ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Αγία Ζώνη: ντοκιμαντέρ - Παλαιά Διαθήκη και Παναγία: βίντεο

Ένα αφιέρωμα από την Κρατική Τηλεόραση της Ρωσίας για την Τιμία Ζώνη της Παναγίας. Γυρισμένο όλο στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.


Το παρακάτω το ανεβάσαμε και εδώ, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να μπει ξανά: Παναγία και Παλαιά Διαθήκη (από το ραδιοσταθμό Πειραϊκή Εκκλησία και το εξαιρετικό ιστολόγιο Άπαντα Ορθοδοξίας). Μιλάει ο καθηγητής π. Ιερεμίας Φούντας, μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως (εκπομπές του εδώ).
Δείτε, παρακαλώ θερμά, και τα βίντεο: 
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας
Η Πλατυτέρα των Ουρανών (από την εξαιρετική σειρά ντοκιμαντέρ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ).
 

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Άγιοι Αλέξανδροι - Αγία Ζώνη! (30-31 Αυγούστου)

Άγιος Αλέξανδρος, πρώτος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ο άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ και η εντυπωσιακή αφθαρσία του

Ο όσιος Αλέξανδρος, ηγεμόνας της Ρωσίας

Άλλοι άγιοι στις 30 Αυγούστου

Η Αγία Ζώνη (η ζώνη της Παναγίας)

Εικ. (από εδώ): Η Παναγία παραδίδει την Αγία Ζώνη στον άγιο απόστολο Θωμά.

Η ιστορία της Αγίας Ζώνης

Τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για την Αγία Ζώνη & την ιστορία της

Βιογραφία της Παναγίας

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες

Άλλοι άγιοι στις 31 Αυγούστου

Παρακάτω: Παναγία και Παλαιά Διαθήκη (από το ραδιοσταθμό Πειραϊκή Εκκλησία και το εξαιρετικό ιστολόγιο Άπαντα Ορθοδοξίας). Μιλάει ο καθηγητής π. Ιερεμίας Φούντας, μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως (εκπομπές του εδώ).

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Afrikaans cultural award for two Orthodox priests

26 August 2013

Yesterday we went to the Voortrekker Monument for a ceremony in which two Orthodox priests, Fr Zacharias van Wyk and Fr Kobus van der Riet, were given special awards for their contribution to Afrikaans literature and culture by translating Orthodox liturgical texts into Afrikaans.


FAKlogo
 

The awards were made at an event arranged by the Federation of Afrikaans Cultural Organisations (FAK) to commemorate the 80th anniversary of the publication of the Bible in Afrikaans. People unfamiliar with South African history over the last century or so might not realise how enormously significant this award is, and how surprising that it should be given to two Orthodox priests.
To explain this fully, one would have to go deeply into Orthodox Church history, and the history of Afrikaner nationalism, both of which are very complicated, so to any historians reading this who might accuse me of over-simplifying things, I have to say yes, I have over-simplified, and I’m aware of that.


Fr Kobus van der Riet at the Voortrekker Monument
Fr Kobus van der Riet at the Voortrekker Monument

In the ninth century two Orthodox missionaries, Cyril and Methodius, set out to evangelise the Slavic peoples living eastern and central Europe. They learned Slavic languages, devised an alphabet for them, and translated the holy scriptures and liturgical texts into those languages. This met with considerable opposition from the Church of Rome, which maintained that the only suitable languages for Christian worship were those used by Pilate in the inscription fixed to the cross of Jesus: Hebrew, Greek and Latin. In the Western Church all worship was in Latin, but in the East, numerous languages were used, especially in Africa, where translations into local languages had been used since the 2nd century.
It was therefore natural for Afrikaans-speaking Orthodox priests to want to translate liturgical texts into their own language for the growing number of Afrikaans-speaking Orthodox Christians. Fr Kobus, who was at one time a classics lecturer at the University of South Africa, has translated the text from Greek, and together they have tried to make the result good Afrikaans.
Afrikaans is a relatively new language, which diverged from the Dutch spoken by the officials of the Dutch East India Company who colonised the Western Cape in the 17th century. By the 19th century the Dutch Bible had become difficult for most Afrikaans-speaking people to read, and the publication of the Bible in Afrikaans in 1933 made it much more accessible to Afrikaans-spealing people. It also helped to stabilise Afrikaans spelling and usage, and boosted its transition from being a purely spoken language (in the 19th century it was disparagingly referred to as “kitchen Dutch”) to a literary language, in which some beautiful poetry has been written.


Danie Goosen presents the award to Fr Zacharias van Wyk while Fr Kobus looks on
Danie Goosen presents the award to Fr Zacharias van Wyk while Fr Kobus looks on

Afrikaans is the third most widely-spoken language in South Africa, after Zulu and Xhosa, and is spoken as a first language by 13,5% of the population. It is the dominant language in the western third of the country. Afrikaans is also spoken as a first language by a little over 10% of the population of Namibia.
The translation of the Holy Scriptures and liturgical texts into Slavic languages helped to establish those languages as literary languages too, so much so that Church Slavonic is still widely used as a liturgical language in Orthodox Churches.
The difference, however, is that in most of the Slavic countries, at least those that used the Cyrrilic script based on the original Glagolitic alphabet developed by Saints Cyril and Methodius, Orthodoxy became the dominant, if not the only form of the Christian faith. The proportion of Afikaans-speaking Orthodox Christians is minuscule by comparison. And that is what makes this award so astounding.
Fr Kobus, who was received into the Orthodox Church at the Church of St Nicholas of Japan in Brixton, studied Orthodox theology at St Tikhon’s Seminary in Pennsylvania, USA, and also spent a year in a monastery in Greece, has worked on establishing a new Afrikaans-speaking parish in Eldorado Park in the south of Johannesburg, and also serves in some other mission parishes.
Fr Zacharias lives at Robertson in the Western Cape, where he has established an Orthodox centre, and also has a blog which gives Orthodox teaching on each Sunday’s scripture readings in Afrikaans.


