ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

ΕΞΙ ΑΓΙΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ που διδάχτηκαν την αγιότητα στην οικογένειά τους



[Τα καφέ σχόλια, δικά μας]

Είναι εντολή Θεού απαράβατη, να παιδαγωγη η οικογένεια τα παιδιά· διότι αυτή είναι το φυσικό και πρώτο σχολειο τους.
Όμως ο λόγος του Θεού προσθέτει κάτι πολύ σημαντικό στην εντολή: «καλώς εκτρέφει πατήρ δίκαιος» (Παροιμίες, κεφ. 23, στίχ. 24), Ο ενάρετος πατέρας δίνει καλή άνατροφή στο παιδί του.
Οι ενάρετοι γονείς, οι καλοί πρόγονοι, αυτοί δημιουργούν μέσα στην οικογενειακή φωλιά την ατμόσφαιρα της Ιερότητος, χωρίς αυτό να καταργή την ελευθερία των παιδιών, είναι το κλίμα της υγείας, όπου αναπτύσσονται ομαλά τα νέα βλαστάρια.

Δεν ειναι πολλές οι οικογένειες, παλαιές και σύγχρονες, που βεβαιώνουν την αλήθεια της παροιμίας, οικογένειες που με την αγιαστική τους πορεία έδωσαν στον κόσμο Αγίους «κατ' οίκον διδαχθέντας» [=που διδάχτηκαν από την οικογένειά τους]. Όμως κλασικό παραμένει το παράδειγμα δύο κυρίως οικογενειών του Δ' μ.Χ. αιώνα, οι οποίες έδωσαν στην Εκκλησία από πέντε Αγίους η καθεμιά. Η οικογένεια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου καί η οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου [έξι αγίους].
Επειδή όμως «Η Αγία Οικογένεια του Μ. Βασιλείου» ορίστηκε από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (8 Σεπτ. 1998) ως προστάτης της Οικογένειας, η οποία τιμάται τη δεύτερη Κυριακή του Ιανουαρίου, είναι ευκαιρία να την επισκεφθούμε με το σημείωμα αυτό και να χαρούμε το περιβάλλον της.

Την ατμόσφαιρα της πνευματικής υγείας την δημιούργησαν στην οικογένεια του Μ. Βασιλείου οι πρόγονοι. Διάχυτο το κλίμα της ευλάβειας από τον Μάρτυρα παππού, τον πατέρα της Εμμέλειας, της οικοδέσποινας καί μητέρας των 10 παιδιών της. Άγνωστο το όνομά του σε μας, επεσκίασε με το Χριστιανικό του μαρτύριο τις άλλες «λαμπρότητες των λόγων» και τα στρατηγικά και τα πολιτικά αξιώματα που έφθαναν μέχρι τα βασιλικά ανάκτορα, τις δημόσιες τιμές και τις περιουσίες, που επλεόναζαν στο Καππαδοκικόν «μητρώον» γένος, από την πλευρά της Εμμέλειας [αγία Εμμέλεια: η μητέρα του αγίου Βασιλείου· μητρώωον γένος: η γενιά της μητέρας· Καππαδοκικό: από την περιοχή της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας].
Η μαρτυρική χάρις [η θεία χάρη που είχε έρθει με το μαρτύριο του παππού, δηλ. με το ότι τον σκότωσαν οι Ρωμαίοι επειδή ήταν χριστιανός] ήταν το μέγα κληροδότημα στην οικογένεια του Βασιλείου [άγιος Βασίλειος ο Παλαιός, πατέρας του Μ. Βασιλείου] και της Εμμέλειας με τα 10 παιδιά.

