ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;



Θ. Ι. Ρηγινιώτης
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ, ΡΕΘΥΜΝΟ
Το ερώτημα δεν αφορά μόνο στους αλλόθρησκους, αλλά και σε όλους τους βαφτισμένους ορθόδοξους χριστιανούς, που παλαντζάρουν ανάμεσα στην αμφιβολία και την απιστία, καθώς και τους χιλιάδες συμπατριώτες μας, που συνειδητά έχουν αρνηθεί το ορθόδοξο βάφτισμα, που τους πρόσφεραν κάποτε οι γονείς τους, κι έχουν διαγράψει τον εαυτό τους από μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα τώρα πολεμούν κιόλας την Εκκλησία και τη χριστιανική πίστη ή τη διασκευάζουν τροποποιώντας την «κατά τις απόψεις τους».

Επίσης, το ερώτημα αφορά και τους λεγόμενους «χριστιανούς της ταυτότητας» (αν και τώρα ούτε η ταυτότητα γράφει κάτι τέτοιο), δηλ. εκείνους που τυπικά είναι χριστιανοί, αλλά στη ζωή τους δε σκέφτονται ποτέ το Χριστό, εκτός αν είναι να Τον βλαστημήσουν (και τότε ακόμα δε σκέφτονται), ούτε πάνε στην εκκλησία (εκτός για κανένα μνημόσυνο), ούτε προσεύχονται και φυσικά για νηστεία ή εξομολόγηση ούτε λόγος…

Όλους αυτούς δεν τους κρίνω, απλώς επισημαίνω ότι τους αφορά το ερώτημα «γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;».

Ένας λόγος λοιπόν, για να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, είναι ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη θρησκεία, που διδάσκει ένα Θεό, ο οποίος έγινε άνθρωπος και άφησε τους ανθρώπους να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν φρικτά, για να δώσει σε όλους τους ανθρώπους – ακόμα και στους βασανιστές Του – τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν, να ενωθούν μαζί Του και να σωθούν στην αιωνιότητα.

Έγινε άνθρωπος και πέθανε ως άνθρωπος, για να καλέσει κοντά Του την ανθρωπότητα, που βασανιζόταν από το κακό, το θάνατο και το διάβολο, να την ενώσει σε ένα σώμα (την Εκκλησία*) και να της δώσει τη δυνατότητα απελευθέρωσης και αθανασίας. Το έκανε μάλιστα έτσι, με το να πεθάνει – αντί να επέμβει δυναμικά, ως παντοδύναμος, και να συντρίψει τους αμαρτωλούς – για να Τον πλησιάσει όποιος θέλει, ελεύθερα, χωρίς να επιβάλει σε κανέναν να Τον πιστεύει και να Τον λατρεύει. Και το έκανε από καθαρή και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς ο ίδιος να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Μετά απ’ αυτό, νομίζω πως είναι φανερό ότι η οργισμένη διαμαρτυρία των ανθρώπων «γιατί υπάρχει το κακό και ο θάνατος στον κόσμο» έχει πάρει την απάντησή της. Το κακό και ο θάνατος έχουν νικηθεί κατά κράτος από το Θεό που έγινε άνθρωπος. Μόνο που Εκείνος προσκαλεί τον καθένα μας να πάρει μερίδιο απ’ αυτή τη νίκη με το να γίνει μέλος του πανανθρώπινου Σώματος του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εκεί που ο άνθρωπος γίνεται άγιος και ζει αιώνια ενωμένος όχι μόνο με το Θεό, αλλά και με τους συνανθρώπους του και με τους αγγέλους και ακόμη και με όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας.

Το κακό και ο θάνατος συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν δύναμη (όχι όμως ενάντια στους αληθινούς χριστιανούς), επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούμαστε αυτή την πρόσκληση. Όποιος τη δέχεται, μπαίνει στην αφετηρία για ένα δρόμο ανηφορικό μεν, αλλά γεμάτο Φως, Αγάπη και Χαρά – γεμάτο Χριστό.