Danie Goosen, Fr Kobus, Fr Zacharias, Danie Langner
Danie Goosen, Fr Kobus, Fr Zacharias, Danie Langner

The awards were presented by Dr Danie Goosen, the chairman of the board of rhte FAK, and the occasion was arranged by Dr Danie Langner, the executive head of the FAK. His predecessor, Dr Johann Roussouw, introduced the awardees, and it was probably due to him that the FAK were made aware of their work in the first place. In his introduction Dr Roussouw, who teaches philosophy at the University of the Free State, pointed out some of the attractions of Orthodoxy to Afrikaans-speaking Christians.

See:

New Orthodox service book in Zulu and English
Khanya

At a gathering of the clergy of the Archdiocese of Johannesburg and Pretoria we presented Archbishop Damaskinos with a copy of a new service book in English and Zulu, and copies were offered to all the clergy present.

Father Gerasimos and Archbishop Damaskinos at the clergy synaxis on 13 December 2012
Father Gerasimos and Archbishop Damaskinos at the clergy synaxis on 13 December 2012

The book has the Third and the Sixth Hours and the Reader’s Service, based on the Typika used in monasteries on days when the Divine Liturgy is not celebrated. In its present form it is designed for use in mission congregations for Sunday services when there is no priest, and it may be led by a deacon or reader. Some parishes use it if, for any reason, there is no priest available.
The Readers Service (Obednitsa, Typika) consists mainly of the parts of the Divine Liturgy that are not reserved to the priest or deacon.
It took ratrher a long time to get printed in its present form.

The new Readers Book in English and Zulu
The new Readers Book in English and Zulu

In 1997 the African Orthodox Episcopal Church wrote to His Eminence Metropolitan Paul Lyngris, the then Archbishop, asking to be received into the Orthodox Church. The Archbishop asked me to teach them to prepare them for their reception into the Church, and gave his blessing for their clergy to be taught to use the Readers Service, which we then had partly translated into North Sotho. Later His Eminence Metropolitan Seraphim gave his blessing for it to be translated into Zulu, and we printed a few copies for use at courses and conferences, but we did not have money to print a large number.
Three years ago Father Daniel Sysoev, a priest who was doing missionary work among Muslims in Moscow, was shot dead, and a group of Serbian Orthodox Christians, inspired by his example, formed a missionary society in his memory. They wrote to Father Pantelejmon, a Serbian priest in Johannesburg, asking if they could help us to print liturgical books in local languages. Father Pantelejmon asked me if we had anything ready for publication, and I remembered the Zulu translation of the Reader’s Book. With the blessing of His Eminence Metropolitan Damaskinos 500 copies were printed by the missionary society in Belgrade, in memory of Fr Daniel Sysoev.
Remembering Fr. Daniel Sysoev : A Russian Orthodox Church Website: Today marks the third anniversary of the martyric death of Fr. Daniel Sysoev, who was fatally shot in the Church of the Apostle Thomas in Moscow on November 19, 2009. His work continues: books he wrote are being published, a missionary school named after him is functioning, and a benevolent fund in his name is helping the families of priests who have perished.
You can also read more about Father Daniel Sysoev on this blog (& here).

Jesus Prayer in Zulu (here)
Nkosi Jesu Kristu, Ndodana kaNkulunkulu ophilayo, ngihawukele mina isoni. 

Orthodox Zulu (from here)
And
Icons and the Black Church: The Time Has Come (& Orthodoxy in Uganda - Black Orthodoxy)
Black South Africans join Orthodox Church 

SONGS OF FREEDOM: The Rastafari Road to Orthodoxy
He's been called Muslim, Jewish, a Zen master, even Osama bin Laden. Oftentimes people are just puzzled: What is that guy?

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Ο νεαρός που μοσχομύριζε σα δεντρολίβανο

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος
Απόσπασμα από αυτό το κείμενο, με παρόμοιες περιπτώσεις (μπείτε, παρακαλώ!)
 
Φωτο από αυτό το άρθρο
Σε μια πόλη της Πελοποννήσου συναντήθηκα κάποτε με κάποιο χριστιανό περίπου τριανταδύο ετών, που μοσχομύριζε κάτι σαν δεντρολίβανο. Και η έκπληξίς μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε να μου μιλάει για την ευχή, για το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με", διαπιστώνοντας ότι απ’ το στόμα του εξήρχετο η άρρητος ευωδία του Παναγίου Πνεύματος. Για το κομποσχοίνι και την ευχή τα είχε μάθει πριν από χρόνια στο Άγιον Όρος και από τότε την έλεγε ασταμάτητα μέρα νύχτα. Και πολλές φορές, χωρίς διακοπή, ακόμα και τις νύχτες. Η ευχή αναπληρούσε και τις φυσικές ανάγκες του ύπνου.