Και από την πλευρά του «πατρώου» γένους από τον Πόντο, εισόρμησε στην πολύτεκνη οικογένεια μία άλλη φλέβα μαρτυρικής ευλογίας, το επτάχρονον μαρτύριον του πάππου καί της γιαγιάς, των γονέων του πατέρα, που τον έλεγαν κι αυτόν Βασίλειο [όπως είπαμε πιο πάνω]. Το ευτύχημα είναι ότι η γιαγιά Μακρίνα, όπως και ο άνδρας της, επέζησαν του φοβερού διωγμού του Μαξιμίνου (305-313 μ.Χ.), που τους ανάγκασε να ζουν μαρτυρικά αυτοί, οι πάμπλουτοι άρχοντες, στα κρύα και στις ζέστες της υπαίθρου καί τις βροχές· «η τε άφιλος ερημία» [η ερημιά, χωρίς φίλους] με τη στέρηση της συναναστροφής και επικοινωνίας, τους έτρεφε μέσα στα χαμόκλαδα των βουνών του Πόντου, όπου είχαν καταφύγει, με τα ελάφια που παρουσιάζονταν μπροστά τους, όταν έτελείωναν την προσευχήν τους. 
Επτά χρόνια πρόσφυγες, άστεγοι, πτωχοί, στα όρη και στα βουνά, έτοιμοι κάθε ώρα και κάθε στιγμή να χύσουν και το αίμα τους χάριν του Χρίστου. Αλλά ο Χριστός δεν τους το ζήτησε, διότι ήθελε οι ζωντανοί αυτοί Μάρτυρες, ισότιμοι μ' εκείνους που πέθαναν, να μεταδώσουν την πείρα τους στους νεωτέρους, «έμπνοοι στήλαι» καί «σιγώντα κηρύγματα».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός, δάσκαλος της αγίας Μακρίνας, γιαγιάς του Μ. Βασιλείου

Και να που το ζωντανό τους κήρυγμα εκαρποφόρησε εις «εκατόν» στα εγγόνια τους, τα παιδιά του γιου τους Βασιλείου καί της νύφης τους Εμμέλειας. Διότι η γιαγιά Μακρινά, που είχε μαθητεύσει στον Άγιο Γρηγόριο τον Θαυματουργό, και είχε ρουφήξει την «γνήσια εκκλησιαστική παράδοση» κοντά του, τα ατέλειωτα βράδυα στο αρχοντικό του γιου της, πότε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και πότε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας «γεμάτη μνήμες, πείρα καί σύνεσι» έστάλαζε στα εγγονάκια της, κυρίως τα δύο πρώτα, την Μακρίνα καί τον Βασίλειο, της ευσέβειας τα νάματα. Συγκινητική η άπόδειξις:
«... εν γε τουτο τολμώ καυχασθαι εν Κυρίω, ότι ουδέποτε πεπλανημένας έσχον τάς περί Θεού υπολήψεις, ή έτέρως φρονών μετέμαθον ύστερον. Αλλ' ην εκ παιδός έλαβον έννοιαν περί Θεού παρά της μακαρίας μητρός μου καί της μάμμης Μακρίνης, ταύτην αυξηθείσαν έσχον εν εμαυτώ» βεβαιώνει, επίσκοπος πλέον ώριμος, φτασμένος (375 μ.Χ.), ο Μέγας Βασίλειος [νεοελληνικά: "την περί Θεού ιδέα που ελαβα ως παιδί από τη μακαριστή μητέρα μου και τη γιαγιά μου Μακρίνα, αυτήν, ανεπτυγμένη, έχω μέσα μου"].
Η Μητέρα του και η Γιαγιά του τον εδίδαξαν «κατ' οίκον» την αληθινή Θεολογία. Όχι μόνον αυτόν, αλλά και όλα τα αδέλφια. Η Μητέρα τους ήταν όνομα και πράγμα εμμέλεια, δηλαδή κοσμιότης, αρμονία καί κάλλος. Ο πατέρας τους Βασίλειος ήταν στον Πόντο «κοινός παιδευτής (=διδάσκαλος) αρετής». Στο οικογενειακό τους σχολείο τα παιδιά διδάχτηκαν «την εγκύκλιον παίδευσιν», τα πρώτα γράμματα, και εξασκήθηκαν στην «θεοσέβειαν».

