όχι.
Α, αν θέλετε, δείτε κι αυτά:

"Παστίτσιος", Χρυσή Αυγή και εθνικιστές υβριστές...


ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΝΑ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ


 
   Στις 18/9/2012 ο βουλευτής Επικρατείας της Χρυσής Αυγής κ. Χρήστος Παππάς κατέθεσε ερώτηση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο για την περίπτωση της διαδικτυακής προσβολής του μακαριστού γ.Παϊσίου του Αγιορείτου. Σε αυτήν καταγγέλλει, και ορθώς το πράττει, την ιστοσελίδα της οποίας: «ο χρήστης υβρίζει, ειρωνεύεται και προσπαθεί να εξευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνορθοδοξίας, τον Γέροντα Παΐσιο» με αναρτήσεις αλλά με: «πολλές προκλητικές και ανάρμοστες φωτογραφίες». Επίσης ο κ.Παππάς καταγγέλλει και ιστοσελίδα του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου «μέσω της οποίας διαπράττονται επανειλημμένα τα αδικήματα της εξύβρισης, της συκοφαντικής δυσφήμισης, της απειλής και άλλες παράνομες πράξεις».

Διαβάζοντας, την με τόσο πόνο καρδίας, λίαν εύστοχη και υποδειγματική παρατήρηση του αξιότιμου βουλευτού κ. Παππά, για τον ασύστολο και αχαρακτήριστο εξευτελισμό ενός από τα πιο ιερά, προσφιλή και αγαπητά πρόσωπα της ρωμιοσύνης, του ελληνικού έθνους, της οικουμενικής ορθοδοξίας, του γέροντος Παϊσίου, από ένα site αναρχοαριστερών-αθεϊστικών καταβολών, δεν έχουμε παρά να τον συγχαρούμε και να επικροτήσουμε, με χαρά, την εν λόγω θαρραλέα του ενέργεια και κίνηση. Η ευθιξία του, η αδούλωτη κρίση του, το θαρραλέο φρόνημα και η ακεραιότητα του χαρακτήρος του δεν άφησαν μία ασύλληπτη σε μέγεθος χυδαιότητα να περάσει απαρατήρητη. [Σημ. του blog μας: για τις αντιρρήσεις ως προς το θέμα, που πιθανόν συμμερίζεται και ο συντάκτης του παρόντος, δείτε εδώ].
[...]

Σε έρευνες όμως που έχουν πραγματοποιηθεί  διαπιστώνεται ότι μεγάλη μερίδα του λεγόμενου εθνικοσοσιαλιστικού ή εθνικιστικού χώρου διακατέχεται από ένα ανάλογο απύθμενο μίσος, προκατάληψη, εμπάθεια και άγνοια που ομοιάζει εκπληκτικά με την κατά καιρούς εχθρική αθεϊστική-αριστερή (ενίοτε και παγανιστική) πολεμική ενάντια στην «κιβωτό του έθνους» την Εκκλησία.

Ο απηνής διωγμός, η συστηματική παραποίηση και αποδόμηση των εννοιών, η κατασυκοφάντηση, ο χλευασμός των ιδανικών και αξιών της ελληνορθοδοξίας, της ρωμηοσύνης πρέπει να ελέγχονται ως εκτός των άλλων και ως αντεθνικές νοοτροπίες, από όπου και αν προέρχονται, είτε από την αριστερά, είτε από την δεξιά, είτε από οπουδήποτε αλλού. Το χρωστάμε αν μη τι άλλο στους αγίους μας, τους μάρτυρες, τους ήρωες αυτού του τόπου. Με τη θυσία τους γιγαντώθηκε το δέντρο της Ελευθερίας και μεγαλούργησε το Ελληνικό Έθνος.

Περιμένουμε λοιπόν να καταδικαστούν και οι ξενοκίνητες παρακάτω αφίσες και ο φορέας που της διακινεί, για τον λόγο του ότι διχάζουν και σχίζουν βιαίως την ενότητα του ελληνικό λαού, πλήττουν βαναύσως την ψυχή του Ελληνικού Έθνους (που είναι η Ορθοδοξία), δύναται να προκαλέσουν εμφύλιο σπαραγμό και εκφράζουν πασιφανώς αντεθνικές, απάνθρωπες, μισόχριστες [=με μίσος κατά του Χριστού], αντιεκκλησιαστικές, ανθελληνικές τοποθετήσεις. 