Μόνο που, όποιος δεχτεί την πρόσκληση, πρέπει ν’ αρνηθεί τον εγωισμό του και τις εγωιστικές νίκες και χαρές που είχε ώς τώρα, το παράνομο κέρδος, την κακία, τις αμαρτίες του κι ένα σωρό άλλα που τον κρατάνε υποχείριο του κακού και του θανάτου. Ν’ αρνηθεί ακόμα και την υποτιθέμενη καλοσύνη του και να την αντικαταστήσει με μια άλλη ιδιότητα: τη συγχώρηση (ακόμα και εκείνων που, με ανθρώπινα κριτήρια, «δεν αξίζουν» συγχώρηση). Κι όλα αυτά χρειάζονται αγώνα και στην αρχή πονάνε. Γι’ αυτό, λίγοι δέχονται την πρόσκληση.

Εκείνοι που, ενώ κάποτε βαφτίστηκαν χριστιανοί, τώρα απορρίπτουν το βάφτισμά τους ή αμφιβάλλουν αν έπρεπε να τους έχουν βαφτίσει (και μάλιστα «χωρίς να τους ρωτήσουν» – το επόμενο βήμα είναι ότι πολλοί αγανακτούν γιατί τους γέννησαν χωρίς να τους ρωτήσουν, αφού καμιά αληθινή χαρά δε βρίσκουν στον κόσμο), αγνοούν μερικά βασικά πράγματα για την Ορθοδοξία. Σ’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι παπάδες, αλλά και ο καθένας από μας, γιατί σήμερα ακόμη και μέσω Ίντερνετ μπορείς να βρεις (εκτός από σαβούρα) και να μάθεις και μερικά σοβαρά πράγματα.
Αγνοούν ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης, εμποδίζουν τον άνθρωπο ν’ ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας. Στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.

Ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα – με προσπάθεια φυσικά – και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.

Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της. «Πίστη», στην ορολογία της Αγίας Γραφής και των αγίων Πατέρων (των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού), δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η υπόσχεση για την ανάσταση των νεκρών και τη βασιλεία Του είναι αληθινή.

Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του αδύναμου παραβάτη από τον παντοδύναμο νομοθέτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου – η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση. «Πρέπει να ξέρουμε», γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του κατάλληλο για μετοχή στο Θεό [δηλ. ένωση με το Θεό]. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση». [Από εδώ]

***

Όλα αυτά βέβαια έχουν κάποια αξία μόνο αν είναι αληθινά. Αν ο Θεός είναι κάτι υποκειμενικό και αναπόδεικτο, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά λόγια.

Εικ. από εδώ
Όμως η ίδια η χριστιανική ζωή είναι η απόδειξη για όλ’ αυτά. Ζώντας αυτή τη ζωή, χιλιάδες άνθρωποι έχουν γίνει άγιοι, ακόμη και στην εποχή μας. Δε θέλεις να ψάξεις για τους γνωστούς σύγχρονους αγίους, π.χ. Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο της Εύβοιας, Ευμένιο από τα Ρούστικα κτλ; Πήγαινε στον παπά της ενορίας σου (δηλαδή της εκκλησίας που λειτουργεί κάθε Κυριακή κοντά στο σπίτι σου) ή σ’ ένα μοναχό ή μοναχή σε κάποιο μοναστήρι κοντά στον τόπο σου και ζήτησέ του / ζήτησέ της να σου μιλήσει για σύγχρονους αγίους, να σου πει εμπειρίες από σύγχρονους αγίους ή και να σου υποδείξει αγίους που έζησαν ή ζουν στον ίδιο τόπο με σένα.

Πρόσεξε, υπάρχει περίπτωση να βρεθείς μπροστά σ’ έναν ολόκληρο κόσμο που ούτε φανταζόσουν ότι υπάρχει. Αλλά μετά, θα έχεις κι εσύ υποχρεώσεις, γιατί δε θα έχεις πλέον πλήρη άγνοια – υποχρεώσεις απέναντι στον εαυτό σου και τους δικούς σου, εννοώ, όχι «απέναντι στο Θεό», γιατί το Θεό δε μπορούμε ούτε να Τον ωφελήσουμε ούτε να Τον βλάψουμε. Υποχρεώσεις για τον τρόπο ζωής σου, για τον τρόπο ζωής μας.

Θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός, γιατί βλέπω τον κόσμο και είναι χάλια, βλέπω τον εαυτό μου και είναι χάλια, βλέπω το διπλανό μου και είναι χάλια, βλέπω τους έφηβους μαθητές μου και είναι χάλια, και όλοι εμείς / εσείς / αυτοί είμαστε «απελευθερωμένοι από τη θρησκεία του παππού μας» και ζούμε κυνηγώντας τις νέες «προσωπικές αξίες» που έφερε η προπαγάνδα της εποχής μας: το χρήμα, το σεξ, την «επιτυχία», την καριέρα, το «να κάνουμε ό,τι θέλουμε»… Όμως αυτά δεν έχουν κάνει τον κόσμο παράδεισο, αλλά τον έχουν παραδώσει στα χέρια των Πολυεθνικών, κάνοντας τους ανθρώπους σκλάβους τους. Μυρμηγκιές σκλάβων, καλωδιωμένων στους υπολογιστές και τα smartphones, που ψάχνουν παρηγοριά στο Facebook και τα σαββατιάτικα μπαρ ή στη γιόγκα και τα γυμναστήρια…

Ξέρω όμως ότι κανείς ινδουιστής γκουρού και κανείς «γκουρού της τεχνολογίας» δε θα δώσει τη λύση (μάλλον θα μας περιπλέξει ακόμη περισσότερο), για τον απλό λόγο ότι δε μας οδηγεί στο Χριστό. Και ότι ο Χριστός είναι η λύση – η νίκη κατά του θανάτου και κάθε δυστυχίας – το ξέρω πια, μετά από τόσους αιώνες χριστιανισμού στον τόπο μου, όπως το ξέρουν όλοι οι άγιοί μου και το ξέρανε και οι ταπεινές γιαγιάδες μας. Όπως το ξέρουν και σήμερα πολλοί άνθρωποι, ακόμη και καθηγητές πανεπιστημίου, που είναι πιστοί και ταπεινοί ορθόδοξοι χριστιανοί.

Να διευκρινίσουμε ότι χρειάζεται ταπείνωση για να εντάξει κάποιος τον εαυτό του στην Εκκλησία, την κατεξοχήν κοινωνία της ταπείνωσης, όπου στέκεσαι δίπλα στον εχθρό σου, κοινωνείς το ίδιο σώμα Χριστού και από το ίδιο Ποτήρι με τον εχθρό σου και προσεύχεσαι μαζί με τον εχθρό σου, και όπου εξομολογείσαι, δίνοντας τη μεγάλη μάχη κατά του εγωισμού και υπέρ της ταπείνωσης, που είναι το θεμέλιο ολόκληρης της πνευματικής προόδου.

Εδώ τελειώνω. Τα ’γραψα όλα αυτά – και συγχωρέστε με – γιατί «μέθυσα» απόψε από τον πόνο και την απελπισία που βλέπω στα δελτία ειδήσεων, στις ταινίες, στα σήριαλ, αλλά και στη ρηχότητα των πρωινάδικων και των δήθεν λύσεων μαζικής κατανάλωση που προτείνονται γύρω μου. Μέθυσα κι από το κρασί της Ανάστασης του Θεού μου, που προσφέρεται δωρεάν κάθε Κυριακή στις εκκλησιές μας, που έχουν ηλικία αιώνων και ένωσαν και ενώνουν το λαό μου εδώ και αιώνες.

Αλλά το κρασί αυτό δεν το πίνουμε ο καθένας μόνος του – προσφέρεται μέσα στην εκκλησία, όπου συναντιόμαστε όλοι μαζί, για να μάθουμε να συγχωρούμε, να συνυπάρχουμε και ν’ αγαπάμε. Προσφέρεται μέσα από την εξομολόγηση και τη θεία μετάληψη, που είναι η αρχή της θεραπείας της ψυχής μας από κάθε εξάρτηση, κάθε πάθος και κάθε πόνο, και κάθε αμαρτία, για να ντυθεί στα λευκά, σα νεογέννητο.

Και τα λόγια ενός «μεθυσμένου» τι αξία έχουν; Εκτός αν, μέσα στο «μεθύσι» του, λέει λόγια που ένας ξεμέθυστος δεν έχει το θάρρος να ξεστομίσει.

