ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Εκκλησία και πρόσφυγες



Πρόσφατα ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος επικρίθηκε, δηλαδή κατακρίθηκε, για την κίνησή του, να βγάλει το σταυρό και το αρχιερατικό του εγκόλπιο, κατά την επίσκεψή του στους πρόσφυγες, για να μην τραυματίσει - όπως ειπώθηκε - το θρησκευτικό συναίσθημα των μουσουλμάνων προσφύγων (ο ίδιος δεν παραδέχεται ότι το έκανε γι' αυτό, όπως αναφέρεται εδώ, απ' όπου και η φωτο).
Δεν ξέρω αν η πράξη του ήταν σωστή ή λάθος. Όμως νομίζω ότι δεν επιτρέπεται η σφοδρή κριτική κατά του αρχιεπισκόπου για ένα τέτοιο συμβάν. Το αν η Εκκλησία ευαγγελίζεται τους πρόσφυγες ή όχι, δεν κρίνεται από αυτό. Αν υποχωρούμε μπροστά στο επερχόμενο Ισλάμ, δεν κρίνεται από αυτό, αλλά από πολλά. Μην ξεχνάμε ότι οι πρόφυγες είναι θύματα αυτού του Ισλάμ, όπως ήμασταν κι εμείς στο παρελθόν.
Επίσης, αν μεταξύ των προσφύγων έχουν διεισδύσει πεμπτοφαλαγγίτες τζιχαντιστές, είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που οφείλει το ελληνικό κράτος να το ερευνήσει άμεσα - και θα το έκανε, αν δεν ήταν ξεπουλημένο. Μήπως κρυφά το κάνει; Μακάρι. Εμείς πάντως, ως απλοί άνθρωποι, αλλά ορθόδοξοι χριστιανοί (δηλαδή ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να είμαστε απλοί άνθρωποι, εφόσον είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί), δεν μπορούμε να κλείνουμε την πόρτα και την καρδιά μας στους δυστυχισμένους που έρχονται στον τόπο μας, επειδή υποψιαζόμαστε ότι ίσως κάποιοι από αυτούς είναι πράκτορες των τζιχαντιστών.
Επιπλέον, κι αν όντως είναι και μια μέρα αιφνιδίως ξεθηκαρώσουν τα σπαθιά τους, σίγουρα θα παίξει θετικό ρόλο το ότι μοιραστήκαμε μαζί τους το υστέρημά μας. Αν και όσο το μοιραζόμαστε. Ας μην κλείνουμε λοιπόν την πόρτα της αγάπης του Χριστού, επειδή το κράτος δεν κάνει το δουλειά του. Εξάλλου, αν είναι να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε σαν άγιοι, όχι σαν μικρόψυχοι φαρισαίοι.
Όσο για το ζήτημα του ευαγγελισμού των προσφύγων, δηλαδή του ιεραποστολικού ανοίγματος σ' αυτούς, τι ακριβώς έχουν κάνει γι' αυτό όσοι κατακρίνουν τον αρχιεπίσκοπο; Τι έχουν κάνει οι τόσοι ορθόδοξοι σύλλογοι, οι αδελφότητες, οι μονές, οι ενορίες, οι ορθόδοξες συντροφιές, διαδικτυακές και άλλες, που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας; Αφήστε, το ζήτημα είναι παλιό (από τα τόσα χρόνια που έχουμε μετανάστες και ποτέ δεν προσφερθήκαμε να τους μιλήσουμε σωστά και όμορφα για το Χριστό), δεν είναι πρόσφατο, και δεν είναι και ανώδυνο για κανένα μας.
Αναδημοσιεύουμε δύο σχετικά κείμενα και κατόπιν, Θεού θέλοντος, θα πούμε κάτι ακόμη.
Κατ' αρχάς, μια πρόσφατη επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά, με την οποία συμφωνούμε απόλυτα:

Aκέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται
Βοήθεια στον πλησίον που έχει ανάγκη
Χρήστος Γιανναράς
 "Καθημερινή τής Κυριακής" 27-3-2016.
Αναδημοσίευση από: http://www.kathimerini.gr, ΟΟΔΕ

Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.

Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;

Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;

Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών... Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.

Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.

Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες - ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.

Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.

Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».

Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.

Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.

Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

"Ν": Βλέπετε, εδώ δικαιώνεται η κίνηση του αρχιεπισκόπου και αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψιν χωρίς φανατισμό και να μη σπεύδουμε να ασκούμε κριτική, δηλαδή να σκεφτούμε τι αντίκτυπο τελικά έχει στον κόσμο μια τέτοια στάση, που μπορεί να είναι θετικός αντίκτυπος και να οδηγήσει ανθρώπους στη σωτηρία. Υπενθυμίζω ότι η γερόντισσα Γαβριηλία ποτέ δεν "έκανε ιεραποστολή". Μόνο βοηθούσε. Κι όμως αυτό από μόνο του είχε στρέψει προς την Ορθοδοξία κάποιους ανθρώπους στη μακρινή και βασανισμένη ανατολή.
Συνεχίζουμε με:

Ο ιερός Χρυσόστομος μάς κηρύττει για το Προσφυγικό
 

Πεμπτουσία, Αέναη επΑνάσταση
 
Λένε ότι αυτοί (οι πρόσφυγες) είναι φυγάδες, ξένοι και ελεεινοί. Ότι άφησαν τις πατρίδες τους για να μαζευτούν στην πόλη μας.

Πες μου λοιπόν, γι’ αυτό αγανακτείς και μαδάς το στεφάνι της πόλης [δηλ. καταστρέφεις τη δόξα της], επειδή όλοι τη θεωρούν δικό τους λιμάνι και την προτιμούν από τη δική τους γη; Γι' αυτό ακριβώς όμως, θα έπρεπε να αγάλλεσαι και να χαίρεσαι, γιατί όπως για ένα καλό προϊόν όλοι σπεύδουν να το αγοράσουν απ’ τα χέρια σας, έτσι και όλα τα έθνη βλέπουν την πόλη μας σαν δική τους μητέρα. Ας μην καταστρέφετε λοιπόν την τιμή που της κάνουν και μην πετσοκόβετε αυτόν τον έπαινο που της προσφέρουν από τα παλιά τα χρόνια.

Και όπως κάποτε είχε πέσει μεγάλη πείνα, οι κάτοικοι αυτής της πόλης έστειλαν πολλά χρήματα στους κατοίκους των Ιεροσολύμων μέσω του Βαρνάβα και του Παύλου, από τους οποίους ξεκινήσαμε την ομιλία μας [σ.σ. έγινε προηγουμένως λόγος]. Από ποιον εμείς θα είμαστε άξιοι συγγνώμης, και τι είδους απολογία θα δώσουμε, όταν οι πρόγονοί μας έτρεφαν με τα χρήματά τους αυτούς που ζούσαν μακριά και έτρεχαν να τους βοηθήσουν – ενώ εμείς θέλουμε να απελάσουμε αυτούς που έρχονται από μακριά, και απαιτούμε ευθύνες με ακρίβεια; Και μάλιστα ενώ γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι μυριάδων κακών.


Ας σκεφτούμε δε, ότι αν ο Θεός θελήσει να μας εξετάσει, όπως ακριβώς κάνουμε εμείς με τους φτωχούς, δεν θα τύχουμε καμία συγγνώμη και κανένα έλεος. Γιατί ειπώθηκε: «Όπως εσείς κρίνετε, έτσι και οι ίδιοι θα κριθείτε». Γίνε λοιπόν κι εσύ φιλάνθρωπος και ήμερος στο συνάνθρωπο, συγχώρεσε αυτόν που σφάλλει και δείξε έλεος, αν θέλεις να κριθείς ευνοϊκά. Γιατί όμως μπλέκεις τα πράγματα; Γιατί είσαι περίεργος; Μήπως ο Θεός πρόσταξε να ψάχνουμε τις ζωές των άλλων, να απαιτούμε ευθύνες και να πολυπραγμονούμε, ώστε να δυσκολεύονται οι άνθρωποι;


Το Πρωτότυπο κείμενο


Δραπέται τινες εισι, φησι, και ξένοι, και μαστιγίαι, και τας αυτών αφέντες πατρίδας, εις την ημετέραν πόλιν συρρέουσι. Δια τούτο ουν αγανακτείς, ειπέ μοι, και τον στέφανον της πόλεως διατίλλεις, ότι κοινόν λιμένα πάντες αυτήν είναι νομίζουσι, και της ενεγκούσης την αλλοτρίαν προτιθέασι; Διά τούτο μεν ούν αγάλλεσθαι έδει και χαίρειν, ότι καθάπερ εις κοινόν εμπορίαν τας υμετέρας χείρας τρέχουσιν άπαντες, και μητέρα κοινήν είναι ταύτην την πόλιν νομίζουσι. Μη δη διαφθείρητε το εγκώμιον, μηδέ ακρωτηριάσητε τον έπαινον πάτριον όντα αυτή και αρχαίον.


Και γαρ ποτε λιμού μέλλοντος εις την γην εμβάλλειν άπασαν, οι την πόλιν ταύτην οικούντες τοις εν Ιεροσολύμοις καθημένοις, αυτοίς δε τούτοις, περί ων ημίν ούτος ο λόγος άπας κεκίνηται, διά χειρός Βαρνάβα και Σαύλου χρήματα έπεμψαν ουκ ολίγα. Τίνος ούν εν είημεν ημείς συγγνώμης άξιοι, ποίας δε απολογίας, όταν οι μεν πρόγονοι οι ημέτεροι και τους πόρρωθεν καθημένους φαίνωνται διά των οικείων τρέφοντες χρημάτων, και αυτοί προς εκείνους τρέχοντες· ημείς δε και τους αλλαχόθεν προς ημάς καταφεύγοντας απελαύνωμεν, και απαιτώμεν ευθύνας ακριβείς, και ταύτα ειδότες, ότι μυρίων υπεύθυνοί εσμεν κακών; Καν ο Θεός ούτως ακριβώς τα καθ’ ημάς εξέταση, ώσπερ ημείς τα των πενήτων, ουδεμιάς τευξόμεθα συγγνώμης, ουδέ ελέου τινός· «Εν ω γαρ κρίματι κρίνετε, φησί, και υμείς κριθήσεσθε».

Γενού τοίνυν φιλάνθρωπος και ήμερος τω συνδούλω, και πολλά άφες των ημαρτημένω, και ελέησον, ίνα και αυτός τοιαύτης τύχης της ψήφου. Τι πράγματα σαυτώ πλέκεις· τι περιεργάζη; Άρα ει προσέταξεν ο Θεός βίους ερευνάν, και ευθύνας απαιτείν, και πολυπραγμονείν τρόπους, ουκ αν εδυσχέραινον πολλοί;


Πηγή: Περί Ελεημοσύνης. Εκφωνηθείς εν τω παριέναι αυτόν χειμώνος ώρα, και ιδείν τους πένητας και πτωχούς ανεπιμελήτους ερριμμένους κατά την αγοράν, PG 51, 269-7.  


"Ν": Κλείνουμε επαναφέροντας στο τραπέζι το αίτημά μας για ευαγγελισμό των προσφύγων. Όμως αυτός ο ευαγγελισμός πρέπει να γίνεται διακριτικά. Όχι καταπιεστικά, όχι με υποκριτική βοήθεια προς αυτούς, όχι ενώ ακόμη παλεύουν για να επιβιώσουν. Και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου οι άξιοι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι αγωνίζονται με αληθινή αγάπη για να ταΐσουν τους πεινασμένους και κατόπιν τους μιλάνε για το Χριστό.
Αλλά τι λέω, αφού η Εκκλησία δεν έκανε, δεν κάνει και δεν θα κάνει ευαγγελισμό των προσφύγων ή των χιλιάδων αλλόθρησκων μεταναστών που η χάρη του Θεού έφερε στον τόπο μας (όπως είπε κάποιος) για να τους μιλήσουμε για το Χριστό, αλλά εμείς δεν το κάνουμε. Πώς να το κάνουμε, αφού δεν τους αγαπάμε;

Θα προτείνουμε τα εξής:
Για τον ευαγγελισμό των προσφύγων, κείμενο που γράφτηκε νωρίς, όταν δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμη ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λαθρομετανάστες, αλλά πρόσφυγες. Δείτε, παρακαλώ, και τα σχόλιά μας.
Για την προσφορά της Εκκλησίας προς τους πρόσφυγες (προσέξτε και την εισαγωγή μας).
Το Ισλάμ έρχεται - Εμείς κοιμόμαστε;
Το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες & οι εκμεταλλευτές των λαών...
Ο Ξένος Θεός και οι ξένοι μετανάστες

Ο Χριστός μαζί μας και μαζί σας, αδελφοί, και μαζί με τους φουκαράδες που έφτασαν στην πόρτα μας, ό,τι κι αν έχουν στο μυαλό και την καρδιά τους... Καλό υπόλοιπο Μεγάλης Σαρακοστής, μην το ξεχνάμε. Και καλή, αληθινή ανάσταση.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Πολιτική παρέμβαση του μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου


Η κατάρρευση της Πατρίδας μας ήταν σχεδιασμένη

Μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης Παύλος


Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε,
ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της.
Νά διαφθείρει τό λαό
γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή.

 
Δέν ξέρω ἐάν ἐδῶ πού φτάσαμε ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἔξοδος ἀπό τή δύσκολη ὥρα πού περνᾶμε. Ἐάν ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπίδας, αὐτό μόνο ἀπό τό λαό μπορεῖ νά προέλθει, ἐάν μπορέσει νά συνετισθεῖ, ἐάν μπορέσει νά μετανοήσει, ἐάν μπορέσει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του.

Οἱ ἐξουσίες στάθηκαν ἀδύνατες, γιατί ὑπῆρξαν λίγες σέ ποιότητα. Οἱ κατά καιρούς ἐξουσίες πού κυβέρνησαν αὐτό τόν τόπο, στάθηκαν ἀνίκανες καί ἕνα καθαρό μάτι διαβλέπει ὅτι δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά βοηθήσουν τήν Πατρίδα. Ἐάν μποροῦσαν θά τό εἶχαν κάνει.
Ὄχι δέ μόνον δέν ἔκαναν καλό, ἀλλά ἔκαναν κακό, γιά τήν ἀκρίβεια κακούργησαν ἐναντίον τῆς Πατρίδας καί τοῦ λαοῦ. Τό κακούργημα δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν κατάστρεψαν οἰκονομικά, ἀλλά τόν διέφθειραν ψυχικά.
Προκειμένου νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσία τους καί τά λάφυρά της, διέφθειραν τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο πού καταντᾶ δαιμονικός.
Ἐκμεταλλεύθηκαν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ στόχο νά ἐκμαυλίσουν συνειδητά τόν λαό. Μέ ὑποταγμένα στήν ἐξουσία τά τηλεοπτικά κανάλια διαμόρφωσαν τίς εἰδήσεις διά νά διαφθείρουν τόν λαό καί νά κλονίσουν συνειδήσεις ὥστε κάποτε νά μποροῦν νά τοῦ πετάξουν στά μοῦτρα τό «μαζί τά φάγαμε».
Ὁ λαός διαβρωμένος ἔγινε αἰχμάλωτος τοῦ δικοῦ του ὁράματος, αὐτοῦ πού τοῦ καλλιέργησαν καί τώρα κάποιοι ἔχουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ξανάρθουν ἐκεῖνες οἱ «καλές ἡμέρες» τῆς καλοπέρασης καί κανείς ἀπό τούς πολιτικούς δέν ἔχει τό θάρρος νά τούς πεῖ ὅτι αὐτές δέν θά ξανάρθουν, γιατί ἦταν μέρες ἀνομίας, καί δέν πρέπει νά ξανάρθουν.

Ἡ κατάρρευση τῆς Πατρίδας μας ἦταν σχεδιασμένη μέ βασικούς συνεργάτες τούς πολιτικούς πού ἀφιονισμένοι μέ τό ἀφιόνι τῆς ἐξουσίας στάθηκαν ἀνίκανοι νά ἀντιδράσουν. Τό σκάνδαλο τοῦ Χρηματιστηρίου δέν ἦταν μιά καλοστημένη παγίδα μέ τόν τότε Πρωθυπουργό νά σπρώχνει τό λαό νά παίρνει δάνεια γιά νά ἀγοράζει μετοχές; Ποιός λογοδότησε γι’αὐτό;
καταναλωτισμός ἔγινε ὅραμα ζωῆς. Μέ κάθε τρόπο οἱ Ἕλληνες ὠθοῦντο πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Δάνειο γιά διακοπές, δάνειο γιά Χριστούγεννα σέ ἐξωτικούς προορισμούς, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Οἱ ἐξουσίες δέν γνώριζαν ποῦ πήγαινε αὐτή ἡ ἱστορία; Ἄν γνώριζαν ἔχουν τήν πρώτη εὐθύνη καί πρέπει νά ἀναζητηθεῖ. Ἐάν δέν γνώριζαν ἦταν ἔνοχοι γιά λόγους βλακείας. Ἤξεραν ὅμως τά πάντα.
Παράλληλα μέ τόν εὐδαιμονισμό, ἕνα πνεῦμα λοιδωρίας ἀπέναντι σέ ὅ,τι πνευματικό, ὅ,τι παραδοσιακό καί ταυτόχρονα ἕνα τσουνάμι ἐπιθέσεων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Συνασπισμένα κανάλια, ὑπηρέτες ξένων πρῶτα συμφερόντων καί τῆς ἑλληνικῆς ἐξουσίας μετά, προσπαθοῦσαν νά γκρεμίσουν τή σχέση τῶν νεοελλήνων μέ τήν πηγή τῆς δυνάμεως.
Ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον θέμα πρός μελέτη θά ἦταν ἡ στάση τῶν ΜΜΕ ἀπέναντι στόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ὀφειλόταν σέ καθαρό δημοσιογραφικό ἐνδιαφέρον ἤ ἐκτελοῦσαν διατεταγμένη ὑπηρεσία μέ διατάκτες ἐντός καί ἐκτός Ἑλλάδος;
Μόνον ἠλίθιοι δέν καταλάβαιναν τότε ὅτι ἑτοιμαζόταν ἡ μεγάλη ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ λαοῦ. Μόνον ἠλίθιοι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν ὅτι στόχος δέν ἦταν ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος. Δέν καταλάβαιναν ὅτι προσπαθοῦσαν νά καταστρέψουν τό καταφύγιο τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ἐξουδενώσουν.

Μιλοῦσαν γιά τήν «μεγάλη Ἐκκλησιαστική περιουσία» πού αὐτοί καί τό συνἀφι τους τήν εἶχαν ληστέψει. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε παραχωρήσει τό 96% τῆς περιουσίας της πρός χάριν τοῦ λαοῦ. Προκάλεσα ἀρκετές φορές τούς δημοσιογράφους, ὅτι μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα ἔρευνα θά ἦταν νά ἐρευνήσουν ἄν αὐτή ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία πού δόθηκε κατά καιρούς γιά χάρη τοῦ λαοῦ πῆγε πραγματικά στό λαό ἤ πῆγε στίς τσέπες τῶν ἀδίστακτων. Ἀλλά κανείς δέν τόλμησε.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐξέδωσε ἕνα βιβλίο γιά τό κομμάτι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί τήν τύχη του πού ἀφοροῦσε τήν πρώτη Μητρόπολη του, Θηβῶν καί Λεβαδείας. Ἀντιμετωπίσθηκε ἀπό ὅλους διά τῆς σιγῆς. Ἡ ὑπόθεση κάνει «τζίζ».
Αὐτό πού στόχευσε ἡ ἐξουσία τό πέτυχε, ἀλλά αὐτό εἶναι καί τό μεγάλο ἔγκλημά της. Νά διαφθείρει τό λαό γιά νά τόν ἀναγκάσει σέ σιωπή καί σέ ὑποταγή.
Καί κατάφερε ἐπίσης ἔν τινι μέτρῳ νά συκοφαντήσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν τρομάξει, γιά νά στρέψει τόν λαό ἐναντίον της, σάν τόν Νέρωνα πού ἔκαψε τήν Ρώμη καί μετά κατηγόρησε τούς χριστιανούς σάν ὑπαίτιους. Ὅταν κάποια στιγμή ὁ λαός θά καταλάβει, παρόλο πού προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, τότε θά δεῖ τό μεγάλο καί σκληρό παιχνίδι πού ἔπαιξαν εἰς βάρος του.
Ἡ εὐθύνη τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας γιά τήν καθυστέρηση σ’αὐτό τόν τόπο σέ νευραλγικούς τομεῖς τῆς δημόσιας ζωῆς εἶναι καί μεγάλη καί ἐγκληματική.
Ἡ κατάσταση καί τό κατάντημα τῆς δημόσιας ὑγείας, τῆς δημόσιας Παιδείας, τῆς διεφθαρμένης διοίκησης καί τόσοι ἄλλοι τομεῖς, ὀφείλουν τήν ὑπανάπτυξη τους στούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας.
Αὐτούς δέν τούς ἔνοιαξε ἡ Πατρίδα τούς ἔνοιαζε μόνο ἡ ἐξουσία. Δέν τούς ἔνοιαζε οὔτε κἄν τό κόμμα τους, πού γι’αὐτούς ἦταν μέσο προσωπικοῦ πλουτισμοῦ καί μέσο διατήρησης τῆς ἐξουσίας. Πόσοι καί πόσο κατάλαβαν αὐτό τόν τόπο, τήν ἱστορία του καί τήν παράδοσή του;
Εὔκολοι σέ δεκάρικους λόγους, θεώρησαν ὡς πολιτική τοποθέτηση καί πολιτικό διάλογο τά διάφορα σλόγκαν μέ τά ὁποῖα νόμιζαν ὅτι ἀσκοῦν πολιτική. Τό πρῶτο μνημόνιο εἶχε 234 σελίδες.
Τό ὑπέγραψαν ὅλοι, χωρίς κανείς νά τό διαβάσει. Τό ὑπέγραψαν μέσα σέ τρεῖς ὧρες, χωρίς νά ξέρουν τί ὑπογράφουν. Ὑψηλόβαθμα στελέχη ἐπισκέπτονται ξένους ὀργανισμούς γιά νά ὑπερασπίσουν ὑποτίθεται τά συμφέροντα τῆς Πατρίδας καί οἱ συνομιλητές τους δέν μποροῦν νά καταλάβουν γιατί ἀκριβῶς πῆγαν καί τί ἀκριβῶς ἤθελαν.
Αὐτό εἶναι τό ἐπἰπεδο τους, τῶν περισσοτέρων τουλάχιστον. Γιατί ἄν αὐτοί πού πηγαίνουν ἔχουν «τέτοιες» ἱκανότητες, μπορεῖτε νά καταλάβετε πόσες ἔχουν αὐτοί πού τούς στέλνουν.

Ἡ ἀνικανότητα, ἀλλά καί ἡ ἰδιοτέλεια τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας φαίνεται στήν ἀνικανότητα ἤ τήν ἄρνηση τους νά συναινέσουν σέ ἕνα κοινό τόπο, σέ μιά κοινή συνισταμένη, γιά σοβαρά προβλήματα πού ἀπασχολοῦν τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ἄν μιά Κυβέρνηση πάρει μιά νομοθετική πρωτοβουλία π.χ. γιά τήν Παιδεία, ἡ ἀντιπολίτευση θά ἀντιδράσει καί θά καταψηφίσει.
Θά ξεσηκώσει ὀργανωμένες ὁμάδες γιά νά ματαιώσει τά πάντα. Ἐάν ἡ ἀντιπολίτευση αὐτή γίνει αὕριο Κυβέρνηση καί πάρει γιά τό ἴδιο θέμα τήν ἴδια ἀκριβῶς ἤ περίπου πρωτοβουλία, ἡ νέα ἀντιπολίτευση θά καταψηφίσει αὐτό πού ὡς Κυβέρνηση θέλησε νά ψηφίσει. Γιατί νά τό κάνει ὁ ἅλλος καί νά μήν τό κάνουμε ἐμεῖς; Δέν μπόρεσαν ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων νά κάνουν κάτι μαζί. Αὐτό τό ὀνομάζουν πολιτική.
Ἀλλά αὐτή ἡ συμπεριφορά πού εἶναι σχεδόν πάντα ἡ ἴδια στίς ἐναλλασσόμενες ἐξουσίες δείχνει τήν ἀληθινή ποιότητά τους καί τό ποιοί εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τό κατάντημα τῆς Πατρίδος.
Ἦταν Νομάρχης. Γνώρισε τήν τοπική αὐτοδιοίκηση καί τίς ἀνάγκες της. Γίνεται βουλευτής. Ὡς βουλευτής μέ τό κόμμα του νομοθετεῖ σωστά μέτρα γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση. Ἔλα ὅμως πού στίς ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοπικῶν ἀρχόντων ἡ ἀντιπολίτευση ἐκλέγει πολλούς νέους δημοτικούς καί Νομαρχιακούς ἄρχοντας.
Καί πηγαίνει στήν Βουλή μέ τήν ἐντολή ἀπό τό κόμμα του πού κυβερνᾶ νά εἰσηγηθεῖ τό κουτσούρεμα τῶν ἁρμοδιοτήτων γιά νά μήν ὠφεληθοῦν οἱ ἀντίπαλοι. Αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας στήν Ἑλλάδα, γι’αὐτό καί τήν ἄφησαν ὑποανάπτυκτη, γι’αὐτό καλλιέρησαν τήν διαφθορά, τήν ἄντληση μίζας, γι’αὐτό τήν ἔφεραν σέ αὐτό τό σημεῖο. Ποιός ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας ἔνοιωσε στό πετσί του τήν οἰκονομική κρίση;
Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους δέν δείχνει κάτι τέτοιο. Καί ἡ σημερινή ἐξουσία δέν κάνει τίποτα ἄλλο παρά νά θερίζει τούς καρπούς πού ἔσπειρε. Μέ τήν ἀνευθυνότητα τῆς ἀντιπολίτευσης ἔσπειρε ἀνέμους καί τώρα θερίζει θύελλες.
Καί προσπαθεῖ νά ἀποπρασανατολίσει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν κοινωνία πού ζεῖ σέ ἔκτακτες ἀνάγκες, ψηφίζοντας νόμους καί νομοσχέδια γιά νά διατηρήσει τά κουρέλια τῆς προοδευτικότητας καί ἀντί νά ζητᾶ συγγνώμη γιά τό κατάντημα τῶν ἀνθρώπων, ζητᾶ συγγνώμη γιά τά νομοσχέδια τῆς ντροπῆς πού ἄργησε τάχα νά ψηφίσει.

Ἕνα ἄλλο κλασικό παράδειγμα τῆς ἀνίκανης ἐξουσίας εἶναι αὐτό πού ζοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες μέ τούς ἀγρότες. Σχεδόν κάθε χρόνο ἔχουμε καταλήψεις δρόμων. Πρίν ἡ σημερινή ἐξουσία γίνει κυβέρνηση ἔτρεχε στά μπλόκα γιά νά στηρίξει τά αἰτήματα τῶν ἀγροτῶν. Τότε εἶχαν δίκαιο καί μόνο ἐφέτος ἔχουν ἄδικο; Κάποιοι λένε ὅτι ἔχουν μέν δίκαιο, ἀλλά οἱ συνθῆκες εἶναι δύσκολες.
Πρίν δύο χρόνια δέν ἦταν καί μόνον τώρα ἔγιναν; Ἔχουν δίκαιο οἱ ἀγρότες;Ἐάν ναί νά τό παραδεχθοῦν ὅλοι. Ἐάν ἔχουν ἄδικο ἤ εἶναι ὑπερβολικοί νά τούς τό ποῦν ΟΛΟΙ, διαφορετικά εἶναι ἀνεύθυνοι.
Ἔπειτα ἀπό τόσες ἡμέρες πού ἡ χώρα παρουσιάζει παράλυση, ἡ ἐξουσία καί τώρα καί στό παρελθόν κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Γιατί ἔπρεπε νά ρεζιλεύεται ἔτσι ἡ Πατρίδα μας;Δέν μποροῦσαν ἀπό τήν ἀρχή νά διαλεχθοῦν μέ εὐθύνη, νά τοποθετηθοῦν ὅλοι καί νά ἀποφύγουμε κάθε λίγο καί λιγάκι αὐτό τό μπάχαλο; Αὐτό λέγεται ὑπεύθυνη διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό ὅλες τίς ἐξουσίες πού πέρασαν;
Ἡ ἐξουσία κατέστρεψε αὐτό τόν τόπο, τόν λεηλάτησε γιά πάρτη της, τόν διέφθειρε ἐκμεταλλευόμενη τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, τόν δίχασε καί ἔστρεψε τόν ἕνα μετά τόν ἄλλο, ἔστρεψε τήν μία ὁμάδα ἐναντίον τῆς ἄλλης. Σήμερα ἡ ὑπενθύμιση τῶν μπλέ, πράσινων καί κόκκινων καφενείων τοῦ παρελθόντος μόνο ντροπή μπορεῖ νά προκαλέσει σέ κάθε νοήμονα ἄνθρωπο.
Ὄργανο στά χέρια ξένων προσπάθησε νά καταστρέψει τήν γλῶσσα, τήν ἱστορία, τήν πίστη στόν Θεό, μέ στόχο τήν ἐξουδένωση καί τήν πλήρη ὑποταγή τοῦ λαοῦ, αἰχμάλωτου ἀπατηλῶν ὀνείρων καί ψεύτικων ὑποσχέσεων. Καμιά ἐξουσία δέν εἶπε ποτέ τήν ἀλήθεια στόν λαό.Τήν λύση πού ὑπῆρχε δέν τήν εἶπε κανείς στόν λαό γιατί δέν συνέφερε τίς ἐξουσίες.
Ἡ λύση δέν θά ἔλθει ἀπό καμμία ἀπό τίς συνηθισμένες ἐξουσίες. Ἡ λύση θά προέλθει ἀπό τόν λαό, ὅταν πρῶτα συνειδητοποιήσει τίς δικές του τεράστιες εὐθύνες, ὅταν καταλάβει ὅτι ἔχει καί ἐκεῖνος εὐθύνη γιά τό σημερινό κατάντημα του.
Ὅταν καταλάβει ὅτι καμμία λύση δέν θά εἶναι ἀνώδυνη πλέον. Ὅταν ἀποφασίσει νά λειτουργήσει ἑνωτικά καί ὄχι διασπαστικά. Ὅταν ἀποφασίσει νά γονατίσει ὁλόκληρος, γιά νά γίνει ὁ καθένας ἀλληλέγγυος μέ τόν ἄλλο. Τέλος ὅταν ἀποφασίσει ἐθελούσια καί ὄχι ἀναγκαστικά νά δυσκολευτεῖ, γιά νά σηκωθεῖ καί πάλι ὁλόκληρος.

Επιδόρπιο


Νεομάρτυρες της οικονομικής κρίσης (κάποιοι που αντιδρούν & αγωνίζονται με άλλο τρόπο) 

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Male and Female Created He Them – Part One

Why We Forgive


Glory 2 God for all things
silouan
St Silouan the Athonite (1866-1938)
There are many ways to think about forgiveness, not all of them true or helpful. It is easily the most emotionally and psychologically difficult aspect of the Christian life revealing both the power of trauma as well as the tenacity of lingering memories. The directness of Christ’s commandments (“forgive your enemies”) and the consequences of ignoring them (“if you do not forgive others neither will your heavenly Father forgive you”) can easily make forgiveness into a heavy, soul-crushing burden of spiritual failure. Understanding the true nature of forgiveness, however, carries us into the very mystery of our existence and reveals why such importance is given to its practice.
Much of our struggle with forgiveness lies in the trap of psychology and law. We hear the commandment as a legal requirement – “You must do this in order to have that.” But we experience the practice as a psychological failure. “I try to forgive them, but I still feel the same way.” Neither law nor psychology reveal the truth about forgiveness nor explain its essential role in the spiritual life. Our failure in these terms, however, should tell us more about the inadequacy of the terms themselves rather than the true nature of forgiveness. To tell someone what they ought to do (law) is sometimes effective. To tell someone how they ought to feel (law + psychology) almost never works. Our popular contemporary conception of forgiveness belongs to this latter category. We will never get it right.
Law and psychology both depend on an individualistic understanding of human life. And beyond that, they demand a worldview in which nominalism predominates. Nominalism is the essence of modern thought. Everything is presumed to have its own private existence, with the only connection being in our minds. Human beings (as well as everything in creation) have no particular connection with one another other than the connections they think about or imagine. We describe these psychological connections as “relationships” and lavish attention on them. Of course, that same attention mostly reveals that psychological experience is inconstant, unsteady, frequently unpredictable and always changing. Little wonder that self-help books (devoted generally to nothing other than psychology) are a booming industry of unending frustration.
The dynamic involved in true forgiveness, however, is neither psychological nor legal. It is concrete, even ontological in its character. For example, note this statement by the Elder Sophrony [photo]:
Every sin, manifest or secret, committed by each one of us affects the rest of the universe.
In a contemporary American context, such a statement is astonishing. How is my sin able to affect the rest of the universe? We are able to conceive how our sin (say, punching someone in the nose) can directly impact someone else (the guy with the nose). We are able to understand that others around the event can be affected (fear, anger, disgust, etc.). But the notion that a stranger on the other side of the world who has no knowledge whatsoever of the event can be affected seems absurd. And, of course, the elder did not say “the rest of humanity.” He asserted that our sin affects “the rest of the universe.” My punching Sergei in the nose has an effect on the entire Milky Way. What can such an assertion possibly mean, and how can it be true?
Well, first off, it cannot be true in a legal or psychological sense. Nominalism has no room for such a universal connectedness. But a universal connectedness is, in fact, part of the dogma of the Orthodox faith. You might wonder where such an assertion is found in the Creed.
And was made man…and suffered for us under Pontius Pilate…
The whole of the Christian faith, as presented in Scripture, the Creeds and the Conciliar teaching of the Holy Fathers requires that we accept the interconnectedness of life. This interconnectedness is expressed in a variety of ways: participation, communion, sharing, all of the language of “in Christ,” etc. The New Testament presupposes that Christ’s humanity is our humanity. He is not simply “one of us,” or “like us.” Christ becomes one with us. He becomes precisely what we are (yet without sin). The sin He takes upon Himself is not a legal burden, or a psychological phenomenon. He takes our actual and real sin upon Himself. Indeed, St. Paul uses even stronger language:
For He made Him who knew no sin to be sin for us, that we might become the righteousness of God in Him. (2Co 5:21)
This is not the language of the law or of psychology. It is the language of being itself – the language of ontology.
The universe as an event of communion, a reality in which we literally participate, is quite foreign to the modern mind. The fiction of our radical individualism is an invention designed to promote the most irresponsible account of human freedom possible. It tells us that our lives “are our own,” and that we can act without consequences for anyone other than ourselves. “It is none of your business!” is the heart-cry of modernity. But this is simply not true.
We are born into everyone’s business and everyone’s business sets the stage and the very parameters of our existence. The language we speak, the thoughts we think, everything in our lives comes to us already burdened with the history and experience of the world around us. The saints treat this reality in the strongest possible sense. “My brother is my life,” St. Silouan says. By this, he does not mean simply that he cares strongly about his brother. He means it in its most literal sense. Not only is my own life not my own, but the life of the other is, in fact, my true life, or my true life certainly has no existence or reality apart from the life of the other.
We are told, “God is love.” Love requires an object and is meaningless without one. The Father loves the Son and is not and cannot be the Father apart from the Son. God Himself is love, but so are we. Love is the proper description of the reality that is our shared universal experience. It is in this very manner that we are told to love our enemies:
But I say to you, love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you, and pray for those who spitefully use you and persecute you, that you may be sons of your Father in heaven; for He makes His sun rise on the evil and on the good, and sends rain on the just and on the unjust. (Mat 5:44-45)
And
…love your enemies, do good, and lend, hoping for nothing in return; and your reward will be great, and you will be sons of the Most High. For He is kind to the unthankful and evil. (Luk 6:35)
We do more than follow the example of God. We are told to exist in the manner of God (which is love). That is – we become His sons.
And all of this brings us back to forgiveness. We forgive because the lack of forgiveness is not just a feeling or an infringement of the law. It is more of a disease and a dark place within our being that slowly drags us into ever greater darkness. It not only has this effect on us, but on others around us. Our children, whom we rightly seek to protect, are themselves completely vulnerable and unable to defend themselves from the danger our own lack of forgiveness creates. There is a collective reality to our sin that we cannot avoid. The darkness of the world is never just outside of us. It is also within us, like the air we breathe. We are either living in a manner that heals that darkness (and that of others) or adds to it. There is no neutral zone.
Ultimately, we can live without fear because Christ Himself has taken all of the darkness of the world into the light of His own life. Repentance, however, means that we unite ourselves to His sacrificial offering that forgives everyone and everything. The legal and psychological framework of the modern world’s notion of individualized existence has no room for such a thing. Only a life that learns to live in true communion can fathom such a thing, much less live it. This is the Orthodox way of life.
The other is my life. We need not consent to the darkness of sin nor consign others to that darkness.
Forgive everyone for everything.

*****

(*) Fr. Stephen is a priest of the Orthodox Church in America, serving as Rector of St. Anne Orthodox Church in Oak Ridge, Tennessee. He is also author of Everywhere Present and the Glory to God podcast series.

Click 

Grace and “the Inverted Pyramid”
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
Monastery of Saint Silouan the Athonite in Saint-Mars-de-Locquenay, France (Video & biography)
About Elder Sophrony, click here

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

The Brussels massacre, Europe’s lamentation and exploitation of peoples…




Ελληνικά για το θέμα:

Western Europe has been shaken and trembling of late, after having suffered terrorist attacks by Muslim extremists on its territories.

However it doesn’t appear to have been shaken or trembling over the inconceivable violence that the same Muslim extremists have been inflicting for years on the peoples of Asia and Africa, who have been living under conditions of living hell.

Europe is not shaking or trembling (nor has it apologized or made restitution) for the violence and the exploitation that the “third world” peoples have been subjected to by the European colonialist powers (countries and multinational companies).

Naturally, those same countries and companies who are the true governors of those lands are also exploiting the European peoples, by converting them into masses of uncontrollable consumers.

Minuscule and impoverished Greece (an Orthodox Christian land) was and continues to be a perpetual victim of west European capitalists and colonialists (and additionally a victim of Ottoman Muslims for entire centuries), as have been other countries of Eastern Europe – the majority of which are Orthodox Christian.

Albeit wounded by the economic crisis and at the mercy of the European colonialists, Greece has not turned her back to the thousands of refugees who have been swarming in from Asia and Africa in order to escape from the Islamist threat. In contrast, the wealthy Europeans have closed their borders, terrified and refusing to provide hospitality to them…

Our country – like every other country – also has capitalists and corrupt individuals who exploit our people. We too have our “pros” and “cons”, like every other people. But we also have very many Saints and Martyrs who have lived in our homeland. We may not be perfect; nevertheless, we are at the side of our brethren the refugees, without a thought of seeking possible gain.

And that is the mark of the Orthodox Church: a civilization of love. The love that Jesus Christ had taught us: the love that leads a person to Christ and, through Christ, to the One, true God. 

And if there is one thing that our homeland offers to the History of mankind, it is precisely that civilization which shapes hearts and, with the help of Jesus Christ and His Saints, can transform hell into a paradise…  

(Translate from Greek A.N.)

Please, see also
 
For the thousands of migrants who make the sea crossing to Greece: ‘We are monsters if we don’t do this’ — Greek islanders on front line of crisis
Fr. Eustratios Demou (papa Stratis), a Good Samaritan of migrants in Greece († September 2, 2015). Memory Eternal!
Orthodox Church & Capitalism: Orthodox Fathers of Church on poverty, wealth and social justice

Fathers of Church & Capitalism : Interest, Usury, Capitalism
A Letter from an Orthodox Christian to our Native Americans Brothers Orthodox Mission in Tropical Africa (& the Decolonization of Africa)   
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...
"Partakers of Divine Nature" - About Deification & Uncreated Light in Orthodox Church