Έτσι, σιγά σιγά, η προσευχή του Ιησού έγινε πνευματική και νοερά μέσα στην καρδιά του. Απολάμβανε το μεγαλείο της νοεράς προσευχής χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει το πώς λέγεται μέσα του ευχή, και μάλιστα από το μέρος της καρδιάς του με πολλή γλυκύτητα, και χωρίς αυτός να τη λέγει συνειδητά, είτε προφορικά, είτε με τον ενδιάθετο λόγο. Αυτό είναι το μεγαλείο της πνευματικής προσευχής ή, ειδικότερα, της νοεράς λεγομένης προσευχής.
Κάποτε, σε μια τέτοια κατάσταση τόσο πολύ αλλοιώθηκε απ’ τη χάρη του Θεού ώστε ανοίγω εισαγωγικά και λέγει: 


«Ξέχασα τον εαυτό μου. Ήταν σαν να χάθηκα και απροσδόκητα αισθάνθηκα πως η ψυχή μου ήταν μέσα στα ανοικτά χέρια του πνευματικού μου, του πατρός Γ.Κ. ο οποίος προσηύχετο μπροστά σε έναν ουράνιο ολόλαμπρο θρόνο που είχε πολύ φως και Δόξα Θεού. Σε λίγο, δεν ξέρω πότε, αυτό το ουράνιο φως έλουσε και τον πνευματικό μου και τον λάμπρυνε τόσο πολύ πούχα την αίσθηση ότι έκλεισα τα μάτια της ψυχής μου. Πώς έβλεπα; Και πώς τα έκλεισα, δεν ξέρω. Σφιχταγκαλιασμένη η ψυχή μου με τον πνευματικό μου, τον άκουσα να προσεύχεται στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν για μένα. Δεν τολμούσα να σηκώσω τα μάτια της ψυχής μου, εν τούτοις ένοιωθα αυτήν την υπέρλαμπρη φωτοχυσία να με πλημμυρίζει, να με λούζει κυριολεκτικά, να με γεμίζει από ευτυχία, από χαρά, από ειρήνη, από θαυμασμό, από αγαλλίαση. Κάποτε συνήλθα. Ένοιωθα να μην πατώ στη γη και η προσευχή του ονόματος του Ιησού Χριστού να λέγεται από μέσα μου άπειρες φορές. «Ιησού μου», «Ιησού μου», «Ιησού μου», «Ιησού μου». Τρείς τέσσερεις μέρες, ούτε έφαγα, ούτε ήπια σταγόνα νερό, ούτε κοιμήθηκα. Απολάμβανα αδιάλειπτα μια ουράνια ευτυχία που δεν περιγράφεται. Τα δε δάκρυά μου έτρεχαν σαν ποτάμι συνεχώς και ήσαν γλυκύτατα».
 

Φωτο από εδώ
Εδώ τελείωσε η θεωρία (=θεία εμπειρία) αυτού του χριστιανού που ζει ανάμεσά μας και στην εποχή μας, εξαίρεσις σ’ αυτήν την τρελή εποχή που ζούμε. Όλως αναξίως έδωσα κατόπιν κάποιες πνευματικές συμβουλές, όσες βέβαια μπόρεσα, και αυτές αριόμενες από την πολύτιμη και ματωμένη εμπειρία του δικού μου γέροντος του πατρός Εφραίμ, με την αμοιβαία υπόσχεση μιας εν Χριστώ πατρικής προστασίας, και με την ευλογία του πνευματικού του για την μετέπειτα ευδόκιμη πορεία της ζωής του και δη την πορεία της νοεράς προσευχής, και για να μην απολεσθεί το χάρισμα και η Θεία Δωρεά, αλλά και για τους κινδύνους της πλάνης και της πτώσεως εκ δεξιών.

Χριστιανοί μου, ο χριστιανός αυτός, ο αδελφός μας αυτός, που ζει ακόμα, μπορεί νάναι και δίπλα μας, ο οποίος αποτελεί βέβαια και λίγες από τις εξαιρέσεις τις επαινετές που αναφέραμε μέσα σ’ αυτόν τον πανζουρλισμό της ανηθικότητος που ζούμε, μόλις άρχισε να γεύεται το μέλι της θείας ευφροσύνης απ’ το γλυκύτατον και παντοδύναμον όνομα του Ιησού Χριστού, δόθηκε ολόψυχα σ’ αυτήν την πνευματική εργασία, στην αρχή προφορικά, ψιθυριστά, και κατόπιν από μέσα του με τον ενδιάθετο λόγο, ανεξάρτητα από τις πολλές υποχρεώσεις που είχε στη δουλειά του, στην κοινωνία και στο σπίτι του. 


Στο μυαλό του, στο νου του, στις σκέψεις του, στις ενθυμήσεις του, και στα αισθήματά του κυριαρχούσε ένα μόνο πράγμα, η δίψα για το όνομα του Ιησού Χριστού. Δίψα που έγινε αγάπη, που έγινε θεϊκός έρως για τον Χριστό. Ακόρεστη πείνα και δίψα για την αγάπη του Θεού εξ όλης ψυχής και εξ όλης διανοίας και εξ όλης καρδίας και εξ όλης ισχύος. Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός μας διαβεβαιώνει, ότι οι πεινώντες και οι διψώντες την δικαιοσύνη του Θεού όχι μόνον θα χορταίνουν, αλλά και θα καθίστανται μακάριοι από την πληρότητα αυτής της αγάπης του Θεού. Και το πλήρωμα της αγάπης, όπως φαίνεται, αυτόν τον νέον, τον οδηγεί σιγά-σιγά στο περιβόλι της Παναγίας. 

Δείτε και:

Ένας άστεγος, μια τυρόπιτα και μια πνευματική σόμπα δώρο του Χριστού
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Δίψα & άμεση γνώση του Θεού - Ειρήνη & αγάπη 
Πες με το νου σου "Ελέησέ με, Θεέ μου", και εισακούστηκε η προσευχή σου! 

Two hundred tattoo artists & a prayer with humble love for Enigma...


ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Το "Αίνιγμα" (Paul Lawrence) είναι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης (;) από το Σηατλ (ΗΠΑ), που έχει υποβάλει το σώμα του σε ακραία "ανάπλαση", που συμπεριλαμβάνει πλήρη κάλυψη με τατουάζ (από 200 και παραπάνω καλλιτέχνες του είδους), εμφυτευμένα κέρατα κ.λ.π. Έτσι, βεβαίως, έχει μετατραπεί σε ζωντανό θρύλο και έχει γίνει διάσημος. 
Εδώ θα σχολιάσουμε λίγο το θέμα, από τη δική μας ματιά.
Η περίπτωση του δυστυχισμένου αυτού (δήθεν επιτυχημένου) ανθρώπου είναι μία από τις αναρίθμητες περιπτώσεις, που φανερώνουν κατά πού έχει τραβήξει ο "απελευθερωμένος από τη θρησκεία" δυτικός άνθρωπος. Ευχόμαστε από την καρδιά μας να σωθεί ο αδελφός μας. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να τον πλησιάσει και να του μιλήσει για το Χριστό (τον πραγματικό Χριστό, το Χριστό των αγίων και των μαρτύρων, της αρχαίας και αυθεντικής χριστιανικής πίστης, της Ορθοδοξίας).
Σίγουρα μια προσευχή, γεμάτη ταπεινή αγάπη, γι' αυτόν και για όλους τους συνανθρώπους μας που βαδίζουν παρόμοιο δρόμο - όπως και για όλο τον κόσμο - είναι απαραίτητη...
Η ηθελημένη μετατροπή ενός ανθρώπου σε τέρας, ως προς την εμφάνισή του (γιατί περί αυτού πρόκειται), ασφαλώς υποκρύπτει μια λαχτάρα απόδρασης από έναν κόσμο που υποκρίνεται ότι είναι φυσιολογικός, ενώ στην πραγματικότητα είναι τερατώδης. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους ανθρώπους με παρόμοιες τάσεις. Θέλουν να ξεφύγουν - αλλά δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε!

Να τους υπενθυμίσουμε εδώ τους "διά Χριστόν σαλούς" αγίους της Ορθοδοξίας, με τους οποίους ίσως έχουν κάτι να συζητήσουν...


The Enigma (performer)

From Wikipedia

The Enigma, born Paul Lawrence, is a sideshow performer, actor, and musician who has undergone extensive body modification, including horn implants, ear reshaping, multiple body piercings, and a full-body jigsaw-puzzle tattoo. His tattooing process began on December 20, 1992, under the needle of "Katzen the Tiger Lady," heavily tattooed herself, whom he later married, [1] and has since divorced. To date, the Enigma has had more than two hundred tattoo artists work on him, with as many as twenty-three underway at one time.[2]
The Enigma was raised in Seattle and began studying music when he was six years old. In 1991, he was a founding member of the Jim Rose Circus, with which he toured until 1998. The Enigma then toured with Katzen, playing music and doing sideshow performances under the moniker "Human Marvels". He performed at Universal Studios Orlando's Halloween Horror Nights event in fall 2007 with Serana Rose, performing various tricks with fire, electricity, power tools, and blades. He has also performed at Detroit's Theatre Bizarre.
The Enigma has appeared in a number of television programs including The X-Files (episode "Humbug") where he played the Conundrum, and Penn & Teller: Bullshit!. He appeared in The Gong Show 2008 with Serana Rose performing their own chainsaw stunt known as the kiss of death. The Enigma was featured in the 2005 documentary film Freaky Circus Guy[3] alongside sideshow performers Katzen, Danielle D'Meux, and William Darke. In 2004, The Enigma appeared with Mike Patton, Jane Wiedlin, Karen Black and Katzen, in Steve Balderson's film Firecracker. A toy based on the Enigma's X-Files character the Conundrum was sold as part of Palisades Toys' X-Files PALz action figure line. He currently performs with Serana Rose in a freak show act called Show Devils. In 2007, he appeared in Billy Talent's music video, for their single Fallen Leaves. He released a dvd in 2008 with Serana Rose directed by Robert Monson titled Electric Acid Theatre which he sells at live shows and on his website.

From us:

The case of this unfortunate (supposedly successful) person is just one of the innumerable cases that reveal the direction that the "westerner who is free of religion" has taken.
Enigma01.jpgWe wish from the depths of our heart that this brother may be saved. I son't know if someone can approach him and talk to him about Christ (the true Christ - the Christ of Saints and Martyrs, and the ancient, authentic faith, of Orthodoxy).
A prayer that is filled with humble love, for both him and for all of our fellow-men that have followed a similar path is most certainly a necessity...
The voluntary conversion of a person into a monster - in regard to his appearance - obviously hides a desire to escape from a world pretending to be normal when it is actually monstrous. The same applies to people with similar tendencies: they desire to escape, but don't know which direction to take!
We could remind them here of the saintly "fools for Christ" in Orthodoxy, with whom they might have something to discuss...


See (if you want):

The 'Death' of Anita Phillips

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Των Αγίων Ημερών (26, 27, 28, 29 Αυγούστου) Άγιοι & Μνήμες...


26 Αυγούστου: των αγίων μαρτύρων Αδριανού και Ναταλίας:
Ένα άγιο ζευγάρι που άντεξε τα πάντα!

Και των αγίων Βαρλαάμ του ασκητή και Ιωάσαφ, βασιλιά των Ινδιών: εδώ.
Η βιογραφία των αγίων, έργο που αποδίδεται στον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, θεωρείται αφελώς ότι αποτελεί μυθοπλασία της ζωής του Βούδα, επειδή αναφέρει ότι ο άγιος Ιωάσαφ απαρνήθηκε την πριγκιπική του θέση όταν είδε για πρώτη φορά τη φτώχεια και το θάνατο, τα οποία ώς τότε αγνοούσε, αυστηρά περιορισμένος από τον πατέρα του (πράγμα που συνέβη στο Βούδα). Όμως ένα παρόμοιο γεγονός μπορεί να συνέβη και στους δύο άντρες. Ή ίσως το περιστατικό το γνώριζε ο άγιος, ως Ινδός, και το διηγούνταν στους μαθητές του ως ψυχωφελή ιστορία (και οι Βυζαντινοί άγιοι Πατέρες έφερναν παραδείγματα αρετής από αρχαίους Έλληνες) και από λάθος θεωρήθηκε ότι αφορά στη δική του ζωή και πέρασε στη βιογραφία του. Η ύπαρξη λειψάνου του αγίου (βλ. 1ο link) αν μη τι άλλο βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη.
Επίσης αναφέρεται ότι ο πατέρας του αγίου ήταν βασιλιάς "της ενδοτέρας Αιθιοπίας". Όπως γράφεται όμως εδώ, μπορεί η Ινδία να χαρακτηριζόταν Αιθιοπία ("ενδοτέρα" προς διάκριση από την πλησιέστερη Αφρικανική) λόγω του χρώματος του πληθυσμού της (αιθίωψ = άνθρωπος σκούρας μορφής).

Και άλλων αγίων!

27 Αυγούστου: Άγιος Φανούριος: Η εύρεση του αγίου, τα συναγόμενα βιογραφικά του και το πρόβλημα της ύπαρξής του (υπαρκτός ή ανύπαρκτος;) - όλα μαζί (προσφορά) με ένα κλικ αγάπης ΕΔΩ!!

Την ίδια μέρα γιορτάζει και ο μέγας άγιος Ποιμήν, από τη Dream Team της Ερήμου!

Ο άγιος επίσκοπος Κορδούης (Κόρντοβας της Ισπανίας) Όσιος.

Και άλλοι άγιοι!

Και μνήμη της ιεραποστόλου Λινέτ Χοπ (Αλβανία 27.8.2006): Η Λινέτ Χοπ και η αντιμετώπιση του καρκίνου.

28 Αυγούστου: του αγίου Μωυσή του Αιθίοπα

Και μνήμη του επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη († 28.8.2010).

Και άλλων αγίων!

29 Αυγούστου: του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (αποτομή της τιμίας κεφαλής): Ο καλύτερος φίλος του Ηρώδη!

Στο ίδιο post: η ιστορική πορεία της κάρας (κρανίου) του αγίου Ιωάννη - πού βρίσκεται σήμερα.

Και: Μνήμη Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

Δείτε και:
Αγαπούσε ο Ηρώδης τον Πρόδρομο; (σημαντικό άρθρο, κατά τη γνώμη μου)
Επιστημονικές επιβεβαιώσεις για λείψανα του Προδρόμου που βρέθηκαν πρόσφατα στη Βουλγαρία!
Διήγηση του Γέροντα Χρύσανθου: Το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Τίμιο Πρόδρομο

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Όσιος Ποιμήν ο Μέγας: Ο ποιμένας των ψυχών - Saint Poimen the Great: The pastor of souls


Σημείωση του blog μας: Ο άγιος ανήκει στη Dream Team της Ερήμου, για την οποία δες εδώ.
 
Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ποιμήν Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιο Οσίου Ποιμένος του Μεγάλου

Ο Όσιος Ποιμήν ο Μέγας (αββάς Ποιμήν) γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το έτος 340 μ.Χ. Μαζί με τα δύο του αδέρφια ("Ν": μεγάλους αγίους επίσης), Ανούβ και Παΐσιο, πήγε σε ένα από τα μοναστήρια της Αιγύπτου, όπου και οι τρεις δέχθηκαν τη μοναχική κουρά. Τ ' αδέλφια ήταν τόσο αυστηροί ασκητές που όταν η μητέρα τους πήγε στο μοναστήρι για να δει τα παιδιά της, αυτοί δεν βγαίναν από τα κελιά τους για να την δουν. Η μητέρα τους παρέμεινε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και έκλαιγε. Τότε ο μοναχός Ποιμήν της είπε μέσα από την κλειστή πόρτα του κελιού: «Αν αντέξεις τον προσωρινό μας χωρισμό τώρα, τότε στην επόμενη ζωή θα μας δεις, αφού ευελπιστούμε στο Θεό, τον εραστή της ανθρωπότητας». Η μητέρα τους τότε ταπεινώθηκε και επέστρεψε στο σπίτι της.

Η φήμη για τα κατορθώματα και τις αρετές του μοναχού Ποιμήν εξαπλωθεί σε όλες τις εκτάσεις της χώρας. Κάποτε ο κυβερνήτης της περιοχής θέλησε να τον δει. Ο μοναχός Ποιμήν όμως, αποφεύγε τη φήμη, αιτιολογόντας το ως εξής: «Αν αρχίσουν οι αξιωματούχοι να έρχονται σε μένα με σεβασμό, τότε, επίσης, πολλοί από τους ανθρώπους θα αρχίσουν να έρχονται σε μένα και θα διαταράσσουν ησυχία μου, και εγώ θα στερηθώ τη χάρη της ταπεινοφροσύνης, την οποία βρήκα μόνο με τη βοήθεια του Θεού». Και έτσι έστειλε την άρνηση του στον αγγελιοφόρο. Για πολλούς από τους μοναχούς, ο μοναχός Ποιμήν ήταν ένας πνευματικός οδηγός και δάσκαλος -ένας αββάς. Και σημείωναν τις απαντήσεις του για να βωηθείσουν στη διαπαιδαγώγηση και των άλλων, εκτός από τον εαυτό τους. Μια φορά ένας μοναχός τον ρώτησε: «Θα πρέπει άραγε κάποιος μοναχός να καλύπτει με το πέπλο της σιωπής την αμαρτία μιας υπέρβασης ενός άλλου μοναχού, αν τύχει να τον δει να την πράττει;». Ο γέροντας απάντησε: «Αν εμείς μεμφόμαστε τις αμαρτίες των αδελφών μας, τότε ο Θεός θα μεμφθεί και τις δικές μας αμαρτίες, και αν εσύ δεις ένα αμαρτωλό αδελφό, να μην πιστέψεις στα μάτια σου και να ξέρεις, ότι η δική σου η αμαρτία είναι σαν δοκάρι, ενώ η αμαρτία του αδελφού σου είναι σαν σκλήθρα, και τότε θ' αποφύγεις τη στεναχώρια και τον πειρασμό για να τον κρίνεις». 

 
Ένας άλλος μοναχός στράφηκε προς τον άγιο, λέγοντας: «Αμάρτησα οικτρά και θέλω να αφιερώσω τρία χρόνια στη μετάνοια. Είναι ένα τέτοιο χρονικό διάστημα επαρκές;». Ο γέροντας απάντησε: «Αυτό είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα». Ο μοναχός συνέχισε να ρωτά πόσο χρονικό διάστημα μετάνοιας υπολόγιζε ο άγιος ότι θα είναι αναγκαίο γι αυτόν - ένα χρόνο ή σαράντα μέρες; Ο γέροντας απάντησε: «Νομίζω ότι αν ένας άνθρωπος μετανοήσει από τα βάθη της καρδιάς του και ξεκινούσε από μια σταθερή πρόθεση να μην επιστρέψει πλέον προς την αμαρτία, τότε ο Θεός θα δεχόνταν ακόμη και ένα τριήμερο μετάνοιας». Στην ερώτηση, για το πώς να απαλλαγούμε από επίμονες κακές σκέψεις, ο άγιος απάντησε: «Αν ένας άνθρωπος έχει από τη μία πλευρά τη φωτιά, και από την άλλη πλευρά ένα δοχείο με νερό, στη συνέχεια, αν αρχίσει να καίγεται από τη φωτιά, παίρνει νερό από το δοχείο και την σβήνει. Όπως και αυτή, οι κακές σκέψεις προτάθηκαν από τον εχθρό της σωτηρίας μας, που σαν μια σπίθα μπορούν ν' ανάψουν αμαρτωλές επιθυμίες μέσα στον άνθρωπο. Είναι αναγκαίο να σβήσουμε αυτές τις σπίθες με το νερό, που είναι η προσευχή και η λαχτάρα της ψυχής για το Θεό».

Ο αββάς Ποιμήν ήταν αυστηρός στη νηστεία και δεν έτρωγε για το διάστημα μιας εβδομάδας ή και περισσότερο. Αλλά στους άλλους, ο ίδιος συμβούλευε να τρώνε κάθε μέρα, χωρίς όμως να παραφουσκόνουν το στομάχι τους. Για κάποιο συγκεκριμένο μοναχό, ο οποίος επέτρεπε στον εαυτό του να τρώει μόνο κάθε επτά μέρες, αλλά ήταν πάντα θυμωμένος με έναν αδελφό, ο άγιος είπε: «Έχεις μάθει γρήγορα να τρως μόνο όταν περάσουν οι έξι ημέρες, αλλά δεν μπορείς να απόσχεις από την οργή ούτε ακόμη για μία μέρα». Στην ερώτηση, ποιο είναι καλύτερο - να μιλά κανείς ή να σιωπά, ο γέροντας είπε: «Αυτός που μιλά για λογαριασμό του Θεού, κάνει καλά, και αυτός που σιωπά για λογαριασμό του Θεού - και αυτός πράττει καλά». Και επιπλέον: «Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να φαίνεται ότι είναι σιωπηλός, αλλά αν η καρδιά του δικάζει τους άλλους, τότε είναι σαν να μιλάει διαρκώς. Όμως υπάρχουν και εκείνοι, που όλη την ημέρα μιλούν με τη γλώσσα τους, αλλά μέσα τους τηρούν σιωπή, αφού δεν κρίνουν κανέναν».

Ο άγιος, δήλωσε: «Για έναν άνθρωπο, είναι αναγκαίο να τηρεί τρεις βασικούς κανόνες: να φοβάται τον Θεό, να προσεύχεται συχνά και να κάνει καλές πράξεις για τους ανθρώπους». «Η κακία η ίδια δεν εξαφανίζει ποτέ την κακία. Αν κάποιος σου κάνει κακό, κάνε του καλό, και το δικό σου καλό θα κατακτήσει το δικό του κακό». Μια φορά, όταν ο αββάς με τους υποτακτικούς του κατέληξε σε ένα μοναστήρι της αιγυπτιακής ερήμου (αφού είχε τη συνήθεια να πηγαίνει από τόπο σε τόπο, έτσι ώστε να αποφεύγει τη δόξα από τους ανθρώπους), έγινε γνωστό στον ίδιο, ότι ο γέροντας που ζούσε εκεί είχε εκνευριστεί με την άφιξή του και επίσης ότι έτρεφε ζηλοτυπία απεναντί του. Για να ξεπεράσει την κακία του ο ασκητής, ο άγιος αναχώρισε μέσα στην έρημο μαζί με τους υποτακτικούς του για να τον βρει, πέρνοντας του τρόφιμα ως δώρο. Ο γέροντας αρνήθηκε να βγει για να τους συναντήσει. Κατόπιν αυτού, ο αββάς Ποιμήν είπε: «Εμείς δεν θα φύγουμε από εδώ, μέχρι να μας αφήσετε τον δούμε και να δώσουμε τα σέβη μας στο άγιο γέροντα», - και παρέμεινε να στέκεται στην πόρτα του κελιού κάτω από τον καυτό ήλιο. Βλέποντας αυτή την επιμονή και την έλλειψη κακίας εκ μέρους του αββά Ποιμήν, ο γέροντας τον υποδέχτηκε ευγενικά και είπε: «Είναι σωστά αυτά που έχω ακούσει για σας, αλλά βλέπω μέσα σου τις καλές πράξεις εκατό φορές ακόμη περισσότερο». Με αυτό το τρόπο ήξερε ο αββάς Ποιμήν να σβήνει την κακία και να δίνει το καλό παράδειγμα στους άλλους. Είχε άλλωστε και τόση μεγάλη ταπεινότητα, που συχνά με ένα αναστεναγμό έλεγε: «Θα ριχθώ κάτω σε αυτό το μέρος, κάτω εκεί που πετάχτηκε ο Σατανάς!»

Μια φορά, ήρθε στον άγιο ένας μοναχός από μακριά για να πάρει την καθοδήγησή του. Άρχισε να μιλάει για θέματα ύψιστα, δύσκολο να κατανοηθούν. Ο άγιος στράφηκε μακριά από αυτόν και ήταν σιωπηλός. Ο μοναχός έμεινε άναυδος όταν του εξήγησαν, ότι ο άγιος δεν ήθελε να μιλάει για τέτοια αιθέρια θέματα. Τότε ο μοναχός άρχισε να τον ρωτά για τον αγώνα με τα πάθη της ψυχής. Ο άγιος στράφηκε προς τον μοναχό με χαρούμενο πρόσωπο: «Τώρα μιλάς καλά, και πρέπει να μιλήσω γιατί αυτά χρειάζονται απάντηση», - και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον καθοδηγούσε, ως προς το πώς πρέπει κανείς να αγωνιστεί με τα πάθη και να τα κατακτήσει.

Ο αββάς Ποιμήν πέθανε στην ηλικία των 110 χρόνων, περί το έτος 450. Σύντομα μετά το θάνατό του αναγνωρίστηκε ως άγιος και έλαβε τον τίτλο «ο Μέγας» - ως ένδειξη της μεγάλης ταπεινότητας, σεμνότητας, ευθύτητας,αυταπάρνησης και της υπηρεσίας του προς τον Θεό.

Η μνήμη του Οσίου Ποιμήν του Μεγάλου εορτάζεται στις 27 Αυγούστου.

Διαβάστε: Ο άγιος Ποιμήν και ...το μαξιλάρι! Το ζουμί της ιστορίας: εξαγριωμένοι μοναχοί ζήτησαν συμβουλή από τον όσιο για ένα μοναχό που τον έπαιρνε ο ύπνος κατά τη διάρκεια των αγρυπνιών (νυχτερινών λειτουργιών). Ετοιμάζονταν να τον διώξουν. Αντίθετα, ο άγιος, καταλαβαίνοντας πόσο κουρασμένος θα ήταν ο εν λόγω μοναχός, απάντησε: στη θέση σας, θα του έβαζα ένα μαξιλάρι, για να τον ξεκουράσω περισσότερο.

By a flood of tears you made the desert fertile, and your longing for God brought forth fruits in abundance. By the radiance of miracles you illumined the whole universe! Our Father Pimen, pray to Christ God to save our souls!

Apolytikion of Saint Poimen the Great

Saint Poimen the Great (Abba Poimen) was born in about the year 340 in Egypt. With his two brothers, Anubios and Paisios, he went into one of the Egyptian monasteries, and all three accepted monastic tonsure. The brothers were such strict ascetics that when their mother came to the monastery to see her children, they did not come out to her from their cells. The mother stood there for a long time and wept. Then the Monk Poimen said to her through the closed door of the cell: "If thou bearest with the temporal parting from us now, then in the future life wilt thou see us, since we do hope upon God the Lover-of-Mankind!" The mother was humbled and returned home.

Fame about the deeds and virtues of the Monk Poimen spread throughout all the land. One time the governor of the district wanted to see him. The Monk Poimen, shunning fame, reasoned thus: "If dignitaries begin coming to me with respect, then also many of the people will start coming to me and disturb my quiet, and I shalt be deprived of the grace of humility, which I have found only with the help of God." And so he relayed a refusal to the messenger. For many of the monks, the Monk Poimen was a spiritual guide and instructor. And they wrote down his answers to serve to the edification of others besides themselves. A certain monk asked: "Ought one to veil over with silence the sin of a transgressing brother, if perchance one see him?" The elder answered: "If we reproach the sins of brothers, then God will reproach our sins, and if thou seest a brother sinning, believe not thine eyes and know, that thine own sin is like a wood-beam, but the sin of thy brother is like a wood-splinter, and then thou wilt not come into distress and temptation." Another monk turned to the saint, saying: "I have grievously sinned and I want to spend three years at repentance. Is such a length of time sufficient?" The elder answered: "That is a long time." The monk continued to ask how long a period of repentance did the saint reckon necessary for him -- a year or forty days? The elder answered: "I think that if a man repenteth from the depths of his heart and posits a firm intent to return no more to the sin, then God would accept also a three-day repentance." To the question, as to how to be rid of persistent evil thoughts, the saint answered: "If a man has on one side of him fire, and on the other side a vessel with water, then if he starts burning from the fire, he takes water from the vessel and extinguishes the fire. Like to this are the evil thoughts, suggested by the enemy of our salvation, which like a spark can enkindle sinful desires within man. It is necessary to put out these sparks with the water, which is prayer and the yearning of the soul for God."


The Monk Poimen was strict at fasting and did not partake of food for the space of a week or more. But others he advised to eat every day, only but without eating one's fill. For a certain monk, permitting himself to partake of food only on the seventh day but being angry with a brother, the saint said: "Thou wouldst learn to fast over six days, yet cannot abstain from anger for even a single day." To the question, which is better -- to speak or be silent, the elder said: "Whoso doth speak on account of God, doeth well, and whoso is silent on account of God -- that one doth act well." And moreover: "It may be, that a man seems to be silent, but if his heart doth judge others, then always is he speaking. But there are also those, who all the day long speak with their tongue, but within themself they do keep silence, since they judge no one."

One time, when the monk with his students arrived at an Egyptian wilderness-monastery (since he had the habit to go about from place to place, so as to shun glory from men), it became known to him, that the elder living there was annoyed at his arrival and also was jealous of him. In order to overcome the malice of the hermit, the saint set off to him with his brethren, taking along with them food as a present. The elder refused to come out to them. Thereupon the Monk Poimen said: "We shall not depart from here, until we are granted to see and pay respect to the holy elder," -- and he remained standing in the bright heat at the door of the cell. Seeing such perseverance and lack of malice on the part of the Monk Poimen, the elder received him graciously and said: "It is right what I have heard about you, but I see in you the good deeds and an hundred times even more so." Thus did the Monk Poimen know how to extinguish malice and provide good example to others. He possessed such great humility, that often with a sigh he said: "I shalt be cast down to that place, whither was cast down Satan!"

One time there came to the saint a monk from afar, to get his guidance. He began to speak about sublime matters difficult to grasp. The saint turned away from him and was silent. To the bewildered monk they explained, that the saint did not like to speak about lofty matters. Then the monk began to ask him about the struggle with passions of the soul. The saint turned to him with a joyful face: "Here now thou well hath spoken, and I must speak for it needs answer," -- and for a long while he provided instruction, as to how one ought to struggle with the passions and conquer them. The saint said: "For a man it is necessary to observe three primary rules: to fear God, to pray often and to do good for people." "Malice in turn never wipes out malice. If someone doeth thee bad, do them good, and thine good will conquer their bad."

The Monk Poimen died at age 110, in about the year 450. Soon after his death he was acknowledged as a saint pleasing to God and received the title "the Great" -- as a sign of his great humility, modesty, uprightness, and self-denying service to God.

The memory of Saint Poimen the Great is celabrated on August 27.