Σημείωση:

(*) Εκκλησία σημαίνει συγκέντρωση, συνάντηση (π.χ. η «εκκλησία του δήμου» στην αρχαία Αθήνα, που ήταν η συνέλευση των πολιτών). Στο χριστιανισμό «Εκκλησία» λέμε το σύνολο των χριστιανών, στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο Χριστός είναι «η κεφαλή» της Εκκλησίας, που φροντίζει και υπερασπίζεται «τα μέλη», δηλ. όλους τους χριστιανούς – με αυτή την έννοια και ο απόστολος Παύλος γράφει ότι ο άντρας είναι «κεφαλή της γυναίκας», επειδή «η κεφαλή φροντίζει και τρέφει το σώμα της» κι όχι με την έννοια της εξουσίας (επιστολή του Παύλου προς Εφεσίους, κεφ. 5, στίχ. 28-29).

Εκκλησία λοιπόν δεν είναι το κτήριο, όπου γίνονται οι χριστιανικές τελετές (λειτουργίες κ.τ.λ.). Αυτό ονομάζεται «ναός». Επειδή όμως οι χριστιανοί (δηλ. η Εκκλησία) συγκεντρωνόμαστε στο ναό, έχει επικρατήσει οι ναοί να ονομάζονται «εκκλησίες» (=συγκεντρώσεις).

ΥΓ. Θα ήθελα να διαβάσετε και το άρθρο "Οι αμαρτίες έχουν το δικό τους Θεό" του καθηγητή του πανεπιστημίου Βελιγραδίου και σύγχρονου αγίου της Σερβίας Ιουστίνου Πόποβιτς. Ευχαριστώ.
 
Επιδόρπιο:
 
Το Μανιφέστο του Αταίριαστου 
"Δε μας παρατάς με το Γέροντα!!" - Η έφηβη και ο άγιος: μια ιστορία για το σεβασμό, την αγάπη και την αιωνιότητα... 
 
Αθήνα, πόλη των αγίων

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πως μπορούμε να γνωρίζουμε ότι τα περιστατικά με τους γέροντες είναι αλήθεια; Εχω πάει τρεις φορές στο Αγιο Ορος, έχω ψάξει σε δεκάδες μοναστήρια, έχω μιλήσει με μοναχούς(στο Ορος και στον κόσμο) που θεωρούνται άγιοι με χαρίσματα από τα πνευματικά τους παιδιά και παρόλα αυτά εδώ και χρόνια δεν έχω ανακαλύψει ΤΙΠΟΤΕ που να ομοιάζει με τις ιστορίες που διαβάζουμε για τους σύγχρονους γέροντες ή τα γεροντικά. Μόνο ιστορίες και όλο ιστορίες ακούμε εμείς οι νεότεροι για κάποτε, τίποτα ζωντανό. Πως λοιπόν μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και όχι απλώς ιστορίες.
Αν μπορείς νεκρέ, δώσε μερικές ΑΠΤΕΣ αποδείξεις και για μας τους δύσπιστους γιατί πήξαμε στις ιστορίες.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Ευχαριστώ για το μήνυμά σας.
Μα και απτές αποδείξεις να σας δώσω, αδελφέ, πάλι δικές μου θα είναι. Για σας θα είναι μόνο ιστορίες.
Όμως το ότι χιλιάδες άλλοι άνθρωποι έχουν ζήσει καταστάσεις, που εσείς δεν ζήσατε, δεν αποτελεί απτή απόδειξη;
Απτές αποδείξεις... Για να δούμε:
Η μαρτυρία του καθηγητή της Ιατρικής Γ. Παπαζάχου για το γέροντα Πορφύριο δίνεται στο άρθρο, στα links.
Δείτε επίσης τη μαρτυρία του καθηγητή π. Νικολάου Λουδοβίκου για το γέροντα Παΐσιο και άλλα στο άρθρο "Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;" (στο τελευταίο μέρος της ανάρτησης):
http://o-nekros.blogspot.gr/2010/11/blog-post_21.html
Αυτές οι επώνυμες μαρτυρίες κάτι λένε ασφαλώς. Δεν είναι διηγήσεις που μπορούν να πηγαίνουν στο επίπεδο του θρύλου.
Γνωρίζω επίσης με ονοματεπώνυμο άνθρωπο - συμπατριώτη μου - που μίλησε με το γέροντα Πορφύριο στο τηλέφωνο μετά την κοίμησή του. Όσο υπερβολικό κι αν σας φαίνεται αυτό (για μένα είναι σίγουρο, αλλά εσείς δεν το είδατε ασφαλώς), οφείλω να το γράψω, αφού μου ζητάτε κάτι.
Εδώ θα δείτε μια προσωπική, επίσης, μαρτυρία για το γέροντα Ιάκωβο:
http://o-nekros.blogspot.gr/2010/12/blog-post_25.html
Τώρα, εγώ αν και τι έχω δει στη ζωή μου, είναι άλλη υπόθεση και δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό.
Η αμφιβολία σας είναι αποδεκτή και σοβαρή. Αυτό που θέλετε, πιστεύω ότι θα σας αποκαλυφθεί όταν θέλει ο Θεός. Προς το παρόν, αυτά έχω να σας πω, ως ξεκίνημα.
Συγχωρέστε με. Σας ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Eυχαριστώ για την απάντηση. Ολα αυτά για τους γέροντες είναι σεβαστά και οι μαρτυρίες των αξιότιμων καθηγητών ασφαλώς βαραίνουν σαν βουνό. Υπάρχει όμως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο κοινός παρονομαστής του παρελθόντος. Εφ όσον η ορθόδοξη εκκλησία είναι ΖΩΝΤΑΝΗ δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ανάλογες εμπειρίες πάντοτε;
Ένα άλλο παράδειγμα του ότι όλα αυτά τα θαυμαστά λάμβαναν χώρα μόνο στο παρελθόν είναι οι εξορκισμοί. Εχω ακούσει ΤΟΝΟΥΣ ιστορίες για πάλαι ποτέ 'στέκια' εξορκισμών όπου ο πασίγνωστος τότε εξορκιστής ιερέας προέβαινε σε συντριπτικές νίκες εναντίων των πονηρών πνευμάτων. Εγω τότε ήμουν μικρός και δεν μπορούσα να εξακριβώσω του λόγου το αληθές.Σήμερα βλέπω σοκαρισμένος τον συγκεκριμένο ιερέα σε βίντεο να διδάσκει τρελά πράγματα στο ποίμνιό του και να εκμεταλλεύονται το βίντεο αυτό σατυρικές εκπομπές της τηλεόρασης και του Internet. Προσπαθώ να ψάξω το ζήτημα μόνος μου. Ετσι λοιπόν πήγα στους 'ειδικούς'. Σε ένα πολύ γνωστό πλαιοημερολογήτικο μοναστήρι της αττικής που θεωρούνται εξπέρ στους εξορκισμούς. Παρακολούθησα την παράκληση. ΤΙΠΟΤΕ το μεταφυσικό δεν συμβαίνει εκεί και μου φαίνεται ότι την έχουν δει μεγάλοι ασκητές.
Σας κούρασα πολύ. Αυτό που θέλω να πώ με όλα αυτά είναι ότι υπάρχει (κατά την γνώμη μού) τεράστια αναντιστοιχία αυτών που διαβάζουμε και ακούμε, με αυτά που γίνονται. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι ιστορίες είναι αληθινές , δεν υπάρχει αντιστοιχία του τότε με το σήμερα ή εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν μπορώ να δω τίποτα. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Ευχαριστώ κι εγώ για την επικοινωνία σας. Κι όμως ακριβώς όμοια περιστατικά με αυτά που ακούμε να γίνονταν στο παρελθόν συμβαίνουν και σήμερα. Διορατικοί γέροντες και έμπειροι εξορκιστές υπάρχουν και σήμερα. Και φυσικά άνθρωποι που ζουν τέτοιες εμπειρίες υπάρχουν και τώρα.
Εγώ ο ίδιος και άνθρωποι του περιβάλλοντός μου - αν και αμαρτωλοί και κοινοί άνθρωποι - έχουμε δει μερικά πράγματα, αλλά δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά. Και είμαι βέβαιος και ότι στο δικό σας περιβάλλον υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι με εμπειρίες.
Όμως αυτές οι εμπειρίες ασφαλώς δεν τρέχουν σαν καταρράκτες. Έρχονται συγκρατημένα και μεμονωμένα, όταν ο Θεός το επιτρέπει.
Για το γέροντα που διδάσκει τα τρελά πράγματα, πάλι σχετικό είναι αυτό. Μήπως δεν είναι και τόσο τρελά; Μήπως φαίνονται τρελά λόγω του πνεύματος της εποχής μας; Μπορεί να είναι αγράμματος, και να λέει πράγματα που επιστημονικώς δε στέκουν, αλλά να είναι και θαυματουργός άγιος. Δεν ξέρω τι λέει, πείτε μου ένα παράδειγμα αν θέλετε...
Σ' αυτά που ακούμε, ναι, θα υπάρχουν και μύθοι. Αλλά υπάρχουν και αλήθειες. Και όταν ξέρουμε το πρόσωπο, τότε η μαρτυρία γίνεται πιο αξιόπιστη.
Ένα τελευταίο: η αναζήτηση μεταφυσικών εμπειριών είναι φυσικά ένας τρόπος έρευνας. Κι αυτή όμως χρειάζεται προσοχή, γιατί υπάρχουν και εμπειρίες δαιμονικής προέλευσης. Κι από αυτές έχουμε πολλές. Η μαγεία και ο πνευματισμός είναι σε έξαρση.
Τι άλλο να πω; Αν μένετε Αθήνα, ρωτήστε ιερείς όπως ο π. Ανανίας Κουστένης στα Εξάρχεια, ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος στη Γλυφάδα, ο π. Γεώργιος Ευθυμίου στην Καπνικαρέα. Εγώ δεν μένω Αθήνα, αλλά θεωρώ ότι τέτοιοι ιερείς μπορούν να σας καθοδηγήσουν σωστά - θα υπάρχουν κι άλλοι, αλλά αυτούς ξέρω. Είναι μια αρχή σίγουρα. Και τα ξαναλέμε.