Το λοιπόν, θέλοντας να πιστεύουμε ότι η εν λόγω καταγγελία απηχεί τα ειλικρινή αισθήματα του κ. βουλευτού και του κόμματός του, προς την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, και δεν εξαπατά εκατομμύρια μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ελληνισμού όπου γης, αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον να τοποθετηθεί και σε αυτά τα θλιβερά αποδεικτικά στοιχεία που ακολουθούν και να προβεί στην καταδίκη τους.

Σε αντίθετη περίπτωση που για κάποιον λόγο αρνηθεί και δεν πάρει θέση και σε αυτά, τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι υιοθετεί και εκείνος και το κόμμα του τις πρακτικές της μαρξιστικής χούντας που επιδιώκει κατά πρώτον την επιλεκτική καταδίκη της βίας (μόνο των αντιπάλων της) και κατά δεύτερον τη νομιμοποίησή της βίας εφόσον εξυπηρετεί τους δικούς της κομματικούς ‘αγώνες’ για τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα. Και ίσως σημειωθεί και μια ανακολουθία και ασυνέπεια στο βαθμό που υπερασπίζουμε τα δίκαια της Εκκλησίας όταν προσβάλλονται από αντίθετες πολιτικές παρατάξεις αλλά όταν προέρχονται από το δικό μας χώρο τηρούμε μια εκ διαμέτρου αντίθετη στάση. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτός ο εμπαιγμός, ο καιροσκοπισμός, ο ανέντιμος συστημικός χειρισμός του λαϊκού αισθήματος δεν θα ακουμπήσει και εσάς. Αναμένουμε τις δικές σας ενέργειες. Με βαθύτατο σεβασμό διατελούμε: Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί.

Εδώ θα μας επιτραπεί απλά να παρουσιαστούν ορισμένες χαρακτηριστικές ενδεικτικές εικόνες. Πριν συνεχίσουμε λοιπόν παρακαλώ, ας προσέξουμε με προσοχή τις εικόνες που ακολουθούν με λίγα επεξηγηματικά (το κατά δύναμιν) σχόλια δικά μας:

 

Η εικόνα αυτή αποκαλύπτει με απροκάλυπτο, άμεσο και σαφέστατο τρόπο τις προθέσεις των μανιακών πολεμίων του Χριστού και του τιμίου Σώματός Του, της Εκκλησίας! Εκτός από την σταύρωση –ως μέσον τιμωρίας- που προτείνει στους λειτουργούς του Υψίστου, που την ιερωσύνη τους τρέμουν και οι δαίμονες, παρουσιάζει ιδίως τους ιερείς της ορθόδοξης Εκκλησίας ως κοινούς απατεώνες και εγκληματίες που «τρώνε», «πίνουν», «κλέβουν», «κοροϊδεύουν» και «αρπάζουν» χρήματα και γη! Αυτή η αφίσα εξυβρίζει, απειλεί και συκοφαντεί την Εκκλησία μας και ναρκοθετεί την ιστορική συλλογική μνήμη, κατά την οποία η συμβολή της Εκκλησίας ήταν καταλυτική και καθοριστική για την επιβίωση, την απελευθέρωση και σωτηρία του Ελληνικού Γένους!

  

Η εικόνα αυτή είναι χυδαία και βλάσφημη. Ανάμεσα στους ιερείς των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων υπάρχει και Ορθόδοξος ιερέας, στον οποίο ο εθνικοσοσιαλιστής κάνει την άσεμνη αυτή χειρονομία. Σύμφωνα με την εικόνα, θρησκεία του εθνικοσοσιαλιστή είναι «το δίκιο της φυλής» του ενώ ο Χριστιανικός χαρακτηρίζεται ως «εβραϊκή παγίδα». Η εικόνα αυτή είναι βλάσφημη, συκοφαντική και αισχρή.

 

Στην εικόνα αυτή βλέπουμε την ιστορία από την εθνικοσοσιαλιστική ματιά. Ο Λεωνίδας, ο στρατιώτης των SS και ο ιδρυτής του BLOOD AND HONOUR, Ian Stuart. Η εικόνα αυτή προσβάλει την Ελληνική ιστορία, τα θύματα της θηριωδίας των Ναζί και την μνήμη των πεσόντων Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Προσβάλει τους γνήσιους συνεχιστές του Λεωνίδα, τον Παπαφλέσσα, τους νεκρούς του Μεσολογγίου, το Έπος του ’40 και τα αήττητα παλικάρια της ΕΟΚΑ. Η εικόνα αυτή είναι υβριστική για το ίδιο το Έθνος.
Επιλέξαμε 3 μόνο εικόνες από τις πολλές που περιέχει το σάιτ αυτό. Λαμβάνοντας αφορμή από την καταγγελία για τον γ.Παΐσιο κάνουμε έκκληση στην Χρυσή Αυγή να καταγγείλει και να καταδικάσει τις όντως βλάσφημες αυτές εικόνες που υπογράφονται από την κίνηση «BLOOD AND HONOUR».

 

Τι είναι όμως το Blood and Honour κίνημα;

«Μια Λευκή Μουσική Οργάνωση που θα συσπείρωνε των αγώνα των συγκροτημάτων για τη Φυλή και το Έθνος… φτάσαμε στην πιο ιστορική στιγμή του White Power μουσικού κινήματος (κι όχι μόνο) με τη δημιουργία του ιδεολογικού-μουσικού ρεύματος BLOOD AND HONOUR από τον Ian Stuart. Το Blood and Honour είχε ξεκάθαρες ιδεολογικές βάσεις. Ήταν ταγμένο στην υπηρεσία του εθνικοσοσιαλισμού… Ο Paul Burnley των NO REMORSE έδωσε το στίγμα του κινήματος (Β & Η)… λέγοντας χαρακτηριστικά: “Πέρα από Πατριώτες είμαστε και Εθνικοσοσιαλιστές. Δεν αποτελούμε, όπως άλλα μουσικά γκρουπ, παρεούλα για διασκέδαση, αλλά η μουσική και ιδιαίτερα ο στίχος μας αποτελεί το μέσον για την προβολή και επίτευξη των αιώνιων Εθνικοσοσιαλιστικών αξιών.”… Σύντομα το Β & Η εξαπλώνεται και γίνεται η “βίβλος” των απανταχού οπαδών του Εθνικιστικού Ροκ σε όλη την Ευρώπη.[1]»

Υπάρχει ελληνικό τμήμα του Blood and Honour κινήματος;

Ναι, δημιουργήθηκε στις 25-2-1999 από μια ομάδα νεαρών εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών (κυρίως μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ) από τον Μάιο του 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο ομότιτλο τεύχος.[2]

 

  • * Το ιστολόγιο είναι στη διεύθυνση: http://28hellas.blogspot.gr/ και οι αφίσες: εδώ
  • [1] «η ιστορία της WHITE POWER ΜΟΥΣΙΚΗΣ», Γιώργος Μάστορας, εκδ. Αντεπίθεση, α΄2003, σελ. 26-27.
  • [2] «η ιστορία της WHITE POWER ΜΟΥΣΙΚΗΣ», Γιώργος Μάστορας, εκδ. Αντεπίθεση, α΄2003, σελ. 161.

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον
28   ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  2012

Θα παρακαλέσω να διαβάσετε (οπωσδήποτε όμως!!) και το παρακάτω:

BLACK METAL: Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ …ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ
Το άρθρο που θα διαβάσετε αποτελείται από αποσπάσματα άρθρων σχετικών με το επονομαζόμενο BLACK METAL. Τα αποσπάσματα είναι από περιοδικά του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου.

Δείτε και:

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Should we expect the End of the World in December of 2012?



As December of 2012 approaches, most assuredly the unrest among people has been increasing, who, after being influenced by texts, reports and movies, are considering it quite possible that a worldwide catastrophe will actually be taking place then.

However, it is not only the prophecies of the Mayans or other ancient civilizations that speak of the end of the world. We Christians also have a prophecy which gives reliable and important information on this subject. Its reliability has been documented by the thousands of saints of all the centuries - those who became united with God, who saw with their own eyes the mysteries of the heavens and whose souls acquired the gifts of the Holy Spirit, not only after death, but also before their death.

Saints such as those have continued to exist even during the closing of the 20th century; for example the great Elders like Paisios of the Holy Mountain, Porphyry of Kafsokalyvia, Jacob Tsalikis, Cleopas Ilie of Rumania, Sophrony of Essex, and many others. All of them had views about life and death, about eternity, God and the Truth, about perfection, and about the end of the world – and their view is not less reliable and less considerable than the views of the Mayans or anyone else. In fact, we would say that they are far more reliable and considerable, because they are personages of our time, whereas we do not see the Mayans and the other ancient civilizations having any corresponding, God-bearing saints in our day, and, if they do, they are more reminiscent of sorcerers than saints.

The spiritual experiences of prophets and teachers of the various religions are familiar and have been scrutinized by the holy teachers of Christianity, who have carefully evaluated them and surpassed them through their personal, sublime experience of deification (theosis) – that is, through their in-Christ union with the Trinitarian God. They have also evaluated them through the spiritual science of discernment of spirits, by which they determine if spirits are benevolent or malevolent – a science that is missing from all other traditions, with the exception of Orthodoxy.

Click here
In the same manner, the Orthodox saints have lovingly but also very carefully evaluated the views as well as the spiritual experiences of Christians who are members of the various heresies that appeared during the course of Time and differentiated themselves from the roots of ancient Christianity, which Orthodoxy alone continues to adhere to. Such heresies are Catholicism (Papism), Protestantism, Pentecostalism, as well as the assorted “reborn” Christians, the “pre-Chalcedonian” Churches (“Oriental Orthodox Churches”) e.a..

The prophecy that we have on the matter of End Times is contained in the Holy Bible. We are familiar with the references in the Book of Revelations by John the Evangelist, but we also find analogous references being made by Jesus Christ Himself in the Gospel (for example in Matthew, chapters 24 and 25), by the Apostle Paul (for example in his Epistle 1 to Thessalonians, chapters 4 and 5), and by the Apostle Peter (in his Epistle 2, chapter 3), etc..

From the information that the aforementioned have provided, we can surmise the following:

1) It is impossible for mankind to calculate exactly when the end of the world will take place. When asked by His disciples, Jesus Chris had replied that the end would come unexpectedly, like a thief in the night, and that only God the Father knows the day and the hour that it will take place (see Matthew 24:36 and 42-44). The same is also repeated by Paul (see 1 Thess. 5:2-4). Therefore we should not be expecting “the end” on a specific day or year, but be prepared for it, during our entire lifetime.

2) The end of the world will not literally be the end - not by far. It will be “the Day of the Lord, the great and awesome” (Acts of the Apostles, 2:20), with events that Christians since the beginnings of Christianity have yearned for, from the depths of their heart! Christ will return, bathed in light and accompanied by His holy Angels (Matthew 25:31). There will also be the resurrection of all the dead! (Gospel of John, 5:25, Epistle 1 to Thessalonians 4:16, Book of Revelations 20:11-13 etc.). Evil will be fully defeated, Death will cease to exist, and the never-ending day of Paradise will dawn (Book of Revelations chapters 21-22). Therefore we should not be waiting in fear for the end, but with joy, like the first Christians (the Book of Revelations itself closes with the prayer “Yes, come, o Lord Jesus!)
Prior to the end, calamities will be taking place (Matthew chapter 24, Acts chapter 2:19-21); the face of the world will be altered (2 Peter 3:7-13), but “those who shall call upon the name of the Lord shall be saved” (Acts, as prev.); new heavens and new earth shall come, where justice will prevail (2 Peter, as prev.) and in this kingdom of Light, where its “sun and moon shall be God Himself”, there will be no pain and tears, nor will any evil enter it (Revel. Chapters 21-22).

3) Before the end, there will be “signs” that will give bearings to Christians, but not as to when exactly it will take place – only that it is approaching. We could say that the foremost of those signs is the Antichrist, the Beast, the “man of sin” (Revelation ch.13, 2 Thessal. Ch.2), who will convince almost all of mankind to worship him and will relentlessly persecute those who will refuse to (because they will be worshipping the true God), who will then become martyrs and saints (Revel. 20:4). The Antichrist does not appear to have arrived yet – the seven years of his reign which have been prophesied, and the great war that will overthrow his power, have not yet taken place. So how can people claim that “the end is here”? 

Gurus, the Young Man and Elder Paisios, The
Click here & here! (& εδώ)
Perhaps the end is close. Perhaps the “melting pot” of all religions that is being shaped by the so-called “New Age movement of spirituality”, with the inclusion of fads like Yoga, astrology, para-psychological powers; with so many other beliefs from the numerous idolatrous religions of peoples from all over the world (from Buddhism, Zen, Hinduism, through to the Indians, the ancient Egyptians or the ancient Greeks, the Druids, the Wiccans etc.) – all these could well be a scheme by sinister circles intended to cultivate the ground necessary for the worship of the Antichrist eventually. Perhaps even all the hype about “the end” that “will take place in 2012” is also a trick intended to deceive many, especially those who do not believe in Christ but in their confusion seek the truth in idolatrous “prophets”, strange methods of “spiritual experience” or “perfection” and exotic religions. The time of the Antichrist may well be near, (or maybe not, because he may come at another time, more suited to the Apocalypse); the fact remains however that we have not seen him yet. So, do not concern yourself: we are not expecting the end of the world this year or the next…
4) Christ, however - and His holy Disciples - have also prophesied about the appearance of deceivers, false prophets and pseudo-Christs, who will fool people by often presenting themselves with supernatural powers, by talking to them about The End and about “truth and salvation”, but they will be telling lies and will be steering those poor souls into other directions, diverting them away from Christ, and causing them to lose the truth and salvation (see Matthew 24:23-26).

Could perhaps all those who talk about “The End”, who also provide you with a specific date and who plant panic and despair in your heart (but who make no mention whatsoever about the Coming of Christ, the resurrection of the dead and about Paradise – all of which are going to accompany the “End”) are in fact such pseudo-Christs and false prophets, who are setting a trap for you? If you want our advice, do not believe them. We have already given you enough quotes from the Holy Bible, where you can do your own research and reach conclusions on your own.

We, in the Orthodox Church – the ancient faith of Christians, the faith of the saints – do not expect the world to end in 2012! Instead, we anticipate at every moment of our lives the Coming of Christ - Whom we shall encounter anyway at the time of our death, which could be today or tomorrow. The “End” will come when HE wants it and we look forward to it with joy, because we shall be resurrected along with all of the deceased, from all nations and from all Time. 


 
 Click here & here

But before “The End” comes, the day of our personal encounter with Christ will come. Will we be ready to face Him? Are we ready if it is today - if we are to depart today? Are you prepared for today, if you are to “leave” today, dear brother? Have you prepared your loved ones, your children, your friends? We do not know when that day or moment will be. It is very easy to become ill. It is very easy to fall victim to a fatal accident. What will death be for me: joy, or eternal condemnation?

We stress this, because the Light of God will not be felt the same by everyone. Those who will look upon it through the distortion of their ego, their malice or even their faithlessness, will feel it like a consuming fire – which is the outermost darkness and the “everlasting fire” that Christ spoke of (see Matth.25:41) and the Apocalypse (see Rev.14:10-11), as well as the holy teachers of Christianity in general.

If you are afraid of the “End”, then come to Orthodoxy. Here, we do not expect any “ending”; we expect Christ. Here also there is no sadist God threatening poor souls with the punishment of “Hell”; instead, there is a path that many have walked and have become united with God.
 


Youth of the Apocalypse: And the Last True Rebellion
Click here & here
There is also God’s help, so that we might see Him as Light and not as “consuming fire” – the help which He offers to anyone who wants to make the effort to cleanse his heart and be ready to meet Him.

We do not speak with ornate words (the way we hear others), nor do we resort to tricks. We speak the language of truth and – from there on – each one should decide for him/her self.

We are not “already saved”; we are invited to struggle every single moment with our falls, our mistakes, our weaknesses and our passions. Christ is our guide, and the saints are our role models. They are the ones who teach us lovingly about the way we can become one with Him and with all people – even with all beings; in the way by which they have become one, both in this life and in eternity.

Hope, truth exist here; this is the “lobby” leading to eternity, not to a certain “end of the world” today or tomorrow.

Do your own research if you like. Research the Holy Bible, learn about the saints, learn about the meaning and the essence of Orthodoxy. And do whatever you decide, our brother. You are free. Or, to put it more correctly, “With the Grace of God, become free”. 

Click:

Saints
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
A Deer Lost in Paradise

LIVE, BEYOND THE LIMITS!

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE