ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

The Sacrifice of Fr. Nicola Yanney


Περίληψη στα ελληνικά: Ένας απλός και ταπεινός ορθόδοξος νέος 19 ετών μετανάστευσε από τη Συρία στις ΗΠΑ, όπου πέρασε δοκιμασίες, όπως τον αναπάντεχο θάνατο της γυναίκας του, πάνω στη γέννα.
Αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας από τον άγιο Ραφαήλ του Μπρούκλιν (συριακής καταγωγής, επίσκοπο του πατριαρχείου Αντιοχείας στην Αμερική) και τοποθετήθηκε σε μια μικρή πόλη της Νεμπράσκα. Στις 29 Οκτ. 1918 πέθανε από τη θανατηφόρα ισπανική γρίπη, την οποία αγνόησε και επισκεπτόταν τους άρρωστους ενορίτες του στα σπίτια τους, όπου τους συμπαραστεκόταν και τους κοινωνούσε.
Ο συντάκτης του άρθρου εμπνέεται από την αυταπάρνηση του π. Νικολάου Yanney και εύχεται να είναι ένας σύγχρονος ορθόδοξος άγιος της Αμερικής.
About Death to the World here.

Death to the World
Jared Hall

I have always felt that only God truly knows who the saints are until He chooses to reveal them to us, but how does this happen? One way that this happens is through local veneration, which attracts the attention of the regional church. It is my hope that Fr. Nicola Yanney of Nebraska will soon be glorified in this manner.

I have a very close relationship with Fr. Nicola. I first heard about him after my godfather had returned from a visit to Fr. Nicola’s church in Kearney, Nebraska. He later took me on a small pilgrimage to Kearney as well. I can still recall the great joy in my heart upon venerating the Gospel that his own parishioners had given to him as a gift. The love that the church had for him and their history is amazing.

Born in Ottoman Syria, Fr. Nicola immigrated to America at age 19. He eventually settled in a tiny rural town outside of Kearney with his family. Here, the family remained for some years, until the tragic death of Fr. Nicola’s wife during childbirth. After mourning for a long time, Fr. Nicola was encouraged by the then Archimandrite Raphael and the few, but strong faithful in the Kearney area – who had just established a church, St. George the Great Martyr – to travel to New York to study for ordination. In 1904 Raphael was elevated to bishop and that Palm Sunday, Fr. Nicola became the first to have Bp. Raphael’s hands laid upon his head. Upon his return to Nebraska, he moved his family to Kearney to be in the heart of his flock.

 

Bishop Basil of Wichita describes the duties given to Fr. Nicola: “Shortly after his consecration to the sacred episcopacy a century ago – – on March 13th, 1904 — St. Raphael of Brooklyn performed his first priestly ordination, the ordained being a young widower, Nicola Yanney, a native of the tiny village of Fi’eh in north Lebanon, living with his children on a farm in Gibbon, Nebraska. Father Nicola was ordained [on April 3rd, 1904] for what was then the westernmost parish of St. Raphael’s Diocese, St. George’s Church in Kearney, Nebraska, but he was given pastoral responsibility for an area that is nearly identical to the boundaries of our newly created Diocese of Mid-America. Father Nicola’s parish stretched from the Canadian border in the north, to the Mexican border in the south, and from the Mississippi River in the east, to the Rocky Mountains in the west. It is Fr. Nicola who, as a circuit riding priest headquartered in Kearney, followed the example of his Father-in-Christ, St. Raphael, and visited Orthodox Christians in the scattered towns, villages and isolated farm lands throughout America’s Heartland.”

In 1918 the Spanish Flu had come to Kearney. The city was lucky, as not many people suffered. But a second wave of the disease struck harder and the city ordered a quarantine. Since the faithful could not come to church, Fr. Nicola took the Church to them, one by one, house by house, so that they could receive the Body and Blood of Christ. And it was in this way that Fr. Nicola would come to meet Our Lord on October 29, 1918, after catching the Spanish Flu himself a week earlier.

There is something that draws me near to Fr. Nicola: perhaps it is my close proximity to his church, or the beauty in his faith. Maybe even it is his passion for Christ, so strong was it, that he was worried more about the souls of those in his Church than for his own health. Nonetheless, I have never been able to explain this. And perhaps that is the point. My godfather likes to tell me that perhaps it is Fr. Nicola inspiring me. Whatever it truly is, by God’s grace, I can only pray that the Church proper recognizes the impact that he has had on us -the faithful- and that he is indeed a Passion-Bearer.
Holy Fr. Nicola pray to God for us.


If you would like to learn more about Fr. Nicola, please visit: St George’s Orthodox Church.

Click:

A smile from eternity & a barefoot saint in USA

The Stories of the Saints of North America
An Orthodox parish in Turkana desert
Orthodox Saints and the Future of America
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...
A Letter from an Orthodox Christian to our Indian Brothers 
Why I’m not an atheist
False Black: Gothic Orthodox? 
A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America
The holy anarchists
VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners
Through Closed Doors
Two Deaths
Klaus Kenneth, the spiritual traveler


Antiochian Orthodox Christian Archdiocese of North America
Greek Orthodox Archdiocese of America
OCA (Orthodox Church in America)
ROCOR (The Russian Orthodox Church Outside of Russia)
Orthodox Christian Mission Center

MOSES THE BLACK

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Από το γέροντα Αρσένιο Μπόκα & τον άγιο Φιλούμενο στον απόστολο Ανδρέα (28-30 Νοε)...

 
Μνήμη του μεγάλου Γέροντα Αρσένιου Μπόκα του Ρουμάνου († 28 Νοε 1989)

Και: Εμφάνιση αόρατου Αγιορείτη ασκητή (ένα σπουδαίο ντοκουμέντο από τη ζωή του π. Αρσενίου Μπόκα - μια συνάντηση που άλλαξε τη ζωή ενός λαού)

29 Νοεμβρίου, μνήμη του σύγχρονου μάρτυρα Φιλούμενου του Φρέατος του Ιακώβ (1979)


Σκοτώνοντας τον παπά με τσεκούρι!

Ο άγιος Φιλούμενος (μικρό αφιέρωμα)

Ο Αγιος Φιλούμενος, το γειτονάκι μου
 

St. Philoumenos the New Hieromartyr of Jacob's Well

***
 
Άγιος Διονύσιος Κορίνθου (2ος αι. μ.Χ.)

30 Νοεμβρίου, μνήμη του αγίου αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου & του αγίου Φρουμέντιου, αποστόλου της Αιθιοπίας

Τα ταξίδια, τα βάσανα, τα λείψανα & η αξία του αγι-Αντρέα... 

Ο άγιος ισαπόστολος Φρουμέντιος, φωτιστής των Αιθιόπων

Άλλοι άγιοι στις 28, 29 & 30 του Νοέμβρη!
 

Τιμή σε γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο και Σεβαστιανό Κονίτσης (δύο εκδηλώσεις, 30 Νοεμβρίου 2014)


Δύο μεγάλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για 2 μεγάλα εκκλησιαστικά αναστήματα του 20ου αιώνα.

Ορθόδοξη Ιεραποστολή


Δύο μεγάλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα, σε Αθήνα και
Θεσσαλονίκη, την Κυριακή το απόγευμα και αφορούν 2 μεγάλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Ο ένας είναι ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος της Πάρου, ο όσιος Φιλόθεος για τους Παριανούς, και ο άλλος ο κυρός Μητροπολίτης Κονίτσης Σεβαστιανός, ο οσιομάρτυρας για τους Βορειοηπειρώτες, ασκητικός και εφάμιλλος του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού. Δείτε το πρόγραμμα των δύο εκδηλώσεων στα παρακάτω links. 

Μητροπολίτης Κονίτσης Σεβαστιανός. Με φόντο την αγαπημένη του Κόνιτσα, κοιτώντας προς τους αγαπημένους του Βορειοηπειρώτες. Οσιομάρτυρας! 

Θεσσαλονίκη, 30 Νοεμβρίου 2014, 6 το απόγευμα. Εκδήλωση μνήμης : «Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός: Ο επίσκοπος του χρέους και της θυσίας»

Πρόσκληση και ενημέρωση Ημερίδας για το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο (1884-1980), Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 2014, 17:30, Πολεμικό Μουσείο Αθηνών


Και οι δύο εκδηλώσεις αναμένεται να προσελκύσουν το ενδιαφέρον εκατοντάδων ή και χιλιάδων Ορθοδόξων Χριστιανών, η μεν της Αθήνας με κοινό από όλη την Αττική, ενώ στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης αναμένεται να έρθουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί από όλο το νομό Θεσσαλονίκης, τη Μακεδονία, τη Θράκη και τη Θεσσαλία.

Στις 7 Δεκεμβρίου θα γίνει στην Αθήνα αντίστοιχη τιμητική εκδήλωση από τα 20 χρόνια από την κοίμηση του Μητροπολίτη Κονίτσης Σεβαστιανού.

Δεν είναι "Η Αυτού Αγιότης"...




"Ν": Το ιστολόγιό μας συντάσσεται με τα πάρα πολλά ορθόδοξα ιστολόγια που εκφράζουν τους προβληματισμούς τους για την επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η επίσκεψη αυτή, από μόνη της, δεν είναι κάτι κακό, όμως γίνεται κακό με τον τρόπο που τον υποδέχεται το Πατριαρχείο: για μια ακόμη φορά η Εκκλησία μας συμπεριφέρεται στον αρχηγό της παπικής αίρεσης (που κρατάει σε αιχμαλωσία το δυτικό κόσμο εδώ και χίλια χρόνια, έχοντας, όλο αυτό το διάστημα, στοιχίσει την επίγεια ζωή σε αναρίθμητους ανθρώπους και ασφαλώς την αιώνια ζωή σε περισσότερους) σα να είναι ένας "εν Χριστώ αδελφός", κανονικός επίσκοπος της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.
Γιατί; Μήπως με αυτό τον τρόπο ελπίζει ο οικουμενικός πατριάρχης μας ότι ο πάπας θα επιστρέψει στην Ορθοδοξία; Αν υπάρχει τέτοια περίπτωση, ας μας το πει το Πατριαρχείο, να γιορτάσουμε και να δοξάσουμε το Θέο και να τρέξουμε πρώτοι να ασπαστούμε το χέρι του πάπα (που θα είναι ορθοδόξος πλέον), που ασφαλώς - και δυστυχώς - θα ασπαστούν κάποιοι ορθόδοξοι επίσκοποι τώρα, χωρίς ο πάπας να έχει μετακινηθεί ούτε στο ελάχιστο από τις αιρετικές θέσεις του.
Εδώ ταιριάζουν τα λόγια από την επιστολή που είχε στείλει κάποτε ο άγιος γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στον τότε οικουμ. πατριάρχη Αθηναγόρα για τη δική του συμπεριφορά απέναντι στον τότε πάπα (διαβάστε την εδώ).
Κατά τα άλλα, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω σχόλιο από τον μαχητικό ορθόδοξο ιστότοπο Οίμος-Αθήνα, για το οποίο μόνο διευκρινίζουμε ότι την όποια αστοχία του αγαπητού μας "Αγιορείτικου Βήματος" (στην οποία επικεντρώνουν), ταπεινά, τη θεωρούμε μικρής σημασίας. Όμως μεγάλης σημασίας θεωρούμε την, κατ' εμάς, αστοχία της συμπεριφοράς του Οικουμενικού Πατριαρχείου στον πάπα, που με αυτόν τον τρόπο, και τον ίδιο τον πάπα και όλους τους παπικούς (ρωμαιοκαθολικούς) αδελφούς μας στον πλανήτη, τους κοροϊδεύουμε ότι "είναι εντάξει" εκεί όπου βρίσκονται και ότι δε χρειάζεται να γίνουν ορθόδοξοι για να πλησιάσουν αληθινά το Χριστό.
Ο Κύριος, διά της Θεοτόκου και πάντων των αγίων, ας ελεήσει και εμάς και εκείνους.

Δείτε επίσης, παρακαλώ: Βασικές διαφορές Ορθοδοξίας και Καθολικισμού
Η πνευματική νεύρωση της δύσης
Επιστολή προς ένα Ρωμαιοκαθολικό φίλο
π. Παύλου ντε Μπαγεστέρ (μετέπειτα επισκόπου, δολοφονηθέντος το 1984), Γιατί εγκατέλειψα τον Παπισμό. Ιδού και το βιβλίο του Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία
Η μεταστροφή στην Ορθοδοξία του Ελβετού θεολόγου και ερημίτη π. Γαβριήλ Bunge 
Οι ορθόδοξες ρίζες της δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
Άρθρα για τον Καθολικισμό

Το σχόλιο:


Διαβάσαμε στο ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ υπό τον γεμάτο προσμονή τίτλο "Στην τελική ευθεία για την υποδοχή του Πάπα στο Φανάρι" ότι "Ορισμένες μικρές λεπτομέρειες απομένουν να διευθετηθούν και όλα θα είναι έτοιμα στο Φανάρι για την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου και τη συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη" .

Και με θλίψη είδαμε να αναμεταδίδεται αναλυτικά η ανακοίνωση του Πατριαρχείου στην οποία ο Πάπας Φραγκίσκος προσφωνείται ως "η Αυτού Αγιότης" αφήνοντας ασχολίαστη την προσφώνηση.

Δημοσιεύεται μάλιστα και η φωτογραφία της προσμονής του Πάπα στο Φανάρι με πανό όπου εικονίζονται οι δυο συναντώμενοι, περιβαλλόμενοι ένθεν κακείθεν από τον θυρεό του κράτους του Βατικανού και από την σφραγίδα του Πατριαρχείου και από κάτω το ρητό από την Προς Εφεσίους Επιστολή του Απ. Παύλου "Περιπατείτε εν αγάπη" γεγραμμένον γράμμασιν Ελληνικοίς και Ρωμαϊκοίς και... Τουρκικοίς!



Θέλουμε να θυμίσουμε στους αδελφούς του ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ το ρητό "Ο σιωπών δοκεί συναινείν".

Θέλουμε επίσης να θυμίσουμε ότι ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, είχε ρωτήσει δημοσία τους θεολόγους και θεολογίζοντες που τον περιέβαλλαν: "Για πείτε μου βρε σείς οι θεολόγοι που ξέρετε καλύτερα από μένα, είναι ωρέ ο πάπας Εκλησία;"

Από αυτή την θέση του προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας είμαστε σήμερα στην δεινή θέση να αποκαλούμε και να προσφωνούμε τον αιρεσιάρχη πάπα με τον πανάκριβο τίτλο "η Αυτού Αγιότης" ως να ήταν Ορθόδοξος Πατριάρχης Ρώμης!

Ας προσέξουν οι αδελφοί του ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ, γιατί ο τίτλος που φέρει ο ιστότοπός τους είναι βαρύς και διότι δεν γνωρίζουμε κανένα Αγιορείτη που θα προσφωνούσε τον Πάπα με τον τίτλο "η Αυτού Αγιότης" ούτε για αστείο!


Διαβάστε επίσης, παρακαλώ:
 
Ἡ νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου (Συλλογή ὑπογραφῶν!)

Η γνώση του Θεού κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά


Μητροπολίτη Ναυπάκτου π. Ιεροθέου Βλάχου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία
ΟΟΔΕ

Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία[...] Η ένωση αυτή του ανθρώπου με τον Θεό γίνεται όταν έλθη ο Παράκλητος (το Άγιο Πνεύμα) στον προσευχόμενο, που κάθεται στο υπερώο των φυσικών ακροτήτων και αναμένει την επαγγελία του Θεού, και τον αρπάζει στην θεωρία του ακτίστου Φωτός. Η έλλαμψη του Θεού είναι εκείνη που δείχνει την ένωση του Θεού με τον άνθρωπο.

Η όραση, η θέωση και η ένωση με τον Θεό είναι εκείνα που προσφέρουν την υπαρξιακή γνώση του Θεού στον άνθρωπο. Τότε ο άνθρωπος αποκτά την πραγματική γνώση του Θεού. Η θεοποιός δωρεά του Παναγίου Πνεύματος που είναι Φως απόρρητο καθιστά θείο φως αυτούς που την απέκτησαν και όχι μόνον τους γεμίζει με το αΐδιο Φως «αλλά και γνώσιν και ζωήν θεοπρεπή χαρισάμενη» (σελ. 634). Ο άνθρωπος σ’ αυτήν την κατάσταση αποκτά την γνώση του Θεού.

Στην διδασκαλία του Βαρλαάμ ότι ο Θεός γνωρίζεται από τους θεωρητικότατους από όλα τα όντα, δηλαδή από τους φιλοσόφους, και ότι η γνώση του Θεού «διά νοεράς φωτοφανείας... ουδαμώς εστιν αληθής» (σελ. 564), ο άγιος Γρηγόριος απαντά ότι «ουκ εκ των όντων μόνον ο Θεός γινώσκεται, αλλά και εκ των καθ’ υπεροχήν μη όντων, τουτέστι των ακτίστων, προς δε και δια φωτός αιωνίου και των όντων πάντων υπερανωκισμένου». Αυτή η γνώση προσφέρεται από τώρα στους αξίους δια του ακτίστου Φωτός εν είδει αρραβώνος «και κατά το άληκτον αιώνα περιαυγάζοντας αυτούς αλήκτως». Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η θεωρία των αγίων είναι αληθινή, «και ο μη αληθή λέγων ταύτην Θεού θείας γνώσεως εκπέπτωκεν» (σελ. 564-566). Έτσι όποιος παραγνωρίζει και παραθεωρεί την θεωρία του Θεού, που προσφέρει την αληθινή γνώση, αυτός εκπίπτει από την θεία γνώση, αγνοεί στην πραγματικότητα τον Θεό.

Αυτά δείχνουν ότι η όραση του Θεού, η θέωση, η ένωση και η γνώση του Θεού είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν μπορούν να νοηθούν ανεξάρτητα. Η διάσπαση αυτής της ενότητος απομακρύνει τον άνθρωπο από την γνώση του Θεού. Η βάση της ορθοδόξου γνωσιολογίας είναι η έλλαμψη και αποκάλυψη του Θεού μέσα στην κεκαθαρμένη καρδιά του ανθρώπου.

Όπως φάνηκε αυτή η θεογνωσία είναι πέρα από την ανθρώπινη γνώση. Η θεωρία (=θέα, όραση) του ακτίστου Φωτός είναι υπέρβαση πάσης γνωστικής ενεργείας και γίνεται «υπέρ όρασιν και γνώσιν» (σελ. 508). Επειδή η θεωρία του ακτίστου Φωτός προσφέρεται στις καρδιές των πιστών και των τελείων, γι’ αυτό και «υπερέχει του φωτός της γνώσεως» (σελ. 448). Και δεν υπερέχει μόνον του φωτός της ανθρωπίνης γνώσεως «της από των ελληνικών μαθημάτων», αλλά το Φως της θεωρίας αυτής διαφέρει και «της από των θείων Γραφών γνώσεως», αφού το φως των Γραφών παρομοιάζεται με λύχνο που φέγγει σε τόπο σκοτεινό, ενώ η θεωρία του ακτίστου Φωτός μοιάζει με το άστρο το λαμπρό που λάμπει την ημέρα, δηλαδή με τον ήλιο, «εν ημέρα λάμποντι φωσφόρω, ος εστιν ο ήλιος» (σελ. 448). Η Χάρη της θεώσεως είναι υπέρ φύσιν αρετή και υπέρ την ανθρώπινη γνώση (σελ. 616).

Η θεωρία του ακτίστου Φωτός και η εξ αυτής προερχομένη γνώση δεν είναι εξέλιξη της λογικής δυνάμεως, δεν είναι τελείωση της λογικής φύσεως, όπως ισχυριζόταν ο Βαρλαάμ, αλλά είναι υπεράνω της λογικής. Είναι γνώση που προσφέρεται από τον Θεό στους καθαρούς στην καρδιά. Εκείνος που ισχυρίζεται ότι το θεοποιό δώρο είναι εξέλιξη της λογικής φύσεως, αυτός αντιτίθεται στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Εάν ήταν φυσικό δώρο η θέωση, τότε όλοι έπρεπε να ήταν Θεοί, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Όμως «υπέρ φύσιν γίνονται οι άγιοι θεούμενοι», γεννώνται εκ του Θεού, σ’ αυτούς έδωσε ο Θεός εξουσία «τέκνα Θεού γενέσθαι» (σελ. 620-622).

Η θεωρία του ακτίστου Φωτός, που προσφέρει την γνώση του Θεού στον άνθρωπο, είναι κατ’ αίσθησιν και υπέρ αίσθησιν. Οι σωματικοί οφθαλμοί μετασκευάζονται και έτσι βλέπουν το άκτιστο Φως, «το απόρρητον, το απρόσιτον, το άϋλον, το άκτιστον, το θεοποιόν, το αΐδιον», που είναι «η λαμπρότης της θείας φύσεως, η δόξα της θεότητος, η της ουρανίου βασιλείας ευπρέπεια» (σελ. 606). Το Φως αυτό είναι αθέατο στην αίσθηση, εάν δεν μετασκευασθή από το Πνεύμα το Άγιο. «Οράς ως αθέατον ην εκείνο το φως τη αισθήσει μη μετασκευασθείση δια του Πνεύματος;» (σελ. 454). Οι Απόστολοι είδαν το άκτιστο Φως, όπως λέγει ο άγιος Μάξιμος, του οποίου την διδασκαλία παραθέτει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «τη εναλλαγή των κατ’ αίσθησιν ενεργειών, ην αυτοίς το Πνεύμα ενήργησεν» (σελ. 454).

Η θεωρία του ακτίστου Φωτός και η γνώση που προέρχεται από αυτή είναι όχι μόνον υπέρ την φύσιν και υπέρ την ανθρωπίνην γνώσιν, αλλά κα υπέρ την αρετήν. Η αρετή και η μίμηση του Θεού μας προετοιμάζει προς την θεία ένωση, αλλά αυτήν την απόρρητη ένωση τελετουργεί η Χάρη. «Αρετή μεν γαρ πάσα και η εφ’ ημίν του Θεού μίμησις προς την θείαν ένωσιν επιτήδειον ποιείται τον κεκτημένον, η δε χάρις αυτήν τελετουργεί την απόρρητον ένωσιν» (σελ. 616).

Έτσι η θέωση, που είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής, είναι εμφάνεια, φανέρωση του Θεού στην καθαρή καρδιά του ανθρώπου. Αυτή η θέα του ακτίστου Φωτός είναι εκείνη που δημιουργεί την πνευματική ευφροσύνη στην ψυχή. Διότι, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γνώρισμα του Φωτός εκείνου είναι η εγγινομένη στην ψυχή κατάπαυση των μη καλών ηδονών και παθών, των λογισμών ειρήνη και κατάσταση, ανάπαυση και πνευματική χαρά, περιφρόνηση της δόξης των ανθρώπων, ταπείνωση που είναι συνδεδεμένη με απόρρητη αγαλλίαση, μίσος του κόσμου, έρως των ουρανίων, μάλλον δε μόνον του Θεού των ουρανών, θέα του ακτίστου Φωτός έστω κι αν σκεπάση κανείς τα μάτια ή τα εξορύξη (σελ. 634).

Από τα προηγούμενα φαίνεται καθαρά ότι το τέλος της θεραπείας του ανθρώπου είναι η θέα του ακτίστου Φωτός. Επειδή όμως γίνεται λόγος στο κεφάλαιο αυτό περί της θεωρίας νομίζω πως είναι καλό να παρουσιασθή και η διδασκαλία του αγίου ότι υπάρχουν πολλοί βαθμοί θεωρίας. Λέγει ο άγιος ότι της θεωρίας αυτής υπάρχει αρχή και τα μετά την αρχή, που διαφέρουν κατά το αμυδρότερο και το τηλαυγέστερο, δεν υπάρχει όμως τέλος γιατί η πρόοδος αυτής, καθώς επίσης και της εν αποκαλύψει αρπαγής, συνεχίζεται επ’ άπειρον . Γιατί άλλο είναι η έλλαμψη και άλλο η διαρκής θέα του Φωτός και άλλο η θέα των εν τω Φωτί πραγμάτων. Χαρακτηριστικά γράφει ο άγιος: «Της δε θεωρίας ταύτης εστί και αρχή και τα μετά την αρχήν, κατά τε το αμυδρότερον και τηλαυγέστερον διαφέροντα προς άλληλα, τέλος δ’ ουμενούν∙ επ’ άπειρον γαρ η πρόοδος αυτής, ωσαύτως και της εν αποκαλύψει αρπαγής∙ άλλο γαρ έλλαμψις και άλλο διαρκής φωτός θέα, και άλλο των εν τω φωτί πραγμάτων, εν ω και τα μακράν γίνεται υπ’ οφθαλμούς και τα μέλλοντα ως όντα δείκνυται» (σελ. 478). Υπάρχουν λοιπόν βαθμοί θεωρίας και κατ’ επέκταση βαθμοί γνώσεως.

Εικ. από εδώ
Στο σημείο αυτό νομίζω πως είναι καλό να δούμε και την διδασκαλία του οσίου Πέτρου Δαμασκηνού περί των οκτώ πνευματικών θεωριών (Φιλοκαλία Γ’, 32-33). Κατά τον όσιο Πέτρο Δαμασκηνό υπάρχουν οκτώ πνευματικές θεωρίες, δηλαδή οκτώ βαθμοί θεωρίας. Οι επτά πρώτες είναι του αιώνος τούτου, ενώ η ογδόη είναι εργασία του μέλλοντος αιώνος. Πρώτη θεωρία είναι η γνώση των θλίψεων και πειρασμών του βίου τούτου. Δευτέρα θεωρία η γνώση των «ημετέρων πταισμάτων και των του Θεού ευεργεσιών». Τρίτη, η γνώση των δεινών προ του θανάτου και μετά τον θάνατο. Τετάρτη η κατανόηση της διαγωγής του Κυρίου Ιησού στον κόσμο αυτόν και των Μαθητών Του και των άλλων αγίων, δηλαδή τα έργα και λόγια των μαρτύρων και των οσίων Πατέρων. Πέμπτη, η γνώση της φύσεως και της αλλοιώσεως των πραγμάτων. Έκτη, η θεωρία των όντων, δηλαδή η γνώση και η κατανόηση των αισθητών κτισμάτων του Θεού. Εβδόμη, η κατανόηση των νοητών κτισμάτων του Θεού, δηλαδή των αγγέλων. Ογδόη η γνώση του Θεού, δηλαδή η θεολογία.

Επομένως η θεωρία έχει πολλά στάδια και βαθμούς και πολλά προηγούνται για να φθάση κανείς στην θεωρία του ακτίστου Φωτός, που είναι «η καλλονή του μέλλοντος αιώνος», «το βρώμα των επουρανίων». Η μνήμη του θανάτου, που είναι χάρισμα από τον Θεό, η αδιάλειπτη προσευχή, η έμπνευση για να τηρήση κανείς ολοκληρωτικά τις εντολές του Χριστού, η γνώση της πνευματικής μας πτωχείας, δηλαδή η κατανόηση των αμαρτιών και των παθών μας και η ακολουθούσα αυτήν μετάνοια είναι βαθμοί θεωρίας. Όλα αυτά γίνονται με την ενέργεια της θείας Χάριτος. Βέβαια η τελεία θεωρία είναι η θέα του ακτίστου Φωτός, που και αυτή διακρίνεται στην θέα και την διαρκή θέα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος.

Έτσι η κάθαρση που γίνεται με την Χάρη του Θεού δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να φθάση κανείς στην θεωρία που είναι κοινωνία με τον Θεό, θέωση του ανθρώπου και γνώση του Θεού. Η ασκητική μέθοδος της Εκκλησίας οδηγεί σ’ αυτό το σημείο. Δεν γίνεται με ανθρώπινα κριτήρια και δεν σκοπεύει να κάνη τον άνθρωπο «καλόν καγαθόν», αλλά να τον θεραπεύση τελείως και να αποκτήση κοινωνία με τον Θεό. Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακράν της κοινωνίας και ενώσεως με τον Θεό, δεν έχει ακόμη επιτύχει την σωτηρία του. Ο ασκούμενος πνευματικά και θεωρών το άκτιστο Φως λέγεται στην γλώσσα των Πατέρων «θεούμενος». Την έκφραση αυτή την χρησιμοποιεί ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και επαναλαμβάνει, όπως είδαμε προηγουμένως, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (σελ. 620).

Η θεραπεία της ψυχής, του νου, της καρδιάς οδηγεί τον άνθρωπο στην θέα του Θεού και τον καθιστά γνώστη της θείας ζωής και αυτή η γνώση είναι σωτηρία του ανθρώπου. [...]

Και:

Βιβλία του π. Ιερόθεου Βλάχου
Η έννοια της αγιότητας και της θέωσης 
H παρεξηγημένη αγιότητα
Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός

Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Βλέποντας το Θεό 

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

The "New Man" of the "Third Indeterminate Gender"




By Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos and Agiou Vlasiou
MYSTAGOGY - ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΩ. Photo from here.


Until now we knew that there were two genders, the male and the female, or man and woman. There were also some who wavered from this for various reasons, primarily due to the passions. But recently there has arisen another person of the "third gender", as it has been named by the courts, after many years of struggle made by such people of an "indeterminate gender" or "third gender".

Someone named Norrie May-Welby, who was born in Scotland as a man, later went to Australia where he underwent gender reassignment surgery to become a woman, but because he believed that he did not feel comfortable as an individual of the female gender, he decided to discontinue hormone therapy to have an operation to avoid belonging to a "predetermined" gender. Then he began a long struggle to be legally recognized as a person of an "indeterminate" gender.

On Wednesday 2 April 2014 "the Supreme Court of Australia ruled that the State of New South Wales should recognize the existence of this third 'indeterminate' gender to which Norrie May-Welby belongs" (Ta Nea, 04/04/2014). Thus was born a person of an "indeterminate gender" (non-specific sex), who is neither a man or a woman.

One is struck by the point to which a person can reach, who is frustrated by all things and wants to taste new experiences and situations. There are many who, claiming human rights for all people, are ready to accept and adopt such a mindset. But if we start accepting human rights without any necessary restrictions, then we will arrive at a social catastrophe.

Existential philosophy, when speaking about freedom, says that the biggest problem with freedom is what we are "given from existence", that we do not have the right or ability to choose our gender, but it is given to us without the possibility of making a choice. Well, now this personal right has been loosed and is even recognized by the State. But where can society reach with such considerations?

The duality of gender was given to us, and indeed has a biological infrastructure. God created people as man and woman and in this way people developed in society, and thus the human race multiplied. Unfortunately, due to many causes, there exists today in society "genetic corruption" and man himself intervenes in this issue.

In the Church, however, we have the ability to transcend what has been "given from existence" with the life in Christ. Saint Maximus the Confessor, identifying the five divisions (namely uncreated and created, mental and sensible, heaven and earth, paradise and ecumene, man and woman), writes that in the life in Christ we begin to transcend the division of man and woman and proceed to transcend all divisions. The saints of the Church live in an angelic state, as it is written in the troparion, "like angels in the world let us celebrate", but they also become angels in heaven, according to the words of Christ, "they will be as angels in heaven" (Matt. 22:30).

When people do not know and cannot become an angel in Christ, then in their mania they voluntarily become a person of an "indeterminate gender", and even worse, since even animals have a distinction of gender.

Source: Ekklesiastiki Paremvasi, "Ὁ «νέος ἄνθρωπος» τοῦ «τρίτου ἀκαθορίστου φύλου»", May 2014. Translated by John Sanidopoulos.
Labels: Metropolitan Hierotheos Vlachos, Sexual and Gender Issues

See also:


Orthodoxy and Homosexuality
Same-Sex Marriage vs. Religious Freedom
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...
The girl who holds in her hand two eyes and a free slave man (who refused to become a sexual slave)

Travelers on the Way to the Light
 

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Το μυστήριο της μετανοίας στην παιδική ηλικία


εξομολόγηση2

Ευχή


Το μυστήριο της εξομολογήσεως-μετανοίας είναι ένα μυστήριο που είναι καλό να μπαίνει στη ζωή του χριστιανού από μικρή ηλικία.
 
Είναι γεγονός πως η κληρονομιά της φθοράς μας και της ροπής προς την αμαρτία ακολουθεί κληρονομικά και τα παιδιά μας.

Οι Πατέρες στην παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μας αναφέρουν ότι κάπου μετά την προσχολική ηλικία, δηλαδή στη σχολική, έχουμε αυτό που λέμε ενσυνείδητη αμαρτία και συγκεκριμένα από τα 5 χρόνια και μετά.

Σαφέστατα δεν έχουν τη ίδια βαρύτητα οι αμαρτίες των παιδιών, όμως δεν παύουν να αποτελούν εμπόδιο στην προσωπική σχέση, που μας καλεί ο Χριστός να έχουμε μαζί του, την οποία αυτός εγκαινιάζει πρώτος από την ημέρα του Βαπτίσματος και του χρίσματος και περιμένει με αγάπη το δικό μας μεγάλο ναι.

Συνεπώς κάποιες αναφορές, συνήθως συγγενικών προσώπων, ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να εξομολογούνται, ασφαλώς δεν ευσταθούν. Η σχέση του παιδιού με τον πνευματικό είναι πρόδρομος για την προσωπική σχέση με τον Χριστό.

Άρα μην περιμένουμε την προεφηβική ή την εφηβική ηλικία για να κατευθύνουμε το παιδί μας. Σιγά-σιγά με τον τρόπο μας, με αγάπη και ελευθερία που δεν έχουμε δικαίωμα να παραβιάσουμε, το οδηγούμε στον πνευματικό. Οι  Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν ότι η πνευματική διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου ξεκινάει από την στιγμή της συλλήψεως για αυτό και μιλούν για ενδομήτρια διαπαιδαγώγηση.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφεύγονται αυτοί οι «εγκληματικοί» οδηγοί εξομολόγησης (κατάλογοι αμαρτιών) που μόνο κακό κάνουν στο χριστιανό και δεν υπάρχουν πουθενά στην πατερική ποιμαντική και στην παράδοση της Εκκλησίας μας και δημιουργούν μια κατάσταση «νομικισμού».

Θα πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά πως το μυστήριο αυτό δεν είναι απλά μία εξαγόρευση αμαρτιών ή αυτό που λέμε απλά: "σβήνω κλήσεις", αλλά το αποτέλεσμα της μετανοίας που έχει προηγηθεί.

Όλα αυτά «μπολιάζουν» σιγά-σιγά βέβαια στην καρδιά και το μυαλό του παιδιού μας με την συνεχή κατήχηση και τη μυστηριακή ζωή που θα βιώνει μέσα στο σπίτι, εκεί που στα θεμέλια οικοδομείται ο εν Χριστώ άνθρωπος.

Επιλογή πνευματικού


Θα πρέπει να θεωρούμε αυτονόητο ότι σε μία οικογένεια, που τα μέλη της είναι ενεργά μέσα στην εκκλησία, υπάρχει παρουσία πνευματικού.

Επομένως μέσα από την οικογένεια είναι φρονιμότερο να γίνεται και η επιλογή του πνευματικού, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη και την επιθυμία του παιδιού, το οποίο δεν παύει να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος.

Έχουμε χρέος και ευθύνη να επιλέγουμε ως πνευματικούς καθοδηγητές, ανθρώπους κατάλληλους με εμπειρία και πνευματικότητα και όχι με «κοσμικό» φρόνημα.

Εξάλλου έχουμε ευθύνη για την επιλογή αυτή ως βαπτισμένοι Ορθόδοξοι χριστιανοί.

Αν κοιτάξουμε αναφορές από τους Πατέρες (Άγ. Νικόδημο Αγιορείτη, Άγιο Πορφύριο, Γέροντα Παΐσιο κ.λ.π.), μας αναφέρουν ότι οφείλουμε να βρούμε έναν κατάλληλο και όχι οποιοδήποτε πνευματικό.­

Το πετραχήλι δεν είναι εργαλείο μαγικής πράξης. Πέραν του μυστηρίου της άφεσης των αμαρτιών, χρειάζεται και πνευματική καθοδήγηση.

Απαραίτητη είναι και η Σχολή Γονέων στις Ενορίες για την καλύτερη κατάρτιση των γονέων. Μην ξεχνάμε πως όλα ξεκινούν μέσα από την οικογένεια.

Αν υπάρχει κλίμα πνευματικότητας, τότε γίνεται ευκολότερο να λειτουργήσουν όλα τα προαναφερόμενα.

Επισκεφτείτε και:

Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών, που του είχαν γράψει άλλοι...
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!...
Είσαι ο άνθρωπός μου;
"Ενώ εσύ μου φώναζες..."

Σχιζοφρένεια ή πίστη στον Ι. Χριστό "δι' αγάπης ενεργουμένη";  
Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους

Γίνε κι εσύ παιδί… και κέρδισε...
Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό… 

Γίνε κι εσύ παιδί… και κέρδισε...



 

Αμφοτεροδέξιος (εικ. από εδώ)

Ένα παιδί ποτέ του δεν μισεί, μονάχα ψευτοθυμώνει κι όταν πραγματικά πεισμώνει, πάλι γρήγορα το ξεχνά. Γιατί ένα παιδί ξέρει να συγχωρεί και να ζητάει συγγνώμη.

Ένα παιδί δεν ξέρει τι θα πει ντροπή, ούτε και περηφάνια κι έτσι μπορεί ελεύθερα να κλαίει κι ελεύθερα να γελάει. Γιατί ένα παιδί ξέρει να είναι αυθεντικό κι αυθόρμητο.

Ένα παιδί ποτέ του δεν φθονεί, μονάχα λαχταράει κι ίσως και λιγάκι να ζηλεύει, μα πάλι σπάνια παραπονιέται. Γιατί ένα παιδί ξέρει να κάνει υπομονή, φτάνει να του λες αλήθεια.

Ένα παιδί ποτέ του δεν θα πει λόγια πίσω απ’ την πλάτη σου μα κι αν παρασυρθεί, πάλι να ξέρεις πως δεν θα το εννοεί. Γιατί, το είπαμε και πριν, ένα παιδί ποτέ του δεν μισεί.

Ένα παιδί μπορεί με μια κούκλα ή ένα τρενάκι να χαρεί κι έναν κόσμο ολόκληρο γύρω τους να χτίσει και παντού να ταξιδέψει. Γιατί ένα παιδί έχει φαντασία αμόλυντη από τις βρωμιές του κόσμου μας.

Ένα παιδί ξέρει να χτίζει μια φιλία δυνατή, γεμάτη αγάπη και με κάθε τρόπο να την στηρίζει και να την προστατεύει. Γιατί ένα παιδί ξέρει να μοιράζεται τον κόσμο με τους γύρω του.

Ένα παιδί μπορεί με τη χαρά σου να χαρεί, χωρίς να το κεράσεις κι αν σου πάρει κάποιο δώρο, μέσα απ’ την καρδιά του θα ‘ναι. Γιατί ένα παιδί ξέρει να είναι πλούσιο στην ψυχή και όχι στο ασήμι.

Ένα παιδί ποτέ του δεν αδιαφορεί στον πόνο και δίπλα σου θα σταθεί και πάντα θα σε ρωτήσει τι έχεις κι είσαι λυπημένος και τα πάντα θα κάνει για σένα. Γιατί ένα παιδί έχει καρδιά ευαίσθητη στις δονήσεις που στέλνουνε τα μάτια.

Ένα παιδί ξέρει πραγματικά να ζει κι ό,τι νιώθει να το εκφράζει, τη λύπη, τον πόνο, τη συμπόνια, το γέλιο, τη χαρά, την ευγένεια, την αγάπη. Ένα παιδί… πόσο ευτυχισμένο είναι!!!

Όλοι εμείς παίρνουμε μαθήματα για δύναμη και θάρρος, ελπίδα, χαρά από τα παιδιά που μας κάνουν κάθε στιγμή καλύτερους ανθρώπους, σε μια κοινωνία που επικρατεί το ψέμα και η υποκρισία! Τα παιδιά είναι η αλήθεια μας και το μέλλον αυτού του κόσμου!

Γίνε κι εσύ παιδί… και κέρδισε...

Η αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού, αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα!

πηγή http://akrasakis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_20.html
http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_20.html


Δες:
"Ενώ εσύ μου φώναζες..."

Σχιζοφρένεια ή πίστη στον Ι. Χριστό "δι' αγάπης ενεργουμένη";  
Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους
Ιστολόγιο Ορθόδοξη Γυναίκα 
Ιστολόγιο Χαμομηλάκι (& εδώ)

"Η Ευαγγελία, Κύριε..."



 

Τι & Πώς
 
Την λένε Ευαγγελία και είναι 8 μηνών. Είναι όμορφη, γλυκειά και πολύ άρρωστη.
Πάσχει από μια σπανιότατη ασθένεια του νευρικού συστήματος, η οποία έχει προσβάλει το κέντρο κατάποσης και αναπνοής.
Το μωρό "τρώει" με σωληνάκια και αναπνέει με δυσκολία.
Σε λίγο θα χρειασθεί οξυγόνο.
Οι γιατροί δεν είναι αισιόδοξοι, η μαμά της κλαίει μόνη στο νοσοκομείο της Αθήνας (ο μπαμπάς είναι στο σπίτι -στην επαρχία- με το μεγαλύτερο αδελφάκι) και μεις προσευχόμαστε.
Σας παρακαλώ προστεθείτε στην αλυσίδα προσευχής για την Ευαγγελία.
Γιατί ο Θεός είναι μεγάλος, η Ευαγγελία μικρή και η Παναγιά Μάνα...

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Τον εγωιστή άνθρωπο ο εγωισμός τον ρεζιλεύει και τον θεατρίζει



Μια συγκινητική και χαριτωμένη ομιλία, με πολλά ανέκδοτα από τη ζωή αγίων και γερόντων, από το σύγχρονο άγιο Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας.
Ελλάς - Ορθοδοξία, Orthodoxy rainbow

Σήμερα θα μιλήσουμε για την μεγάλη πνευματική ασθένεια που λέγεται εγωισμός.
Ο εγωισμός είναι ένα παράλογο πάθος που μαστίζει κυριολεκτικά όλο το ανθρώπινο γένος· όλοι οι άνθρωποι πάσχουμε από αυτή τη μεγάλη ασθένεια. Τον εγωιστή άνθρωπο ο εγωισμός τον ρεζιλεύει και τον θεατρίζει. Αυτόν τον εγωισμό καλούμεθα από το Θεό να αγωνιστούμε, να τον καταπολεμήσουμε, για να απαλλαγούμε απ’ αυτόν.
Ο παλαιός άνθρωπος είναι η εμπαθής κατάσταση της ψυχής και στην κυριολεξία είναι εγωισμός.
Όλα τα πάθη, όλα τα αμαρτήματα, όλες οι πτώσεις, έχουν την αρχή τους, την αφετηρία τους στον εγωισμό. Μεγάλο κακό. Δεν αφήνει τον άνθρωπο ήσυχο· τον τυραννά νύχτα - μέρα. Όλοι γενικά οι άνθρωποι πάσχουν από αυτό το κακό, και περισσότερο από όλους εγώ ο αμαρτωλός.
 

Στον πρώτο καιρό που ήμουνα κοντά στον άγιο Γέροντά μου, όταν πρωτοπήγα κοντά του εκεί σ’ εκείνον τον απαράκλητο τόπο της ερήμου, εκεί κοντά σ’ αυτόν τον άνθρωπο, γνώρισα και είδα στην πράξη τον εγωισμό μου.
Όταν ήμουν στον κόσμο, οι άνθρωποι της Εκκλησίας με νόμιζαν ότι ήμουν ένα αγιασμένο παιδί. Εγώ αντιδρούσα σ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς, πλην όμως σιγά-σιγά οι έπαινοι μου κάνανε κακό. Και το κακό, αυτό το είδα στη πράξη, όταν έβαλα την κατά Θεόν αρχή να θεραπευθώ ψυχικά από όλα μου τα πάθη.
Όταν πρωτοπήγα στο Γέροντα Ιωσήφ, από την πρώτη μέρα αμέσως άρχισε την επίβλεψή του, άρχισε τη θεραπεία του. Και με μεταχειριζόταν αυστηρά· με ήλεγχε συνέχεια, με μάλωνε, και με κούραζε αρκετά, διότι ήμουν αδύνατος ψυχικά.
Είναι αλήθεια ότι, όταν μου έκανε τους ελέγχους, δηλαδή όταν έβαζε το φάρμακο πάνω στην πληγή μου, εγώ πονούσα. Ο εγωισμός μου κλωτσούσε μέσα μου και μου έλεγε· γιατί μόνο σε μένα ο Γέροντας εξασκεί αυτή την αυστηρή παιδεία, γιατί να με μαλώνει, γιατί και γιατί…; Εγώ με την ευχή του Γέροντά μου αντιδρούσα, αντέλεγα, άνοιγα μαζί του πόλεμο. Και πολλές φορές, μετά από έναν κραταιό αγώνα, πήγαινα μέσα στο κελάκι μου και έπαιρνα τον Εσταυρωμένο και έκλαιγα επάνω του και του έλεγα:

«Ιησού μου γλυκύτατε! Εσύ που ήσουν ο αναμάρτητος Θεός, υπέμεινες τόσα και τόσα κακά, τόση αντιλογία, τόσες ύβρεις και χλευασμούς από ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων που σε μισούσαν και είχαν μεγάλη κακία απέναντι σου. Και εσύ με ανεξικακία όλα αυτά τα υπέμεινες για τη δική μου αγάπη και σωτηρία. Και εγώ ένας αμαρτωλός άνθρωπος, ένας εμπαθής και ελεεινός να διαμαρτύρομαι και να λέω, γιατί μου βάζει ο Γέροντας το πικρό φάρμακο της σωτηρίας μου; Άξια αυτών που έπραξα απολαμβάνω. Επομένως δεν έχω ούτε μια δικαιολογία αλλά μόνο πρέπει να κάνω υπομονή να σηκώσω το Σταυρό τον οποίο μου χάρισε η αγαθότητά Σου προς σωτηρία μου».
 

Αυτά του έλεγα του Χριστού και πράγματι δεχόμουνα μεγάλη ανακούφιση. Μετά από ένα τέτοιο κλάμα ένοιωθα μια δύναμη μέσα στην καρδιά μου, στο να υπομείνω μέχρι τέλους, έως ότου να σταυρωθώ ψυχικά για να δεχθώ στη συνέχεια την ανάσταση της ψυχής μου.
Πολλά παραδείγματα αγίων ανθρώπων μας δίνουν πολύ κουράγιο για να σηκώσουμε και εμείς αυτόν το σταυρό, αυτή τη δυσκολία στην αντιμετώπιση του τρομερού εγωισμού.
Κακό πάθος, δύσκολο. Την καρδιά την έχει περιπλέξει πολύ δύσκολα. Γι’ αυτό ο μεγάλος Πατέρας της ερήμου, ο Ποιμήν, λέει, ότι, εκείνος που θέλει να ξεριζώνει τα πάθη του, πονάει και αιμορραγεί. Και πράγματι έτσι έχει η αλήθεια.


Όταν κάποιος μας ελέγξει, μας προσβάλει, αμέσως μέσα μας γίνεται ένα κλώτσημα, μια δυσκολία εσωτερική, μια στενοχώρια, ένας πνιγμός, μια πίεση που μας σπρώχνει να αντιμιλήσουμε, να ανταποδώσουμε, να θυμώσουμε σ’ αυτόν τον άνθρωπο που μας έκανε τον μεγάλο. Εκείνη την ώρα χρειάζεται σφίξιμο, χρειάζεται να καταπιούμε μέσα βαθειά στη ψυχή μας, το φαρμάκι αυτό του εγωισμού. Να πνίξουμε το θηρίο που έρχεται να βγει προς τα έξω για να μας ενοχοποιήσει. Και όταν στη συνέχεια, σε κάθε τέτοια περίπτωση, αντιμετωπίσουμε το κακό κατ’ αυτό τον τρόπο, πνίγοντας το θηρίο όταν πρόκειται να βγει προς τα έξω, με το πέρασμα του χρόνου, εσωτερικά θα ψοφήσει. Όταν ένα θηρίο το κλείσει κανείς μέσα σ’ ένα κλειστό χώρο και δεν το τροφοδοτεί, δεν του ρίχνει τροφή, κατά φυσική συνέπεια, μετά από ένα διάστημα χρόνου θα πεθάνει. Έτσι και με το θηρίο αυτό του εγωισμού, εάν δεν το τροφοδοτούμε με υποχωρήσεις, με τη χάρη του Θεού σιγά-σιγά θα εκλείψει.
 

Μια παρθένος πήγε στον Αββά Παμβώ και του λέγει: «Αββά, εγώ νηστεύω πολύ και τρώω ανά επτά ημέρες. Κάνω και διάφορες άλλες ασκήσεις. Έχω αποστηθίσει τη Πάλαια και Καινή Διαθήκη. Τί μου υπολείπεται ακόμη να πράξω, ώστε να φθάσω στην τελειότητα;»
Ο σοφός γέροντας της λέει:
-Παιδί μου, όταν κανείς σε βρίσει, σε χλευάσει, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε επαινεί;
-Όχι.
-Όταν σε επαινεί κάποιος, σου φαίνεται μέσα σου σαν να σε βρίζει;
-Όχι Αββά.
-Άντε παιδάκι μου πήγαινε, λέει, και τίποτα δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα.
 

http://2.bp.blogspot.com/_kwNBO3QjMa4/THqayaSIAbI/AAAAAAAALik/NAN6Odfd_k0/s1600/%C3%83%C5%BD%C3%A2%E2%82%ACΟ Αββάς Ποιμήν είχε άλλους έξι αδελφούς. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Αββάς Ανούβ. Και κάποτε όλοι μαζί πήγανε και κατοικήσανε σε ένα κελί, σε ένα παλιό ειδωλολατρικό ναό που έξω από αυτόν ήταν στημένο ένα άγαλμα, μία θεότητα. Και κάποια μέρα ο Αββάς Ανούβ, κατά παράδοξο τρόπο, πήγε και άρχισε να ρίχνει πέτρες στο άγαλμα και να το βρίζει. Την άλλη μέρα πήγε και το προσκυνούσε και του έλεγε πολλά επαινετικά λόγια.
Όταν είδαν τον Αββά να κάνει κάτι τέτοιο, οι αδελφοί τον ρώτησαν:
-Γέροντα μ’ αυτό που έκανες τί θέλεις να μας διδάξεις;
-Να, λέγει, όταν με είδατε που πήγα και το λιθοβολούσα και το έβριζα το είδωλο αυτό, μου απαντούσε;
-Όχι.
-Όταν την άλλη μέρα, είδατε να το προσκυνώ και να το επαινώ, είδατε πάλι να μου πει τίποτα;
-Όχι, Αββά.
-Ε, αν θέλετε κι εσείς να μείνουμε όλοι μαζί και να βιώσουμε με αγάπη, έτσι πρέπει να κάνουμε.
Να υπομένουμε ο ένας τον άλλο.
 

Ο εγωισμός είναι μια κληρονομιά που δεχθήκαμε από τους πρωτοπλάστους, από τον Αδάμ και την Εύα. Και οι πρωτόπλαστοι νικήθηκαν από το διάβολο, τον εωσφόρο. Εκείνος ξεκίνησε το θέμα.
Ο εωσφόρος είχε το πρώτο τάγμα των αγγέλων. Ήταν το πλησιέστερο προς τη δόξα του Θεού. Απολάμβανε την πρώτη χάρη. Δεχόταν τις πληροφορίες, τις αποκαλύψεις πιο μπροστά από τα άλλα 9 τάγματα. Για όλη αυτή τη δόξα του και τη χάρη του, σκέφτηκε πονηρά κατά του Θεού. Έλεγε στο λογισμό του: «Γιατί ο Θεός να είναι τόσο ψηλά; Γιατί να έχει αυτή τη δόξα; Γιατί να τον προσκυνούμε; Γιατί να του υποτάσσονται τα πάντα. Και εγώ δεν μπορώ να γίνω Θεός; Θ’ ανεβώ κι’ εγώ ψηλά και θα καθίσω δίπλα Του, θα γίνω και εγώ όμοιός Του. Και θα με προσκυνούν τα πάντα. Και θα έχω και εγώ την ιδία δόξα.
Όταν σκέφτηκε αυτά και τα πίστεψε, αμέσως ο Θεός τον απέρριψε από το πρόσωπό Του, τον πέταξε κάτω. Όλο το τάγμα χάθηκε στην άβυσσο. Έτσι και κάθε υπερήφανος και εγωιστής· αποβάλλεται από το Θεό.
Ο διάβολος, ο εωσφόρος, δεν αρκέστηκε στη δική του μόνο πτώση. Φθόνησε και τον άνθρωπο τον οποίον είχε πλάσει με ιδιαίτερο τρόπο ο Θεός και τον είχε κάνει βασιλέα μέσα στον παράδεισο, και σε όλη την κτίση. Σου λέει: «Γιατί αυτός να απολαμβάνει τέτοια ευτυχία; Όχι. Και αυτός πρέπει να προσβάλει το Θεό και αυτός δεν πρέπει να Του υποτάσσεται· και αυτός πρέπει να πλανηθεί. Τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει τα ίδια πράγματα, με το να του πει· «γιατί ο Θεός να σου απαγορεύσει να φάς από αυτό τον καρπό· αυτό είναι πονηριά του Θεού, για να μη γίνεις κι εσύ Θεός, ώστε να γνωρίζεις το καλό και το κακό, το πονηρό και το αγαθό· φάε και θα δεις ότι θα γίνεις Θεός».
Τον άκουσε ο πρωτόπλαστος και στη συνέχεια έγινε το παραπάτημα· γνώρισε στην πράξη ότι έπρεπε να πειθαρχήσει στην εντολή του Θεού. Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον παράδεισο του Θεού. Κληρονομήσαμε και μείς σαν μια περιουσία τον εγωισμό αυτό και τώρα υποφέρουμε και αγωνιζόμαστε μέχρις αίματος για να απαλλαγούμε.


 
image01
Φωτο από εδώ

Ο μοναχισμός είναι το άμισθο ιατρείο· είναι η κλινική του Θεού, που έρχεται ο άνθρωπος για να γίνει καλά. Τον καλεί ο Θεός με κλήση αγία και τον φέρνει με την αγάπη του σ’ αυτό το ιατρείο.
Ο άνθρωπος ζητά τη θεραπεία του και φωνάζει: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.
-Ναι, θα σε ελεήσω, απαντά ο Θεός. Και αρχίζει ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων τη θεραπεία.
Μας στέλλει διάφορες θλίψεις, επιτρέπει πειρασμούς. Και όλα αυτά είναι τα φάρμακα, τα πικρά φάρμακα που θεραπεύουν τη ψυχή του ανθρώπου.
Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να πει ότι στον καιρό της εγχειρήσεως ή της ιατρικής επεμβάσεως δεν πονά, δεν αγωνίζεται να ξεπεράσει το πόνο και τη θλίψη· ωστόσο όμως στο τέλος της θεραπείας γίνεται ψυχικώς καλά.
 

Όταν ο Γέροντας μου ήταν αρχάριος στην έρημο, ήταν στην υποταγή του γέροντα Εφραίμ, ενός απλού ανθρώπου. Ήταν ένα γεροντάκι ευλογημένο. Κάποτε ένας γείτονας μοναχός, δεν γνωρίζω τί είχε συμβεί, το έθλιβε το Γεροντάκι. Ο παππούς φώναζε διότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Διαμαρτυρόταν, έβγαζε φωνές, τσίριζε… Ο Γέροντας ο δικός μου, νέο παιδί, δυνατό που μπορούσε να τα βάλει με δέκα ανθρώπους, όταν άκουγε το Γέροντά του να φωνάζει έξω και ο άλλος να σηκώνει το ανάστημά του, μέσα του άρχιζε να βράζει ο θυμός και η οργή. Μόλις είδε τον κίνδυνο ότι αν βγει έξω δεν μπορούσε να προβλέψει τί θα συνέβαινε, σαν νέος που ήταν, αμέσως τρέχει στην εκκλησία, γονατίζει κι’ αρχίζει να φωνάζει: «Παναγία βοήθησε με». Και άρχισε να κλαίει· να κλαίει, και να παρακαλεί, ώστε να επέμβει η Παναγία να βοηθήσει μη τυχόν και σ’ αυτή την κατάσταση βγει έξω. Και αφού έκλαψε πολύ, και έχυσε πολλά δάκρυα, τότε είδε το θηρίο του εγωισμού και τού θυμού να μαλακώνει και να υποχωρεί. Όταν είδε ότι ήρθε σε μια κατάσταση που μπορούσε να βγει έξω και να μιλήσει με πραότητα και ηρεμία, βγήκε και απάλλαξε, βέβαια με ήρεμο τρόπο και με ευγένεια, τον γέροντα από το γείτονα. Και αυτό μας το έλεγε σαν παράδειγμα του πώς αντιμετωπίζεται ο εγωισμός στη πράξη.
 

Ο γέροντας Ντόμπρι Ντόμπρεφ
Έρχεται και στον μοναχό ο πειρασμός και του ψιθυρίζει παραπλήσια πράγματα με εκείνα που ψιθύρισε στον Αδάμ. Αν ο Γέροντας τον μαλώνει ή του κόβει το θέλημα, διαμαρτύρεται μέσα ο εγωισμός και ψιθυρίζει στο μοναχό να αντιλογήσει, να φιλονικήσει, να στήσει το δικό του θέλημα· μ’ αυτό τον τρόπο δεν πρόκειται να θεραπευθεί ποτέ.
Ο μοναχός πρέπει να έχει συνεχώς την προσοχή για να αντιμετωπίζει την κάθε περίπτωση, τον κάθε πειρασμό με επιτυχία, ώστε με τη χάρη του Θεού να απαλλαγεί από τον παλαιό άνθρωπο. Στη θέση του παλαιού να μπεί ο νέος, ο κατά Χριστόν, ο άνθρωπος της απάθειας και της αναστάσεως.
Ο αγώνας δεν είναι μικρός, ούτε και σε λίγο χρόνο κατορθώνεται η νίκη και ο θρίαμβος κατά του εγωισμού. Μεγάλο θηρίο. Πολυκέφαλο.
Ο Όσιος Εφραίμ λέει: «Με λιοντάρι καταπιάστηκες; Πρόσεξε μη σου συντρίψει τα οστά.»
Αυτό το θηρίο είναι ο Ε γ ω ι σ μ ό ς. Σαν λιοντάρι παραφυλάει και μας επιτίθεται. Εμείς πρέπει να έχουμε στα χέρια μας το όπλο και το μαχαίρι της αντιρρήσεως κατά των λογισμών.
 

Οι τύραννοι των χριστιανών στους χρόνους των διωγμών προσπαθούσαν να παρασύρουν τους Μάρτυρες στο να αρνηθούν τη Θεότητα του Χριστού. Τους υπόσχονταν πολλά· πλούτη, δόξες τιμές. Οι Μάρτυρες όμως δεν υποχωρούσαν. Θριαμβευτικά ομολογούσαν τη πίστη στο Χριστό και στο τέλος δέχονταν το στεφάνι του μαρτυρίου, και έτσι ο Χριστός δοξαζόταν.
Και τώρα οι τύραννοι των παθών μας πιέζουν. Τα πάθη μας υπόσχονται, αν υποχωρήσουμε, απόλαυση και ικανοποίηση. Δεν πρέπει ο μοναχός να υποχωρεί σε μια τέτοια βία, αλλά να αντιστέκεται με όλη την ανδρεία της ψυχής και να περιμένει μετά από μια νόμιμη πάλη το στεφάνι του μαρτυρίου.
Οι Μάρτυρες μαρτύρησαν σε λίγο χρόνο. Πολλοί μάρτυρες σε λίγα λεπτά δεχθήκανε το στεφάνι. Ο μοναχός μαρτυρεί συνέχεια, σε όλη του τη ζωή. Όχι σε ένα τύραννο άλλα σε πολλούς. Κάθε πάθος και ένας τύραννος. Γι’ αυτό όχι λιγότερο θα στεφανωθούν οι μοναχοί που θα αντισταθούν στη βία των παθών και θα ομολογήσουν την καλή ομολογία της ασκήσεως, της μη υποχωρήσεως.

Μας σπρώχνει το πάθος της αντιλογίας. Εμείς πρέπει να βάλουμε εμπόδιο, φράγμα, να ανοίξουμε όρυγμα, να πέσει το άρμα της αντιλογίας μέσα μας.

Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Να μην παρουσιάζουμε κενά· διότι τα κενά τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος και σφηνώνει μέσα στα κενά και μας δημιουργεί κατάσταση επικίνδυνη. Η προσευχή πρέπει να είναι ακατάπαυστη. Η προσευχή είναι το όπλο μας. Και μόνο να προσεύχεται κανείς, ο διάβολος δεν τον πλησιάζει εύκολα.
Ας αγωνισθούμε εναντίον κυρίως αυτού του πάθους, διότι από εδώ ξεκινούν όλα. Και το κυρίως φάρμακο κατά του εγωισμού είναι η ταπείνωση. Ο Κύριος μας, μας είπε· «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσεται ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών». Η ταπείνωση και η πραότητα χαρίζουν μια πνευματική ανάπαυση στη ψυχή. Της χαρίζουν φως και βλέπει καθαρότερα τα πράγματα.
Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, την ταπείνωση την αποκαλεί «Θεοΰφαντον στολήν». Την ταπείνωση, λέγει, φόρεσε ο Υιός και Λόγος του Θεού και μπόρεσε και κατήλθε εκ των ουρανών, και μπόρεσε η γη να τον δεχθεί χωρίς να καταφλεχθεί.
Η ταπεινοφροσύνη στολίζει τον άνθρωπο. Ο ταπεινός άνθρωπος όπου και αν σταθεί, όπου και αν βρεθεί, σκορπάει μια κατά κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη και γίνεται αγαπητός και προσφιλής. Την ταπείνωση οι δαίμονες την τρέμουν, όπως ακριβώς συνέβη και με έναν υποτακτικό.


Ένας χριστιανός είχε μια κόρη δαιμονισμένη και την πήγε σε πολλούς γιατρούς αλλά δεν βρήκε τη θεραπεία της. Αυτός ο χριστιανός είχε ένα φίλο, πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος είχε σχέση με τους μοναχούς, και λέγοντάς του το παράπονο, τον πόνο του για το κορίτσι του, του λέει εκείνος· «Το παιδί σου θα βρει θεραπεία μόνον όταν καλέσεις ένα μοναχό, υποτακτικό, και έλθει στο σπίτι σου και κάνει μια ευχούλα, θα δεις αμέσως το παιδί σου θα γίνει καλά.
-Και που θα τον βρω εγώ αυτόν τον μοναχό;
-Να! Κάτω στην αγορά κατεβαίνουν, λέει, από την έρημο νεώτεροι υποτακτικοί μοναχοί και πωλούν διάφορα εργόχειρα. Σ’ ένα τέτοιο μοναχό πες του· «Έλα στο σπίτι να σου πληρώσω τα εργόχειρα, διότι τώρα επάνω μου δεν έχω χρήματα». Και πες του να σου κάνει μια ευχή και θα δεις ότι το παιδί σου θα γίνει καλά.
Αυτός αμέσως το πρωί κατεβαίνει στην αγορά, βλέπει ένα νέο μοναχό να πουλά διάφορα, εκεί, εργόχειρα.
Του λέει: Πάτερ, πόσο τα δίνεις αυτά;
-Τόσο. Είπε ο μοναχός.
-Μπορείς να έλθεις μέχρι το σπίτι να σε πληρώσω, γιατί επάνω μου δεν έχω χρήματα;
-Έρχομαι, λέει.
Και αφού προχωρούσαν προς το σπίτι και πλησίαζαν, ο διάβολος μυρίστηκε το πράγμα, ότι ήρθε η ώρα του να πάρει το εξιτήριο του και να φύγει από τον άνθρωπο, ετοιμάστηκε και αυτός. Και μπαίνοντας ο μοναχός μέσα στο σπίτι, τον συναντά η κόρη και σηκώνει το χέρι και του δίνει ένα ράπισμα, του μονάχου. Αυτός, ο μοναχός, γύρισε και την άλλη πλευρά του προσώπου και του δίνει και απ’ εκεί ένα ράπισμα, και αμέσως η κόρη έπεσε κάτω κι έβγαζε αφρούς. Και στο τέλος, φεύγοντας το δαιμόνιο είπε, ότι η εντολή του Χριστού με βγάζει και με διώχνει. Και αμέσως το παιδί έγινε καλά.
Ο υποτακτικός αυτός, από την πράξη αυτή φαίνεται ότι ήταν ένας προοδευμένος, ένας πετυχημένος μοναχός ο οποίος θα είχε εξασκηθεί στην παιδία και τη θεραπεία της ψυχής του.
Στην προσευχή μας πάντοτε να παρακαλούμε και να δεόμεθα του Θεού να μας απαλλάσσει απ’ αυτό το θηρίο, τον εγωισμό, και να μας χαρίζει την αγία ταπείνωση της ψυχής.


Και:
 
Άρθρα για τον εγωισμό
Για την αλλαγή των άλλων...
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!  ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!
Αυτογνωσία
Η εσωτερική ειρήνη
Η δικτατορία των "πρέπει" - ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα!

Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Ο ταπεινός ποτέ δεν ενοχλείται 
Μια ψυχή που τουρτουρίζει στους πάγους...
Μάθε να γίνεσαι αόρατος...