(Θεωρώ ταπεινά ότι εξομολόγηση, θεία κοινωνία, νηστεία, ταπείνωση και πνευματικός-ηθικός αγώνας είναι απαραίτητα εφόδια για μια τέτοια αναζήτηση, όταν γίνεται από κάποιον που είναι ήδη χριστιανός. Ο μη χριστιανός μάλλον δύσκολα θα τα κάνει αυτά - αλλά κι αυτόν ακόμη θα τον βοηθούσαν. Δηλαδή, με πνεύμα ταπείνωσης και επίγνωσης της αναξιότητάς μας, νηφάλεια, χωρίς εκνευρισμό, και παράλληλα με τον αγώνα μας εναντίον των παθών μας που γίνεται στην Εκκλησία με τα μέσα που προαναφέραμε, έτσι να ψάχνουμε).
Επίσης, στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται ο κ. Αθανάσιος Ρακοβαλής, καθηγητής φυσικής αν θυμάμαι καλά, συγγραφέας του βιβλίου "Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος" (με το ψευδώνυμο Διονύσιος Φαρασιώτης - είναι όμως γνωστό τώρα ότι αυτός είναι ο συγγραφέας). Έχει ζήσει πολλά κι αυτός. Αξίζει να τον ρωτήσετε, αν το έχετε πάρει τόσο ζεστά, και μπράβο σας.
Μια υποσημείωση: μια τέτοια έρευνα μπορεί να χρειαστεί ένα λεπτό για να φέρει αποτέλεσμα, αλλά μπορεί να χρειαστεί και χρόνια. Όπως και κάθε άλλη έρευνα.
Θα χαρώ να έχω νέα σας. Ο Θεός μαζί σας.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαρηστώ για τις απαντήσεις. Ο ιερέας είναι ο εξής http://www.youtube.com/watch?v=lDmTO9U_m_Q
για τον οποίο πολλοί μου έχουν πεί οτι τελούσε εξορκισμούς για δεκαετίες και υποτήθεται οτι έχουν θεραπευθεί εκατοντάδες άνθρωποι. Γι αυτό το λόγο σοκαρίστηκα απο τα βίντεο.Δεν θα μου προξενούσε εντύπωση αν έβλεπα οποιονδήποτε άλλο ιερέα. Επειδή όμως είναι ο συγκεκριμένος ο οποίος έχει μεγάλη φήμη και πολλοί έλεγαν οτι είναι άγιος. Ετσι λοιπόν δυσπίστησα στο ότι συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα.
Το βιβλίο μου φαίνεται το έχω ακουστά, ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν επιθυμώ να είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος λόγω των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει όλες οι ομολογίες πίστεως του Χριστιανισμού (και η Ορθοδοξία) στο παρελθόν.Δηλώνω απλά Χριστιανός.Ούτε Ορθόδοξος , ούτε καθολικός , ούτε τίποτα , ούτε κάτι άλλο που χωρίζει τους ανθρώπους , ενώ το μήνυμα του Χριστιανισμού είναι να τους ενώνει.Και αντί αυτού εδώ και 2000 χρόνια οι άνθρωποι έχουν διχαστεί σε χιλιάδες παρακλάδια λόγω του μίσους και του φανατισμού.Ο Λόγος ενώσεως έγινε λόγος διχασμού.Και κατά τα άλλα όλοι υποκρίνονται ότι έχουν αποκτήσει την αγάπη προς τον πλησίον κλπ.Αν έχετε αποκτήσει την αγάπη τότε να αποδεχτείτε τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.Φτάνει πια η υποκρισία.Περισσεύει..

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Φυσικά και αποδεχόμαστε τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, αγαπητέ. Όλος ο απολογητικός και ιεραποστολικός αγώνας των ορθοδόξων εκεί οφείλεται, στο ότι τους αποδεχόμαστε και καταβάλλουμε προσπάθειες για τη σωτηρία τους.
Όμως την αίρεση και την πλάνη των διαφόρων θρησκειών - που δεν την κρίνουμε εμείς, αλλά οι άγιοι, ο Χριστός, η Αγία Γραφή - αυτά, αν τα αποδεχτούμε, τότε δεν αγαπάμε τους αδελφούς μας, που εξ αιτίας αυτών των καταστάσεων απομακρύνονται από το Θεό.
Ο Χριστός δεν έφερε κάποιο γενικό και αόριστο ηθικό δρόμο, αλλά ίδρυσε την Εκκλησία, μια κοινότητα ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους και με Αυτόν και κοινωνούν το σώμα και το αίμα Του. Έξω από την Εκκλησία δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό. Η Εκκλησία αυτή είναι η Ορθόδοξη. Διαβάστε σχετικά τα βιβλία του π. Πίτερ Γκίλκουιστ και του Ματθαίου Γκάλατιν, που από προτεστάντες έγιναν ορθόδοξοι αφού διαπίστωσαν ότι η Ορθοδοξία δεν είναι ένα παρακλάδι του χριστιανισμού, αλλά η ίδια η αρχαία Εκκλησία.
Η Ορθοδοξία δεν έχει κάνει εγκλήματα. Ορθόδοξοι, ναι. Όχι η ίδια η Ορθοδοξία. Μην τα μπερδεύετε. Η Ορθοδοξία δε νομιμοποίησε ποτέ κάτι κατά του ανθρώπου, όπως συνέβη με πολλές αιρέσεις - γι' αυτό δεν είναι ασήμαντο να είναι κάποιος αιρετικός. Η Ιερά Εξέταση π.χ. δεν είναι άσχετη με το δόγμα του καθολικισμού.
Τέλος, ξεχνάτε κάτι: ότι η ορθοδοξία είναι ο δρόμος προς την αγιότητα, δηλ. την ένωση του ανθρώπου με το Θεό - ερευνήστε σοβαρά τους βίους των αγίων και θα το δείτε - όχι απλά μια διδασκαλία για "να είμαστε καλοί άνθρωποι". Και φυσικά αυτός ο δρόμος ενώνει όλους τους ανθρώπους, εκτός από εκείνους που δεν επιθυμούν να ενωθούν.
Σας ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί σας.

Ανώνυμος είπε...

Και η δυτική αρχαία εκκλησία είναι με τον πάππα.


Θα ήταν χαζός ένας προτεστάντης αν δεν καταλάβαινε ότι η ορθόδοξη είναι αρχαία εκκλησία , καθώς οι προτεστάντες δημιουργήθηκαν τον 16ο αιώνα.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Η δυτική Εκκλησία ήταν αρχαία, αλλά βρίσκεται σε αιχμαλωσία εδώ και χίλια χρόνια και παρέκκλινε από την παράδοσή της.
Υπάρχουν ρωμαιοκαθολικοί που γίνονται ορθόδοξοι μετά από έρευνα των αρχαίων πηγών, όπως ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ (που δολοφονήθηκε, τελικά, στο Μεξικό), ο Γάλλος π. Πλακίδας Deseille, ο Ελβετός θεολόγος και μοναχός π. Γαβριήλ Bunge κ.ά. Μπορείτε να αναζητήσετε τα ονόματά τους και να δείτε την ιστορία τους.
Ευχαριστώ.