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας ως προστάτης των φτωχών (που είναι ζωγραφισμένοι γύρω του). Από το blog της Κατασκήνωσης Άγκυρα.

Και από τα δύο γένη — πατρικό και μητρικό — πήραν τα μαθήματα της αγάπης, της φιλοξενίας, της φιλανθρωπίας και έμαθαν να συμπαρίστανται στο έργο της Εκκλησίας. Όλα τα παιδιά, όχι ένα μόνο ή δύο ή τρία. Όλα - καί ήταν δέκα!
Η Μακρίνα πρώτη (ίδιο όνομα με τη γιαγιά της), η δεύτερη μάνα των παιδιών, αυτή που ενέπνευσε στο Βασίλειο τη μεγάλη του κλήση [δηλ. να γίνει ιερέας], παρηγόρησε τη Μητέρα στο μεγάλο πένθος τους για τον Ναυκράτιο και ανέθρεψε εξ ολοκλήρου τον μικρότερο Πέτρο (328-380).
Ο Μέγας Βασίλειος, Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας (330-379).
Ο Ναυκράτιος, νομικός (332-358).
Ο Γρηγόριος, Επίσκοπος Νύσσης (334-394).
Ο Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας (345/7-392).
Τα άλλα (5 ή 4) ήταν κορίτσια, που ευδοκίμησαν στον έγγαμο βίο [πιθανώς από αυτά είναι και η αγία Θεοσεβία η διακόνισσα, για την οποία λίγα εδώ].

Πρώτος έφυγε για τον ουρανό ο Άγιος Ναυκράτιος, ο γλυκός αδελφός, στα 26 του χρόνια. Είχε γίνει μοναχός και ψάρευε στον ποταμό Ίριν, για να προσφέρη τα ψάρια του στους γύρω γέροντας άσκητάς· εκεί καί πνίγηκε (358).
Δεύτερος μετετέθη στο ουράνιο θυσιαστήριο ο Μ. Βασίλειος (379), 49 ετών.
Τρίτη κοιμήθηκε (380) η Αγία Μακρίνα (52 ετών), μοναχή σε μονή του Πόντου, την οποία είχε ιδρύσει μαζί με τη Μητέρα της κοντά στον Ίριν ποταμό. Ο αδελφός της Γρηγόριος έπλεξε το εγκώμιό της με το έργο του «Εις τον βίον της Οσίας Μακρίνας».
[Η Αγία Θεοσεβία κοιμήθηκε το 385 μ.Χ.]
Κατόπιν ανεχώρησε για τα ουράνια σκηνώματα στα 47 του χρόνια ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας (το 392).
Και τελευταίος (394) ο Άγιος Γρηγόριος, ο φιλοσοφικώτατος Θεολόγος, Επίσκοπος Νύσσης.

Έξι Άγιοι Αδελφοί, «κατ' οίκον διδαχθέντες» την αγιότητα από τους Αγίους Γονείς τους καί τους Προγόνους τους, χτυπούν την καμπάνα της σωτηρίας:
Αν θέλετε να σώσετε τη Νεολαία, σώστε πρώτα την Οικογένεια. Στραφείτε στην «κατ' οίκον εκκλησίαν» [=την Εκκλησία που σχηματίζεται από τα μέλη μιας οικογένειας (είναι το πιο μικρό κομματάκι -κύτταρο- της Ορθόδοξης Εκκλησίας)], με την εννοιαν δτι οι γονεις πρώτοι οφείλουν να γίνουν συνεπείς Χριστιανοί και να θεμελιώσουν την ανατροφή των παιδιών του επάνω στην αγιαστική χάρη και διδαχή της Εκκλησίας του Χριστού.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Η Δράσις μας.

Επισκεφτείτε επίσης αυτό ["Το παιδί μου ιερέας;;;"] και αυτό [Μήπως είναι προσηλυτισμός να κάνουμε τα παιδιά μας χριστιανούς;]. (Και, αν δε σας νοιάζει λίγη χυδαιότητα -ΟΧΙ δική μας- αυτό).

Δεν υπάρχουν σχόλια: